Fragmenten uit het danboek van Penelope Bijtring | 15-12-2018

Dit was nog eens een spannende week. Ik weet niet waar ik moet beginnen. Met de XElect toets dan maar. Die hebben we de hele week op school gedaan. Als je goede cijfers haalt op deze toets kun je kiezen naar welke school je gaat. Maandag zag ik er nog erg tegenop. Maar ik had al snel door dat het een kwestie was van doorwerken. Heel veel vragen en opdrachten, maar eigenlijk niet eens moeilijk. Ik denk dat ik het goed gemaakt heb. Beter dan dat rotjoch Mehmet die alle meisjes zonder hoofddoek hoer noemt. Hij is na maandag niet eens meer op school gekomen.

Woensdag ging ik met Joenee bij oma Gruitje langs. Er hing een pikzwarte lucht boven een deel van de stad. Oma kwam al aangelopen en riep ons binnen. Even later klaterde het hagelstenen en niet zo’n beetje ook. Oma maakte lekkere warme choqdips voor ons. We keken naar AlmareTV, oma heeft die altijd opstaan. Opeens zagen we dat Almere in het nieuws was. Vlakbij, in Almere Haven, waren hagelstenen zo groot als tennisballen gevallen. De schade was enorm. Auto’s vol met deuken, kapotte straatlantaarns, gebroken dakpannen en ramen.

Oma ging buiten naar de lucht kijken. Het was weer helder. Ze zei dat we konden gaan kijken. Haven is maar tien minuten fietsen bij haar vandaan. Maar dan moesten we wel beloven onmiddellijk te schuilen als het weer zo donker werd. We gingen op weg, maar we moesten voorzichtig rijden. De laag hagel was nog niet overal gesmolten. Aan de rand van Haven zagen we helemaal niets, maar toen we richting centrum reden zagen we steeds meer grote hagelstenen. We moesten zelfs lopen omdat je er niet doorheen kon rijden. Langs het fietspad lag een ekster. Hij was dood, het kopje verpletterd. Ik had meteen geen zin meer om verder te gaan, maar Joenee zei dat we zoiets misschien nooit meer zouden zien..

Nu zagen we ook de auto’s vol met deuken. Er stonden overal ziekenauto’s en brandweer en politie. Er werd een brancard uit een huis gereden. Het glas van de serre was allemaal gebroken. Misschien had iemand een stuk glas in zijn hoofd gekregen. Of in zijn oog, jessus. Het centrum mochten we niet in van de politie. Maar we zagen al dat alle glazen overkappingen stuk waren. In de verte zagen we donkere wolken. We besloten als een haas terug te fietsen naar huis. Mama was al thuis en opgelucht dat ons niets overkomen was. Maar toen ze hoorde dat oma ons naar Haven had laten fietsen werd ze boos en ging ze meteen bellen. Ze kan soms niet zo goed opschieten met oma.

Later op de middag begon het flink te hozen. Ik had nog nooit zo veel regen gezien. Behalve die keer in Frankrijk toen we met tent en al van de camping spoelden. De greppel die de buren gegraven hadden voor een heg liep helemaal vol met water. Er dreven plastic flessen en zakken in en nog andere vieze troep. Jup zat onbeweeglijk voor het raam alsof hij naar een spannende film keek. Ik ging naar boven omdat ik Timoes hoorde mauwen. Ze zat opgesloten in de badkamer. Heel de vloer stond onder water. Het kwam ergens langs de muur naar binnen. Ik heb mama geholpen het cement uit het afvoerputje te halen zodat het water weg kon lopen.

’s Avonds zagen we Almere op het grote journaal. Het bleek veel erger dan ik gezien had. Er waren 48 doden door de hagelstenen en 234 gewonden. De meeste slachtoffers waren gevallen toen ze hun auto probeerden te beschermen. Er waren ook veel dode katten en vogels en zelfs honden. Ik belde meteen naar oma om te vragen of alles goed was met Dropneus. Dat is haar kat. Zij is zwart met een witte ring om haar neus, volgens oma net engelse drop. Die was nog niet terug. Ik zei dat ze maar in het schuurtje moest kijken, omdat onze fietsen daar gestaan hadden. Gelukkig zat die druiloor daar. Doet zij altijd.

Tijdens het eten hadden we het over de hagelbui. Elders dacht dat er nog veel meer zouden komen omdat de aarde opwarmde. Vreemd, als het warmer wordt heb je toch minder last van ijs. Mama had het over de lekkage. Zij vroeg papa of we nou niks konden doen tegen de projectontwikkelaar. Want dit was al het 36e probleem in zes weken. Papa dacht dat ze niets konden beginnen zolang de aannemer alles bleef oplossen. Ik hoop maar dat we niet weer moeten verhuizen. De Nintendo 4Dii is er nog steeds niet. Had ik toch een Funstation met emo-stick moeten vragen?