Kindermenu’s: kan dat ook anders?

Nog terwijl ik mijn stukje van gisteren aan het schrijven was, ontspon zich voor de zoveelste keer een leuke discussie op Twitter, deze keer over het kindermenu. Die discussies op Twitter zijn overigens net strovuurtjes: als je even niet kijkt, zijn ze alweer weg. Maar deze kon ik gelukkig even volgen.

Wat is dat toch eigenlijk met die kindermenu’s? Ze zijn echt in 98% van de restaurants hetzelfde. Kinderen worden steevast geacht plat te gaan voor pannekoeken, poffertjes, frietjes, kroketten, kipkorn en knakworstjes, en áls er al eens iets groente-achtigs bij zit, is dat in 99,97% van de gevallen appelmoes. U weet wel, dat dikwijls stevig gesuikerde spul uit een potje dat menige moeder in ruime hoeveelheden op het bord van junior schept in de hoop dat het niet te snel zal opvallen dat er gezond eten onder zit.

Het is een wisselwerking tussen vele factoren natuurlijk. Om te beginnen willen de ouders niet dat de kinderen in het eethuis luidkeels gaan brullen dat ze het allemaal niet lusten, een wens die ze overigens delen met de restaurateur, om nog maar te zwijgen van de overige klanten. Omdat de meeste kinderen vitaminen als een straf en krokante, zoute en zoete kost als een feest beschouwen, mogen ze voor dat ene keertje iets eten wat voor hen een traktatie is. Een traktatie die vooral lekker goedkoop moet zijn overigens, want we blijven tenslotte zuunig hier in Nederland.

Jaja, ik weet het. Een gezin met een modaal inkomen en drie kinderen moet óók af en toe met de kleintjes uit eten kunnen gaan, en dat dat wel kunnen betalen. Zucht. Hiervor geldt hetzelfde als wat ik ter zake ook al eens over groente en fruit uit de super opmerkte: echt eten is, in tegenstelling tot de indruk die links en rechts gewekt wordt, véél goedkoper in inkoop dan al dat gefrituurde spul; het pluspunt zit louter in het gemak. Restaurateurs hebben gewoon geen zin om zich moe te maken voor iets waarvan ze klakkeloos aannemen dat de kinderen het toch niet blieven. En ach, wat is goedkoop? Voor de restaurateur, ja. Want zeven euro voor een bordje patat met een kroketje, dat gaat dus echt een keer of zeven over de kop als je ’t bij de Sligro inkoopt. De “bereiding” kun je desnoods aan de leerlingbordenwasser overlaten.

Nou zijn er best hier en daar wel ouders–en gelukkig steeds meer, is mijn indruk–die hun kinderen al vroeg wennen aan veel verschillende smaken in plaats van te kiezen voor de trilogie zoet-zout-krokant die de weg van de minste weerstand vormt. Kinderen zijn bij uitstek gewoontedieren: wen ze aan rommel en ze lusten ook louter rommel. Waar kunnen ouders die wel aan “smaakopvoeding” doen eigenlijk heen?

Wat mij betreft is het simpel: vraag bij reservering of bij binnenkomst of de mogelijkheid bestaat om van de gerechten op de gewone kaart kinderporties te serveren, uiteraard tegen een kinderprijs. Bij een beetje restaurant (nee, niet alleen bij de zaken met Michelinster) kan dat en zo nee, ga dan ergens anders heen. Een bordje pasta met een paar mooie ingrediënten moet altijd kunnen. Minder kosten, iets meer moeite en je stelt als restaurant een toekomstige kwaliteitsbewuste klant veilig. Dat zou elke restaurateur met een beetje beroepstrots moeten aanspreken.

Wie weet kunnen we zelfs toe naar een deursticker “hier krijgen kinderen écht eten”? Dat zou toch mooi zijn.