Fragmenten uit het danboek van Penelope Bijtring | 19-01-2019

Het leek deze week wel een rampenfilm. Eerst de enorme aardbeving in Indonesië en eergisteren weer een aardbeving in Japan. Elke dag zag ik op het nieuws dat er meer doden zijn dan men dacht. Indonesië zei eerst dat er 100.000 doden waren, maar intussen rekent men al op meer dan 1 miljoen. Vooral op het eiland Sumatra is alles verwoest. Een paar kleine eilandjes zijn zelfs verdwenen. De Nederlandse regering stuurt gelukkig tenten en voedsel. Voor Japan hoeft dat niet, dat land kan zichzelf wel helpen. Toch zijn er ook daar veel doden. Door de aardbevingen ontstond een tsunami, dat is een vreselijk hoge vloedgolf. Tot in Australië hadden ze er last van, maar er zijn weinig doden gevallen. Elders zei dat het een ramp had kunnen worden als de beving aan de noordkant van Sumatra had gezeten. Dan zouden grote delen van India en Bangladesh overstroomd zijn. Ondanks de waarschuwing hadden de mensen daar nooit ver genoeg weg kunnen komen. Ik ben nu blij dat ik in Nederland woon. Maar meester Wijnvlek vertelde dat er hier ook aardbevingen kunnen voorkomen, alleen niet van die grote. Het veiligste plekje op aarde zou midden in het noorden van Afrika zijn. Tenminste wat aardbevingen betreft, die komen daar niet voor. Maar wel zijn daar voortdurend oorlogen.

Het goede nieuws van deze week is dat Elders nog kan zien met zijn rechteroog. Hij heeft tot dinsdag in het verband gezeten. Wel is alles nog onscherp voor hem en misschien moet hij een bril dragen. Toen hij op oudejaarsavond de vuurpijl tegen zijn hoofd kreeg was ik even bang dat hij blind zou zijn. Maar gelukkig zag hij al snel weer wat met zijn linkeroog. En zijn nieuwe baas was ook heel vriendelijk. Die kwam begin januari meteen langs en zei dat hij zich geen zorgen moest maken. Hij had zeven januari moeten beginnen met zijn nieuwe werk, maar nu hoeft hij pas volgende week, als hij veilig auto kan rijden. Mama maakt zich juist wel zorgen om haar werk, want zij heeft ruzie met haar baas. Voor haar humeur is dat niet gunstig.

Woensdagmiddag was een baalmiddag, niet alleen voor mij, maar voor de hele klas. We spaarden al sinds begin vorig jaar met de bovenbouwklassen voor een scootmobiel voor mevrouw Voordeuk. Dat kwam zo. Voor sinterklaas 2017 besloten we niet meer aan cadeaus te doen voor elkaar, maar voor arme mensen. Met z´n drietjes, Artemis (die nu van school is), Joenee en ik gingen we naar een zielige oude mevrouw die geen familie meer had. Alleen klopte dat niet helemaal. Ze had wel kinderen, maar die kwamen gewoon nooit langs. We gaven haar iets lekkers voor sinterklaas. Maar in plaats dat ze blij was klaagde ze voortdurend dat ze niet meer kon lopen en dat ze geen scootmobiel kon betalen.

Toen we dat in de klas vertelden stelde meester Wijnvlek voor om te kijken of we iets konden bedenken om geld in te zamelen voor een scootmobiel. Iedereen enthousiast (ik heb het opgezocht). Maar het duurde toch heel lang voor we het geld bij elkaar hadden. Dat was kort na de zomervakantie. Toen we de scootmobiel wilden kopen bleek die intussen 110 euro duurder geworden. We baalden verschikkelijk, want niemand had nog zin om weer geld in te gaan zamelen. Maar gelukkig bleek de vader van een meisje uit groep zeven, Arosa heet ze geloof ik, iets hoogs bij een bank. En die wilde in december de rest van het geld wel geven. Vorige week konden we de scootmobiel ophalen. Dus trokken we woensdag opgewonden met een deel van de klas naar mevrouw Voordeuk. En weet je wat dat gekke mens zei? Ze hoefde helemaal geen scootmobiel, ze was er bang van. Meester Wijnvlek stelde voor op zoek te gaan naar een andere invalide die een scootmobiel nodig had, maar hem niet kon betalen. Ik hoop dat hij een normaal iemand uitzoekt.

Eergisteren zouden we met een deel van de klas naar de bibliotheek in het centrum gaan. Daar zouden we leren welke boeken ze hadden, die nuttig konden zijn voor onze volgende school. En hoe je die kon opzoeken. Maar toen we aankwamen bleek het gebouw gesloten. Er was een groot stuk steen, een gevelplaat heet dat geloof ik, afgevallen. Daaronder was een scheur te zien. Men was bang dat het gebouw kon instorten. Toen ik het ’s avonds vertelde waren papa en mama niet eens verbaasd. De bibliotheek zou door een oplichtersbedrijf gebouwd zijn. Zelfs tijdens de bouw was men al een paar keer gestopt wegens instortingsgevaar. De bouw had daardoor acht jaar geduurd en meer dan drie keer zo veel gekost als de bedoeling was. Mama wond zich erg op. Ons huis blijkt gebouwd door dezelfde aannemer. Ik heb gelukkig nog niet gedroomd van een instortend huis.