Matthijs en de fitties

Opmerkelijke golfbewegingen op metaniveau in de light jazz kelder van de media: een ruzie tussen Jort Kelder en Pieter Storms in De Wereld Draait Door gisteravond. Al snel was volslagen onduidelijk wat de aanleiding was voor deze ruzie die de gewraakte Gewone Man al snel de pet te boven ging. Met dank aan Matthijs van Nieuwkerk, die wel vaker niet zo goed raad weet met steekvlammen aan tafel.

Laten we eerst eens kijken naar het decor waarin dit toneelstuk van gisteravond zich afspeelde; Jort Kelder is regelmatig te gast in de audiovisuele partytent van Van Nieuwkerk, en transformeerde nu van tafelheer tot subject. Het begon allemaal met een vermeend essay van Pieter Storms dat hij ooit nog gaat schrijven over de wanorde van het journaille; we zouden onze feiten niet checken en regelmatig artikelen en reportages bouwen op suggestie en anonieme bronnen. Tot zover. Dat Storms zelf ook niet bepaald bekend staat om verfijnde epistels en diepgravende documentaires van BBC-allure, moge bekend zijn. En dat zijn essay er nog niet is, maakt het ook niet makkelijk. Wel mooi dat Storms uitgerekend een podium krijgt tussen Jakhals en 1 minuut-muziekact.

Wat volgde was een onnavolgbare fittie tussen Storms en Kelder, die verankerd lag in oude processen vol non-existentiële SM-kelders in Quote, iets met World Online, Storms, of nee, Brink – afijn, het duizelde de kijker. Het enige wat we zagen waren schurende tv-persoonlijkheden die allebei een mening hadden over journalistiek. Kelder, normaal de coolheid en charme zelve, werd emotioneel en gooide een vonnis in de lucht en verleidde Storms tot het doen van uitspraken over al dan niet een golddigger zijn, terwijl Nina vanaf de zijlijn toekeek aan de welbekende salontafel.

Wat was Van Nieuwkerks rol in deze strijd? Juist. Stilzitten. Dit is televisie. Dit werkt. Dit is Van Dis-Oltmans. Nee, beter. Nog beter dan de banale Paay-Maassen-confrontatie, toen de ‘tafelheer’ ineens ook alle ruimte kreeg. En het deed me ook sterk denken aan een andere confrontatie. Van Nieuwkerk werkte in 2006 als presentator bij Holland Sport en hield zich verdacht afzijdig toen Wilfried De Jong de confrontatie zocht met Patrick Kluivert, omdat hij de familie van het slachtoffer (Kluivert was betrokken bij een dodelijk ongeluk in 1995) kende. Dat De Jong hier diep op inging, is prima. De Jong verliest zich niet. Maar waar was Van Nieuwkerk? Zolang er geborreld wordt is er de gulle lach, zodra het pijnlijk wordt, is Van Nieuwkerk weg. Door er te zijn, en er niet te zijn.

Op het moment dat Kelder iets over Pieter Storms als golddigger roept, wordt het ongepast. Dat moet je als moderator van het gesprek aanvoelen. Wat gaat het Kelder aan met wie Pieter Storms de lakens deelt? Als hij nou van Nina houdt, soit. Dat kan niet? Dat mag niet? Ik ben het vaak met Kelder eens, maar dit werd gênant. Al helemaal als Kelder bijna de regie in handen neemt wanneer er een fragment van een nieuwe rubriek op 925.nl (het blog dat mede door Kelder wordt geleid), Off The Record, wordt ingestart. Kelder wil het bijna voorkomen. Je ziet de vertwijfeling bij Van Nieuwkerk. Het filmpje wordt alsnog ingestart.

Pieter Storms was met zijn Breekijzer een van de motoren van banale journalistiek voor commerciële zenders – in het rijtje van Fréquin en misdaadverslaggevers. En als hij dubieuze, emotionele uitspraken doet (over het leven zuur maken van journalist Eric Smit, bijvoorbeeld), wordt hij daar op aangesproken. Maar Kelder mocht hier even teruggefloten worden. Door de presentator. Daarvoor zit-ie er. Iets met journalistiek, geloof ik.