hashtag

jihad

Foto: heuristicus (cc)

Handleiding “hoe voer ik een aanslag uit”

COLUMN - Weer staan de media vol van een nieuwe aanslag. Het trieste daarbij is dat kennelijk niemand ziet dat dit juist het mechanisme is wat zulke aanslagen tot een succes maakt in de ogen van de plegers. Want deze aanslag in Berlijn had vermoedelijk nooit plaatsgevonden als de media de vorige, soortgelijke aanslag in Nice niet tot zo’n succesvol stukje propaganda hadden gemaakt.

De berichtgeving destijds met al z’n kaartjes, exacte beschrijvingen en uitvoerige minuut-tot-minuut-verslaglegging, kan gezien worden als een uitgebreide instructie “hoe voer ik een perfecte aanslag uit“, bijna een uitnodiging voor de volgende aanslagpleger. De media riepen nog net niet in het gezicht van de anonieme jihadist: “alsjeblieft, hier de instructie, ga je gang, zie hoe goed je ons in paniek kunt krijgen met deze methodes“.

Het mag dan ook geen verbazing wekken dat die uitnodiging dan nu opgepakt is.

Bij aanslagen als deze gaat het de plegers helemaal niet om hoeveel bloederigheid en slachtoffers ze veroorzaken; die slachtoffers zijn vanuit de optiek van de plegers maar bijzaak. Het gaat er vooral om zoveel mogelijk paniek en ontwrichting te veroorzaken via media-coverage. Daarmee zijn de media tot een instrument van de aanslagplegers geworden, zonder dat die media dat zelf terdege beseffen.

Foto: Haymarket Bombing (Wikimedia Commons)

Radicale losers brengen een samenleving niet op haar knieën

As the book tries to make crystal clear, especially to anyone who might appear to harbour a sneaking admiration for those who wish to change the world by violence, the milieu of terrorists is invariably morally squalid, when it is not merely criminal.

That is especially evident in the chapters below on Russian nihilists, the Baader-Meinhof gang, and both loyalist and republican terrorists in Northern Ireland.

The unexpressed goal of bringing about transformative chaos becomes the element in which terrorists are most at home. Destruction and self-destruction briefly compensate for some perceived slight or more abstract grievances that cause their hysterical rage.

As endless studies of terrorist psychology reveal, they are morally insane, without being clinically psychotic. If that affliction unites most terrorists, then their victims usually have one thing in common, regardless of their social class, politics or religious faith.

That is a desire to live unexceptional lives settled amid their families and friends, without some resentful radical loser – who can be a millionaire loser harbouring delusions of victimhood – wishing to destroy and maim them so as to realise a world that almost nobody wants.

That unites the victims of terror from Algiers, Baghdad, Cairo, via London, Madrid and New York, to Nairobi, Singapore and Jakarta. They all bleed and grieve in the same way. (Preface, X)