Menopauze

COLUMN - De menopauze is een bitch. Vraag maar aan Oud Zeikwijf.

Ik zit thans in mijn vijftigste levensjaar. Wat gek genoeg betekent dat ik nog vijftig moet worden. Mijn leeftijdgenoten weten wat dat inhoudt: je krijgt te maken met het fenomeen menopauze. ‘Ik niet, ik ben een man,’ hoor ik u tegenwerpen. Maar dan bent u een man zonder vrouw. Of zonder zussen, vriendinnen noch vrouwelijke collegae. Alle andere mannen rond de vijftig lijden ook massaal onder dit ziektebeeld.

Oeps. Ik zei ziekte. Dat mag niet. Net zo min als zwangerschap een ziekte mag zijn, van de heren doktoren. Zelf heb ik me zelden zo beroerd gevoeld als in de zevenentwintig maanden dat ik zwanger was. En idem met die vermaledijde menopauze. Het is ook niet zo dat het pas met je vijftigste begint. Nee, zoiets heeft een aanloop nodig. Van pak ‘m beet tien jaar. Al iets van vijf jaar krijg ik de gekste hormonen toebedeeld. Het doet wat met je.

De huisarts kon alleen zeggen dat het iets met het ouder worden te maken moest hebben. Want de tests gaven niets bizars aan. Dus ben ik gaan googelen. Van ‘Ask Jerilynn‘ leerde ik dat je heel goed in de zogenaamde perimenopauze kon zitten zonder dat je hormoonwaarden dat aantonen. Na een paar jaar googelen vond ik eindelijk wat die gekke hormonen die ik voelde konden zijn, en die volgens de tests geen FSH of LH waren, de twee ijkpunten van de menopauze. Wat was het geval? Na je vijfenveertigste gaan je eileiders weliswaar met prepensioen, maar je lichaam zet alles op alles om toch nog die verdomde oestrogeen aan te maken. Op. Alle. Mogelijke. Manieren. Vetcellen, bijvoorbeeld, die kunnen dat ook, oestrogenen maken (daarom zien mollige vrouwen er IRL lekkerder uit dan graatmagere modellen, maar niet op de foto! Want op de foto ruik je de oestrogenen niet). Dus, hop! Worden perimenopauzale vrouwen allemaal dik. Klieren die tot dusver een heel ander takenpakket hadden worden op het matje geroepen bij de baas: of ze voortaan ook oestrogenen aan kunnen maken. ‘OestroWAT?’ ‘Oestrogenen, en voorts een beetje.’ Maar je heet Bijnier, je bent geprogrammeerd om schatjes als cortisol en adrenaline te produceren. Dat kan niet goed gaan.

Ik deed de rekensom. Mijn lichaam wilde dus per se die oestrogenen. Waarom wilde mijn lichaam dat? Ik ben al vijf en fokking twintig jaar moeder, en heb, gezien het huidige woonbeleid, nog zeker tien te gaan. Bovendien heb ik geheel tegen mijn principes veel te veel kinderen op deze overbevolkte planeet gezet. Ik hang de Club van Tien Miljoen aan moet u weten, en toch heb ik in een paar onbewaakte ogenblikken een kudde tweevoeters gekweekt die met gemak een klein landje kunnen herbevolken. Geen babies meer voor deze vrouw, dus. Waarom wist mijn lichaam dat niet? Ik ging dat vragen, aan Lichaam.

‘Lichaam, ik wil al lang geen kinderen meer. Waarom maak je nog steeds oestrogenen aan?’

Lichaam antwoordde per omgaande: ‘Je bent te sexy en je hebt teveel seks.’

Daar had ie me tuk. Daar zat wat in. Door al dat seksen dacht mijn lichaam dat ik nog kinderen wou! Natuurlijk! Waarom had ik dáár niet eerder aan gedacht? Daar moest ik wat aan doen. Ik moest stante pede onsexy worden en de huwelijksplicht tot een aanvaardbaar minimum reduceren. Waarbij het eerste makkelijker gedaan was dan het tweede. Ik hoefde me immers alleen maar te laten gaan. Vreten tot ik erbij neerviel. Bergen chips en chocola. Mijn haar zelf en snel knippen. Geen make-up, geen nagellak, geen dag- en ook geen nachtcrème, geen décolleté’s, geen skinny jeans, geen hoge hakken. Ouwemensendingen doen. Zoals vlierbessen plukken, vlierbessen afrissen en vlierbessenjam maken. Boeken lezen. Kruiswoordpuzzels. Niet meer de feestjes van Amsterdam en omstreken afstruinen, niet meer naar trendy café’s. Ik moest me oud voelen. De spiegel moest mij keer op keer het beeld van een oude vrouw tonen. Een vrouw die no way geen kinderen meer zal krijgen. Ver achter haar, dat gedoe. Het tweede zou vanzelf wel een voortvloeisel van het eerste worden.

Ik ben een paar maanden verder. Vijf kilo’s erbij, haar volkomen grijs, de hormonen gieren door mijn lijf als nooit tevoren.