Meng een paar liter suikerwater, groene thee en het micro-organisme gluconacetobocater xylinus dat cellulose produceert, en maak je eigen kleding. Door de mix van bacteriën te laten gisten, ontstaat er een gefermenteerde ‘huid’ van enkele centimeters dik. Deze kan je vervolgens in bijna elke gewenste vorm modelleren. De Britse modeontwerpster Suzanne Lee creëert op deze manier haar eigen kleding. Deze zogenaamde Biocouture is gemaakt van een biologisch en duurzaam materiaal dat in principe iedereen thuis in de badkuip kan kweken.
Ze sprak over de ontwikkeling van de nieuwe stof tijdens haar Tedtalk Grow your own clothes. Het materiaal genereert zichzelf zolang je het maar levend houdt. Bij een scheurtje in de stof is het een kwestie van natmaken, waardoor het kledingstuk zichzelf heelt. Verdere experimenten zijn wel nodig, want het materiaal is nog niet buigzaam genoeg en niet waterbestendig. Zweten of in de regen lopen in Biocouture is er dus nog niet bij. Een team van biochemici, biologen en microbiologen helpt Lee de stof verder te ontwikkelen en het materiaal zonder toevoeging van chemicaliën te verbeteren.
Lee ziet haar werk niet als een kunstproject. Naast het maken van kleding zijn er in haar ogen nog meer mogelijkheden om deze techniek toe te passen. Zo lijkt het materiaal qua structuur erg veel op leer. Het zou bijvoorbeeld als alternatief gebruikt kunnen worden voor stoelen, banken en auto-interieur. Daarnaast wil ze met haar Biocouture de mode-industrie verbeteren door de weggooicultuur van kleding tegen te gaan. Ook wil ze de modewereld meer diepgang geven door onderzoek te doen naar nieuwe materialen. Er is door de snelle opvolging van collecties geen tijd meer voor research, aldus Lee. Sommige merken, waaronder Issey Miyake en Kuyichi, werken wel met milieuvriendelijk en organisch materiaal, maar dat zijn uitzonderingen. Het is volgens Lee noodzakelijk dat er nieuwe materialen worden ontwikkeld die dezelfde eigenschappen hebben als de stoffen van vandaag. Als in de toekomst olie schaars wordt, zal de prijs van petrochemische vezels zoals plastic, nylon en polyester stijgen. Hierdoor zal synthetische kleding onbetaalbaar worden.
Suzanne Lee’s kleding is een goed voorbeeld van hoe wetenschappers en ontwerpers samenwerken om samen nieuwe (duurzame) materialen te ontwikkelen. Haar werk was tot eind januari te zien in het Victoria en Albert Museum tijdens de expositie The power of Making. Geïnteresseerd in Biocouture? Is een cellolusevest of BioBiker-jasje misschien iets voor jou? Kijk hier voor meer informatie over Lee’s Fashion Research Project.
Dit artikel is geschreven door Roos Koene.
Reacties (2)
Dat latexjurkje kun je ook van snot maken.
statussymbool van de toekomst: nylon. Net als vroeger in het oostblok. Ik ben wel eens in de DDR geweest, en daar was nylon schaars (zat niet in de 5 jaren-planning) dus geliefd. Je maakte dikke vrienden door een tas met nylonkousen mee te nemen. Al waren er prima luchtige katoenen hemdjes te krijgen (waardoor half centraal Azië verdorde door de slecht geplande katoencultuur, maar dat is weer een ander verhaal), de heren liepen zich bijna allemaal kapot te zweten in zo’n glimmend nylon overhemd waar je hier dan weer niet dood gevonden mee wou worden. Hoe meer zweet hoe meer status, zo iets.
Mensen zitten raar in elkaar af en toe.
Overigens interessante ontwikkeling, die bio-couture.