Als vader probeer ik een balans te vinden tussen wat wel en wat niet op Facebook te zetten over mijn kinderen. Ik deel gegevens en foto’s zogenaamd alleen met ‘vrienden’. Omdat ik het fijn vind deelgenoot te zijn van wat zij meemaken. En dus ook vice versa.
Niettemin: privacy settings op maximaal, geen tagging, tegenwoordig even nagevraagd of zoon of dochterlief geen bezwaar heeft. Aan de ene kant wil ik mijn leven niet laten bepalen door angsten (in dit geval dat de gegevens van mijn kinderen ooit tegen ze zullen worden gebruikt), aan de andere kant wil ik natuurlijk ook weer niet dat ze in een toekomst last krijgen van mijn berichten op manieren die we nu niet kunnen voorzien.
In een uitgebreid en heel zinnig artikel van de hand van Linda Geddes komen al deze aspecten aan de orde. Bijvoorbeeld: er zijn zaken die we nu niet kunnen overzien, zoals automatische gezichtsherkenningsalgoritmes die Facebook bijvoorbeeld al in de VS heeft draaien waarmee later met terugwerkende kracht foto’s kunnen worden verbonden met personen. Dus ook als je zelf zo voorzichtig bent ze niet te taggen.
Tegelijkertijd zal een beetje zinnig delen van foto’s en informatie op latere leeftijd ook weer niet het einde van de wereld betekenen voor je kinderen – al is die aanname in feite koffiedik kijken.
Ik vind het daarnaast lastig te bepalen hoe kinderen een stem te geven in wat ik post, het is voor hen, net als voor de ouders, immers onmogelijk te beseffen wat de gevolgen zijn als ze instemmen met een foto op Facebook. Lastige materie derhalve.
Reacties (10)
@0
“een beetje zinnig delen van foto’s en informatie”
Dat is wat mij betreft al niet van toepassing op facebook.
Je gaat geen dingen van en over je kinderen “delen” via een medium waarvan je weet dat dat “delen” voor de eeuwigheid is. Een verstandig mens doet dat ook niet met foto’s en informatie over zichzelf maar goed, als je volwassen bent moet je de mate van je exhibitionisme maar zelf bepalen.
Dat is trouwens nog een reden om je kinderen niet in je “delen” te betrekken. Goh, wat heb jij een rare vader, wat een gekke foto op facebook etc.
“Lastige materie derhalve.”
Helemaal niet lastig, gewoon niet doen.
@1: Ja als je echt met een paar vrienden en familie wat foto;s wil delen kan je zeook gewoon wat foto’s e-mailen. De enorme verbonden en gebonden die men heeft met Facebook snap ik niet helemaal.
De automatische gezichts-herkenning is al actief op face-book.
Als ik gezichten op mijn foto’s op facebook namen geven wil, doet Facebook al suggesties.
Ik vind het daarnaast lastig te bepalen hoe kinderen een stem te geven in wat ik post, het is voor hen, net als voor de ouders, immers onmogelijk te beseffen wat de gevolgen zijn
Dus van beide maar ‘het product’ maken. Grandioos!
Als je bij voorbaat weet dat iets misbruikt wordt, zoals alom bekend is en was van faecesboek en je werkt er toch aan mee, dan heb je m.i. een steekje los.
Er is bij commerciële partijen zoals faecesboek geen ‘zinnig delen van foto’s en informatie’ mogelijk. Dat is bekend sinds deze een (overigens zoveelste) hype werd.
Compleet zot dat sommige mensen zich tegen beter weten in, laten misbruiken door. Sommige mensen zijn niet meer dan achterlijke kuddedieren. Met alle respect.
“met alle respect”
Haha Mario, dat is het standaard zinnetje dat politici gebruiken voordat er een “maar hij poept uit zijn nek” er op volgt. Het is een voor mij een te gemakkelijke benadering.
Voor veel mensen is een omgeving als facebook niet zo vrijblijvend als veel van de reageerders hier ervaren. Ja, je kan er voor kiezen om helemaal facebookloos door het leven heen te gaan en ik heb ook waardering voor mensen die dat om principiële redenen doen. Sommigen (zeker onder de Sargasso lezers) zijn digitaal zo goed onderlegd dat ze vermoedelijk het facebooksysteem kunnen gebruiken zonder dat ze ten prooi vallen aan het grote boze oog van dat zelfde facebook. Maar voor heel veel mensen zijn dat luxe posities. En uit het gelinkte artikel blijkt dat, met name ouders, voor soms lastige keuzes komen te staan.
Voor mij komt de reactie dat als je om privacy geeft, je facebook dan maar moet laten staan, neer op hetzelfde als het laten staan van je e-mail en je je internet ook gelijk maar uitschakelt. Die worden immers ook massaal zonder onze toestemming afgetapt. Moeten we ons leven dan maar laten bepalen door de angst voor anderen? Ik denk het niet. Maar wat is dan een redelijke balans. Want facebook is als bedrijf echt niet zo kwaadaardig als sommige regimes in onze wereld.
In een ideale wereld hebben we privacy waakhonden die onze belangen serieus nemen. In deze wereld zou een bedrijf dat face recognition doet zonder serieus te vragen bij mensen of ze daarmee instemmen (en veel mensen zijn te digibeet om e.e.a. echt te kunnen overzien) verboden worden. Maar ja, we stemmen elke weer politici op hun plek die geen reet geven om privacy. Die van die tandeloze waakhonden in het leven roepen om zogenaamd op onze privacy te letten. Het ongevraagd gebruiken van face recognition zou reden moeten zijn facebook te sluiten.
Naar aanleiding van de reactie van Co, dat de technologie hier ook wordt toegepast, ga ik wel weer nadenken of dat voor mij de druppel zou kunnen zijn bij facebook.
@5
Je doet net alsof een facebookloos leven iets uitzonderlijks is en moeilijk en dat je daar alleen uit principe toe overgaat.
Wat mij betreft heeft het niet zozeer met principes te maken maar meer met gezond verstand.
Dat ik ervoor kies om geen openbaar dagboek te hebben komt niet voort uit “angst voor anderen” maar omdat ik – blijkbaar in tegenstelling tot veel anderen – mijn leven voor mezelf wil houden en alleen dingen “deel” met échte vrienden.
Of ben jij meer een aanhanger van “privacy is diefstal”?
Ik vraag me werkelijk af wat iemand bezielt die zijn hele hebben en houden (of zelfs maar gedeeltes) op facebook plempt. Hoezo moet je daar serieus over nadenken? Hoe kom je erbij om e-mail en internet gelijk te schakelen met een (semi)openbaar dagboek?
@6: Dat iemand Facebook heeft betekend niet dat je heel je hebben en houden online pleurt, ik mik er nooit privé dingen op, ken er maar weinig die dat wel doen.
Facebook is een communicatie platform en handig bij wat ook echte vrienden zijn die 1000 kilometer verderop wonen.
Sigi, voor mij is FB praktisch. Met “gezond verstand” impliceer je dat FB gebruikers dat niet hebben. Ouders en familie die ver weg wonen, hele goede vrienden in het buitenland. Het is een praktische manier om elkaar enigszins op de hoogte te houden. Voor mij, en ook voor anderen, blijken de post (echte of digitale) toch te lastig om mensen niet uit het oog te verliezen om wie je geeft.
FB is, althans voor mij, absoluut geen openbaar dagboek, en ik ben al helemaal geen aanhanger van “privacy is diefstal”. Eerder het tegenovergestelde. Maar ik zoek naar een balans, wat kan ik delen, in hoeverre heb ik daar zeggenschap over, hoe veel schade berokken ik er anderen mee.
Opvallend is dat de teneur van het commentaar onder het artikel in de Guardian voor het overgrote deel is “wat een onzin, fotos van je kinderen die zitten te picknicken zullen niet tegen ze gebruikt worden”. Dat is de teneur die ik net zo moeilijk vind als de teneur hier “dat je wel gek zou zijn om FB te zitten als je echt om je privacy geeft”. Zwart-wit. Ik ben op zoek naar de redelijkheid van een sociaal contract dat je met dergelijke bedrijven sluit.
En over gelijkstellen aan internet/mail. Onze veiligheidsdiensten (daar reken ik gezien de innige banden met de VS de NSA ook maar toe) kunnen alles monitoren. Over tien jaar kunnen zijn ongetwijfeld flinke stukken van je huidige surfgedrag reconstrueren, en zien of je vaak subversieve sites bezoekt (Sargasso!). Dat vind ik mogelijk nog enger dan een bedrijf als FB waarvan je ongeveer weet hoe amoreel ze zijn.
“Sommigen (zeker onder de Sargasso lezers) zijn digitaal zo goed onderlegd dat ze vermoedelijk het facebooksysteem kunnen gebruiken zonder dat ze ten prooi vallen aan het grote boze oog van dat zelfde facebook.”
Nou nee, de koppeling(en) worden namelijk door facebook gemaakt en niet door de gebruikers.
En deze Sargasso lezer v/d allereerste dagen gaat met plezier zonder dat social media meuk door het leven. Voor zover mogelijk, aangezien ik, als niet gebruiker zijnde, ook in de databases van hen sta, middels de welbekende tracking van dat kutbedrijf. Like? Neuh, zeker niet.
“En uit het gelinkte artikel blijkt dat, met name ouders, voor soms lastige keuzes komen te staan.”
[insert: ‘haha, told you so’ opmerking]
Waarmee ik bedoel te zeggen dat vrijwel iedereen op de hoogte was van de inmiddels vele privacyinbreuken van facebook. Maar ja, meelopen met de kudde. Meedoen met de hype.
En er nu achter komen dat het toch best wel lastig kan zijn voor de kinderen. Met hen heb ik oprecht medelijden, niet met de ouders die zo naïef waren om (eerder) gebruik te maken van.
“Want facebook is als bedrijf echt niet zo kwaadaardig als sommige regimes in onze wereld.”
Faceboek is niet erg want water is toch nat? Kom op zeg. Ik verwacht toch echt wel betere drogredenen van je. ;-P
“Maar ja, we stemmen elke weer politici op hun plek die geen reet geven om privacy.”
Spreek voor jezelf, en niet voor mij. En nee, Piratenpartij is wat dat aangaat zeker geen optie. Daarvoor hoef ik enkel maar te kijken naar de samenwerkingen met geenstijl, die enkel in woord ‘privacy in acht houden’. Zeker niet in daad.
Die van die tandeloze waakhonden in het leven roepen om zogenaamd op onze privacy te letten.
Veel plezier en succes:
https://www.bof.nl/doe-mee
Het ongevraagd gebruiken van face recognition zou reden moeten zijn facebook te sluiten.
Joh, dat had al veel eerder moeten gebeuren. Of wil je beweren dat je na zoveel jaar bestaan van faceboek nog niet op de hoogte bent dat deze volledig schijt heeft aan de privacy van hun gebruikers? En dat zij, ironisch transparant, meermalen hebben aangegeven dat ze bewust de grenzen opzoeken. Om vervolgens daar waar gedwongen, de ene schikking na de andere te treffen. Dus veel succes met je opmerking over ‘een sociaal contract dat je met dergelijke bedrijven sluit’.
Maar hey, leef je/ jullie vooral uit als zijnde ‘het product’. Ik vermaak me prima zonder.
FB vind ik eng. De OV-chipkaart vind ik eng. ANPR vind ik eng. Gezichtsherkenning vind ik eng. Camera’s op straat vind ik eng. De identificatieplicht vind ik eng. PIN-only restaurants vind ik eng. Google vind ik eng. ‘Slimme’ meters vind ik eng. Vingerafdrukken in je paspoort vind ik eng.
Big Brother leeft van kuddedieren.