Een gestolen fiets, daar zochten ze naar. Maar het toeval wil dat Wit-Russische politieagenten binnenvielen bij een journaliste van Charter’97, een mensenrechtenorganisatie die strijd voor democratie in Wit-Rusland. Het Wit-Rusland van Aleksandr Loekasjenko, de laatste dictator in Europa. Charter’97 bericht er ironisch over op haar eigen website.
Natallya Radina, de journaliste, volgde dit weekend samen met enkele collega’s op de website van Charter’97 een protestmars in Minsk tegen de bouw van een nieuwe kerncentrale in Wit-Rusland. De route van de mars was al enkele dagen een punt van discussie tussen de overheid en de organisators. Een voorbeeld van een pesterij is dat de route van de mars aangepast moest worden volgens de overheid. Opvallend genoeg kon de route daardoor niet over de Laan van de Vrijheid richting de zogenaamde Chernobyl Kapel lopen.
De agenten die het apartment binnenvielen, zouden zich erg verbaasd hebben over de ‘verdachte’ hoeveelheid computers. Ze riepen versterking in toen ze op één van de computers een foto van dictator Aleksandr Loekasjenko zagen, samen met een oranje vlag, het teken van de Oekraïense revolutie. Ze vorderden de computers in voor nader onderzoek. Toen duidelijk werd voor de agenten dat er journalisten aan het werk waren, bonden ze in.
De politie verhoorde de journalisten naar eigen zeggen nog anderhalf uur. Om drie uur vertrokken de laatste twee agenten. Toevalligerwijs was de demonstratie toen net afgelopen. Of de fiets ooit nog teruggevonden is, is onbekend.
Het moeilijke in dit soort conflicten is dat alle bronnen bijna altijd partij zijn in het conflict. Over deze inval bijvoorbeeld wordt, zover ik kon nagaan, alleen door Chapter’97 zelf bericht. Er zijn wel meerdere bronnen te vinden die spreken over de demonstratie, maar als een website de url democraticbelarus.eu heeft, kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat ook zij partij zijn.
Stel dat dit voorval inderdaad heeft plaatsgevonden, dan is vanuit ons perspectief een ontkenning van de autoriteiten waardeloos. Sterker, als de autoriteiten al ontkennen, dan gaat de theorie op ‘waar rook is, is vuur’. Omgekeerd heeft ook een beweging voor de democratisering een belang bij dit soort incidenten. Ze zijn nauwelijks te verifiëren. Eén bron is geen bron, maar voor symphatisanten is dit koren op de molen. De persoon die met een onbevredigend gevoel achter blijft zijn wij, de neutrale lezer, maar die wordt toch al niet veel wijzer uit dit soort conflicten.
Loekasjenko bestempelde de protestmars overigens als fascistisch. Hij stelde voor om de mars op radioactief terrein te houden. Aldus democraticbelarus.eu.
Reacties (1)
“Een voorbeeld van een pesterij is dat de route van de mars aangepast moest worden volgens de overheid. Opvallend genoeg kon de route daardoor niet over de Laan van de Vrijheid richting de zogenaamde Chernobyl Kapel lopen.”
Als dat een graadmeter van dictatorschap is, heb ik slecht nieuws voor Simon: Deze dictator heeft gewoon gespiekt bij de buurman. “de laatste dictator in Europa” is werkelijk een stukje wishfull thinking.