Kunst op Zondag | Buitengewone banken

We komen even terug op de bankstelletjes. Banken in de openbare ruimte zijn uitstekende ontmoetingsplekken. Er moet wel plaats zijn om te zitten en zin om naast bijzondere figuren plaat te nemen. We gaan van bankstelletjes naar éénzitters.

Bijzondere figuren

Albert György – Mélancolie, 2012.

Het verhaal gaat dat dit beeld in 2018 extra bekend werd dankzij een Facebook-post van het weblog ‘Totally Buffalo!’ van Mary Friona-Celani. De kunstenaar werd er door een kennis op gewezen en heeft de blogger geschreven, hetgeen hier is te lezen.

Rob Griffiths – What lies beneath, 2016.

Deze kikker zit op je gezelschap te wachten op de Gyosei Art Trail, een wandelroute met acht kunstwerken,  op de voormalige campus van ‘Gyosei International School’, een private Japanse school in Engeland. In de folder van de wandelroute legt houtkunstenaar Griffiths de titel uit:

“What lies beneath” using Forest of Dean oak, came from his interest in canals and the creatures that live beneath. It takes the form of a bench with relief carvings illustrating the food chain in the canal and a giant frog sitting peacefully unaware of all that lies beneath”.

Edward E. Hlavka – Peter the Anteater, 2003.

Deze miereneter blijkt de mascotte van de Universiteit van Californië te zijn. Er zwerven nog twee miereneters op de campus van de universiteit en het exemplaar dat je hierboven ziet is een geschenk van in 2003 afgestudeerde studenten.

Margriet van Breevoort – Homunculus Loxodontus, 2016.

Deze zeeolifant was in 2016 te zien op het beeldenfestival in Leiden en is aangekocht door het Leids Universitair Medisch Centrum, dat het beest bij de ingang te wachten heeft gezet.

Uit de toelichting van destijds:

“We zien een wezen dat het midden houdt tussen een zeeolifant en reusachtige larve. Zijn argeloze uitstraling en hulpeloze voorkomen geven het iets zeer aandoenlijks. Geduldig zittend op een bankje zoals je dat aantreft in de wachtkamers van een ziekenhuis lijkt zijn aanwezigheid volkomen vanzelfsprekend. In het hoofd van de kijker ontvouwt zich automatisch een verhaal. Zit hier iemand met een zeldzame ziekte? Gaat het om een product van de biotechnologie? Of kijken we misschien naar een toekomstige versie van onszelf?”

De slapende schoonheid

Charles Ray – Sleeping woman, 2012.

John Seward Johnson Jr. – Between Appointments, 1986.

Een zakenman doet en dutje op een bank in New York. In de krant op zijn gezicht is een bericht te lezen over een rechtszaak die de kunstenaar en zijn broers en zussen voerden over het testament van hun vader, die hen had onterfd. Ze hebben die zaak gewonnen. Goed nieuws dus.

Richard Beyer – The Itinerant (de reiziger), 1981.

Richard Beyer’s bekendste werk staat in Seattle: ‘Waiting for the Interurban’ (1978), een beeldengroep van zes mensen en een hond met een menselijk gezicht, die op de tram staan te wachten.  Elders is Seattle ligt de rondtrekkende reiziger te slapen. Volgens de kunstenaar is een krant, als boodschapper van slecht nieuws, vooral geschikt als ‘slaapmuts’.

Timothy Schmalz – Homeless Jesus (Brugge), 2017.

Jezus is allang terug op aarde, maar aan een dakloze op een bankje loop iedereen zo voorbij. Zou hij de daklozenkrant staan verkopen, gelooft niemand dat het Jezus is. Sterker nog: zou hij dat luidkeels verkondigen, wordt-ie als ‘verwarde persoon’ van straat geplukt, ingerekend en opgesloten.

De dakloze Jezus werd in 2013 voor het eerst gezien in Toronto (Canada) en is daarna op talloze plaatsen in de wereld verschenen.

Ter herinnering

Mensen en gebeurtenissen leven voort op bankjes in de publieke ruimte.

José Villa Soberón – John Lennon, 2000.

In Havana (Cuba) kun je in het John Lennonpark plaatsnemen naast een in 2000 door Fidel Castro onthuld standbeeld van Lennon. Je zou er bijna The Times They Are a-Changin’ bij gaan zingen, want in de 60-er jaren verbood Castro de muziek van de Beatles, zijnde een exponent van ‘nihilistsich, vulgair consumentisme’.

Maar Castro is Lennon gaan zien als de dromer die Fidel, volgens zijn eigen woorden, zelf ook was. Bij de onthulling zei Castro over John Lennon:

“What makes him great in my eyes is his thinking, his ideas. I share his dreams completely. I too am a dreamer who has seen his dreams turn into reality.”

In een wat dromeriger pose kreeg de revolutionaire muzikant in 2010 ook een plaatsje in Florida, maar na twee jaar verhuisde hij mee met zijn schepper, de beeldhouwer Lawrence Holofcener, naar Engeland.

Lawrence Holofcener – Imagine, 2010.

In Engeland zie je op veel buitenbankjes plaquettes ter herinnering aan overleden mensen. Niet alleen een plaquette, ook complete buitenbanken zijn ook in Nederland te bestellen, onder andere bij Staatsbosbeheer of bij deze en gene particuliere bedrijven.
Meestal staat er op de plaquette een naam, geboorte- en sterfdatum en een eenvoudige persoonlijke boodschap. Maar gedenkt deze plaquette de typische Britse humor?

Het is ook mogelijk om met een fraai ontwerp zowel de kunstenaar als een van zijn kunstwerken te gedenken. U herkent natuurlijk meteen om welke kunstenaar het hier gaat en naar welk werk wordt verwezen.

Prettige zondag.