Little Miss Sunshine

[spoiler alert] – In de film Little Miss Sunshine is Olive, een wat dikbuikig kind, vastberaden mee te doen aan een schoonheidswedstrijd voor kleine meisjes zoals die vaker in de VS plaats vinden. Het komt niemand uit, maar toch onderneemt haar gezin de reis naar Californië om haar droom te realiseren. Het oude busje valt uit elkaar tijdens de 1300 km lange rit. Starten gaat niet meer zonder geduwd te worden, de schuifdeur dondert op het asfalt, de toeter weigert uit te gaan waardoor de snelwegpolitie ze in de smiezen krijgt. Niet handig als je zojuist opa opgerold in een laken uit het mortuarium hebt ontvoerd en in de kofferbak hebt gepropt. Het busje is namelijk niet het enige dat die zware onderneming niet kan doorstaan.

RECENSIE - Maar krachten zijn simultaan in tegenovergestelde richting bezig. Bewuste familie begint aan het epos in een staat die velen van ons zullen herkennen als normaal. Toegegeven, een homoseksuele oom met een mislukte zelfmoordpoging achter de rug is niet wat je noemt een dagelijkse verschijning, maar de aldoor kibbelende familieleden, de weltschmerz van die oom en zijn neef, de levenslust van opa, de winner/loser-mentaliteit van pa, de gründlichkeit van ma, de zwijgende puber, het enthousiaste meisje met haar grote dromen…. het voelt vertrouwd aan. Moeder probeert de harmonie te bewaren; ze vecht tegen de loodzware negativiteit van haar naasten die mijlenver uit elkaar lijken te staan. Tot dochtertje die hele Little Miss Sunshine-farce even grandioos en onbedoeld als onverwacht te kakken zet. Als ze verwijderd dreigt te worden springen de drie mannelijke gezinsleden eensgezind het podium op om met haar te dansen. Wat ze nu bindt, is groter dan hun verschillen: hun gezamenlijke hekel aan het vermaledijde fenomeen ‘schoonheidswedstrijden voor kleuters’, hun liefde en respect voor Olive, het feit dat ze alle drie net een eigen droom aan diggelen hebben zien vallen en met hart en ziel met dat kleine meiske meeleven.

Een fantastisch moment. De uitdrukking op het gezicht van de organisatoren van de wedstrijd als ze beseffen wat Olive aan het doen is. Namelijk, zoals haar – net zo verraste – vader to the point de directie antwoordt: ‘She’s kicking asses, that’s what she’s doing.’ Nee, zij loopt niet op de catwalk als een kopie van een volwassen miss, ze draagt geen valse wimpers, heur haar is niet door krulspelden in model gebracht noch stijf gemaakt met lak, ze draagt geen laag uitgesneden glitterbeha noch dito broekje maar een zwart pak met hoge hoed… die ze halverwege haar act laag na laag uittrekt. Daarmee legt zij pontificaal de hypocriete misogynie van het evenement bloot. Meisjes van vijf hyperseksualiseren mag – moet – wel, als hersenloze poppetjes in de machtswellustige handen van hun moeders, maar wee als een deelneemster uit eigen houtje de code doorbreekt met iets eigenzinnigs. Haar act is op het randje, ja, maar is de rest van de show dat niet? Dat dat wel zonder blikken of blozen wordt geaccepteerd (tot en met de politie die het gezin oppakt en de staat Californië uitstuurt) komt opeens in de spotlights te staan, met op de achtergrond de wetenschap dat deze wedstrijden in het echt wel degelijk plaatsvinden, overgoten met hetzelfde ethisch dubieuze sausje.

Voor ze begon had Olive de zaal meegedeeld: ‘I want to dedicate this act to my granddad who taught me these moves.’
‘And is your granddad here today?’

‘Yes, he’s in the trunk of our van.’

 

Prachtige film.