Democratische droom

Voorjaar 2017
Sophie stapte uit de bus en liep naar het de ingang van het natuurgebied. Mooie dag voor een lange wandeling. Een wandeling over haar wandelpad. Niet dat ze eigenaar was. Maar het voelde wel een beetje als haar wandelpad. Ze was immers heel direct betrokken geweest bij de realisatie van het pad. Een schitterend pad door drie verschillende stukken natuurgebied, bij elkaar 25 kilometer lang. Ze ging door het hek en met stevige tred het bos in.
Dat zou ze tien jaar geleden nooit bedacht hebben. Dat ze politiek betrokken zou worden om zoiets voor elkaar te krijgen. Politiek leek een hopeloze vastgelopen ding in die dagen. Met politici die niet langer geloofwaardig waren en geen aansprekende visie hadden. En met heel veel klagende mensen die het allemaal maar niets vonden. Zij hoorde daar ook bij, bij die klagers. Het leek ook zo duidelijk in die dagen. De politiek luisterde niet naar de burgers en deed precies de verkeerde dingen. En ze waren ook alleen maar met elkaar bezig. Zelfs de revolte van Pastors, na die van Fortuyn veranderde weinig aan de situatie.

Ze stond even stil bij een klein meertje met wat drassige stukken er omheen. Een kleurrijke kikker ploegde zich een weg door de modder. Ondanks de kakofonie van vogelgeluiden was het er heel vredig. Toch maar mooi dat dit ontsloten was voor meer mensen. En wel op zo’n manier dat de natuur er weinig last van had.
Ze kon zich niet meer zo goed herinneren waar de dingen nou precies gingen veranderen. Hoe het nou kwam dat politiek ineens weer ging leven en het een stuk interessanter werd.
Ergens in 2007 begonnen wat nerds allerlei informatie van de overheid toegankelijker te maken nadat de overheid eindelijk ontdekt had hoe ze het fatsoenlijk moesten aanbieden aan de mensen. In het begin ging het eenvoudig door zogenaamde feeds op onderwerpen. Je kon opgeven wat jou interesseerde, bijvoorbeeld milieu, en kreeg dan alle documenten te zien die daarmee te maken hadden. Eerst alleen landelijk en later ook van gemeentes en andere instellingen. Daar kon je toen nog niet zoveel mee. Toch was het aardig. Zeker toen er programma’s bij kwam die van de stukken een korte samenvatting maakte. Kon je snel zien of het voor jou relevant was of niet.
Het werd pas echt leuk toen men ook nog eens online kon bekijken hoe de politici nou gestemd hadden voor bepaalde onderwerpen. Op diverse manieren kon je daar in duiken. Bijvoorbeeld hoe het CDA had gestemd bij onderwerpen over de zorg. Of hoe verschillende partijen gestemd hadden over al die over elkaar heen duikelende voorstellen voor alternatieve energievoorzieningen. Eindelijk kon je makkelijk zien hoeveel van wat die politici nou riepen ook hard gemaakt werd, zonder afhankelijk te zijn van de selecties van de krant en de TV. Dat was voor veel mensen toch wel een eye-opener geweest. Ook voor haar. Bleek dat die Pastors bijna altijd hetzelfde stemde als de mensen van het CDA. Nou, die was door de mand gevallen zeg.

Ze liep weer door. De wind trok aan en er trokken wat wolken voor de zon. Bewegend zou ze het niet koud krijgen.
Maar de hele politiek kreeg pas echt een wending met de komst van MijnDing. Stomme naam, typisch weer een nerd geweest die dat bedacht had. Maar het werkte wel. Zoals fans van bands online bij elkaar kropen om gemeenschappen te vormen, zo gingen ook mensen met interesse voor bepaalde onderwerpen groepjes vormen. De eerste groepen kwamen op rondom de verkeersproblematiek. Die waren natuurlijk snel overbodig na de energiecrisis van 2009. Maar al snel kwamen er ook groepen over grote onderwerpen als terrorisme, onderwijs, zorg en drugsbestrijding. Eerst verwachtte men nog dat de groepen uit elkaar zouden vallen in losse groepen die dezelfde mening hadden. Maar dat gebeurde niet. Mensen gingen de strijd aan en probeerden anderen juist te overtuigen maar begrepen ook wanneer ze aan het kortste eind trokken.
Op MijnDing kwam alles dan samen. De feeds met de juiste documenten, het stemgedrag van de politici, de discussies, de verwijzingen naar documenten van mensen buiten de politiek, verwijzingen naar artikelen in het nieuws over het onderwerp, en de overzichten van hoe er in het verleden over zaken gedacht en gestemd was. Zo kon iedereen voor zijn eigen ding in de gaten houden wat er gebeurde. En vooral ook meediscussieren en stemmen. Politici kregen al snel in de gaten dat als ze een voorstel behandelden en in de stemming tot een heel andere conclusie kwamen dan de consensus van een grote MijnDing groep, ze een probleem hadden. Het was immers heel duidelijk dat de mensen die op hun gestemd hadden een andere mening hadden terwijl ze zich er serieus in hadden verdiept. Daardom konden ze niets anders dan gaan meediscussieren in de groepen. En dat voelde goed. Het was wel vreemd om te merken dat het juist partijen als de ChristenUnie waren die dit als eerste gingen doen.

Ze ging even op een boomstronk zitten om een sesambolletje met brie te eten. Ergens tussen de bomen meende ze een vos te ontwaren. Jammer, niet goed te zien. Dat zou toch echt fantastisch geweest zijn!
Geleidelijk aan werd MijnDing voor veel onderwerpen belangrijker voor de politieke besluitvorming dan de Tweede Kamer of een gemeenteraad. Die deden formeel nog wel de stemming, maar dat was de afronding van een eerder proces.
Ze moest toegeven dat ze wel een heel nieuw zicht had gekregen op politiek. Met terugwerkende kracht schaamde ze zich een beetje dat ze zo simplistische geschamperd had op de politici. Toen zij op haar onderwerp, wandelen, actief mee ging discussieren werd al snel duidelijk dat zaken niet zo makkelijk waren. Tuurlijk, een wandelpad was mogelijk, maar wie betaalde het onderhoud? Hoe zorgde je ervoor dat de natuur er niet onder leed? Moesten er wel of niet parkeerplaatsen bij? Wie was verantwoordelijk voor een pad als het over de gemeentegrenzen heen liep? En wat moest er allemaal niet gebeuren als er een stukje prive-grond gekruist werd zeg! Tja, roepen dat iets toch makkelijk moest kunnen en dat die politici alleen maar aan hun eigen ding dachten, was toch wel wat simpel geweest.
Zelfs dit wandelpad had bijna 3 jaar gekost om tot stand te komen. Ze had er heel wat uurtjes ingestoken. Ze had zich zelfs verdiept in de wetgeving over grondbezit. Het moest niet gekker worden.
Toch zag ze zichzelf niet als een grote speler in MijnDing. Nee, dan haar buurman. Een gepensioneerde politieman. Die had zich na zijn pensioen helemaal op het onderwerp terrorismebestrijding gestort. Als er iemand was die wist wat zin en onzin was op het vlak van maatregelen nemen, dan was hij dat wel. Full time was hij er mee bezig. Dankzij de citatenindex van MijnDing was voor iedereen duidelijk dat hij de meest gelezen, bediscussieerde en best gewaardeerde stukken schreef. Geen politicus lukte het dan ook een maatregel er doorheen te krijgen die hij helemaal de grond in had geschreven.
Maar door al die discussies kwamen er juist ook weer hele slimme ideëen boven tafel die bijdrage leverden in het vergroten van de veiligheid. Na de aanslag in de Arena van 2010 was er niets meer gebeurd. In haar ogen mede door de slimme vormen van terrorismepreventie die op MijnDing bedacht zijn.

Ze stond weer op en stopte haar windjack in haar rugzak. De zon scheen nu zo stevig dat die niet meer nodig was.
Voor zichzelf moest ze toegeven dat ze door het succes met het wandelpad, de smaak aardig te pakken had gekregen. Eigenlijk wilde ze wel mee gaan doen met die groep over vernieuwing van het parlement. Dat moest er toch een keer van komen. Wel leuk voor die Pechtold. Na het heengaan van D66 had hij toch maar de moed om een nieuwe vernieuwingspartij, Beter, op te richten. En dit keer met meer resultaat. Ze waren nu met 29 zetels in de kamer vertegenwoordigd en hadden eenvoudig het gekozen burgemeesterschap en het gekozen premierschap erdoor gekregen. Maar misschien kwam dat ook doordat je het geen traditionele partij meer kon noemen. Meer een collectief van netwerkende politici die zeer goed thuis waren in MijnDing.
Ja, dat ging ze doen. Daar ging ze meepraten. Want het moet nu toch mogelijk zijn het parlement af te schaffen. Zoveel mensen die actief meekijken met ieder stukje beleid is de beste sturing die je kunt hebben. Een veel betere manier van stemmen dan die van de Tweede Kamer trouwens. Tactisch stemmen, groepjes vormen, eigen regering ondersteunen, stemmen voor iets populairs vlak voor de verkiezingen, daar hadden de deelnemers van MijnDing helemaal geen last van. Bovendien had ze gehoord dat grote groepen mensen altijd als geheel rationeler en slimmer stemden dan individuën of kleine groepen. Alleen nog iets om de stemmingen van de MijnDing groepen formeel te maken en je was klaar.
Canada was immers ook al bezig om het op die manier te….
…

Oei, ik schrik wakker. Met mijn laptop op schoot in slaap gevallen. Jammer van die mooie droom.
De kat springt op schoot. Die heeft vast honger. Preisner’s Enfer klinkt door de boxen.
Terug in de wereld van vandaag. Nog veel werk te doen.