Lowlands trendspotting 2011

Nou vooruit, toch nog maar een keertje. Vooral omdat het gewoon erg gezellig was dit jaar op Lowlands. Geen schokkend goed of slecht jaar, gewoon lekker.
Voordat ik over de muziek begin (toch het belangrijkste) eerst maar even wat trends.
Qua kledingstukken waren de hoedjes (mannen en vrouwen) en de zwarte lycrabroeken of leggings (vrouwen) in. En godzijdank zijn de afgezakte spijkerbroeken nu uit. Net zoals de ripoff t-shirts (bekende logo’s net iets anders).
Eigenlijk kan je zeggen dat het qua kleding een vrij onuitgesproken jaar was. De meeste mensen liepen gewoon in hun lekkere kloffie.

Oh ja, cassettes maken een comeback. Als sieraad of tshirtopdruk wel te verstaan. Maar ze waren in ieder geval weer nadrukkelijk in beeld.

Weinig buitenlanders gehoord dit jaar (buiten de artiesten natuurlijk). Ook had ik het gevoel dat de gemiddelde leeftijd weer wat naar beneden gaat. Goed. Maar misschien lijkt dat zo omdat ik een ouwe lul word.

De sfeer was het hele weekend uitstekend. De ellende van Pukkelpop was wel onderwerp van gesprek en werd door sommige artiesten even aangehaald, maar het drukte de stemming niet. Een paar keer werd een nummer opgedragen aan de nabestaanden, dat roerde wel. En er waren wat kleine spontane activiteiten zoals minigedichten op post-it’s.
Wel ging de organisatie op zondag door de aankondiging van zwaar weer vast wat vindvangende obstakels demonteren uit voorzorg. Dat bleek uiteindelijk niet nodig want de meest opvallende afzegging van dit weekend was het slechte weer.

Meezingen gebeurde overal. Ook bij artiesten waar ik nog nooit van had gehoord. Maakte het allemaal heel erg feestelijk.
De herindeling van het terrein met wat meer open ruimte maar vooral meer zitplekken en schaduw pakte goed uit. Waar je vorig jaar nog over hoofden moest lopen om een populaire tent te bereiken, ging dat nu ondanks de drukte erg soepel.

Opvallend was ook de spraakzaamheid van de mensen. Nog nooit in al mijn lowlandsjaren zoveel spontane gesprekken gehad. Maakt zo’n festival toch bijzonder.
Verder vielen de feestjes in de campingwinkel (Hema) op. Geen idee hoe dat ontstaan is, maar iedere keer als ik er langs liep was het groot feest.

Dan de muziek. Eerst even over de zeikerds die het tot ver in het weekend hadden over de slechte programmering. Dat zou het gevolg zijn van het feit dat de kaarten toch al verkocht waren voordat er ook maar 1 band bekend was. Twee dingen. Een: koop dan geen kaartje als je daar niet tegen kan (spaart mij ook een hoop stress bij het kopen). Twee: Gezwets, de programmering zat vol met juweeltjes. Grote namen zijn geen garantie voor een goed festival, wat mij betreft. Een juiste mix van nieuw talent en bands die weten dat festivals om iets meer vragen dan het aftikken van hun best-off.

Mijn toppers:
– Dewolff (Wow! Zware gitaargeluiden uit de jaren 70 herleven. Nu nog de zanger een jaar lang iedere dag whiskey laten drinken en twee pakjes sigaretten laten roken)
– White Demin (Hoogstaand gitaar werk door muzieknerds)
– Edward Sharpe & the magnetic zeros (Feest met een soort folkvariant van Arcade Fire)
– Skunk Anansie (Wat een energie! Wat was ze op dreef en wat ging het publiek uit z’n dak)

Tegenvallers:
– Selah Sue (Waarom doet ze geen mooie, vlammende dingen met die stem)
– Beady Eye (Had ik kunnen weten, Oasis was ook nooit wat)
– Interpol (Verplicht nummertje)

En hoe verging het u? Direct of indirect.
Ga ik nu genieten van mijn welverdiende rust in de hoop dat morgen in het nieuws is dat Kadaffi nu eindelijk weg is.