En nu?

Nu de rook in Londen optrekt en de gruwelijke tol van de aanslagen langzaam duidelijk wordt kan ik niet anders dan vooruitdenken. Vooruitdenken over welke vrijheden van gewone burgers de politiek nu weer gaat inperken in het kader van terreurbestrijding. Standaard fouilleren bij het betreden van een (metro) station? Toch maar een complete bewaarplicht van internet en telecomgegevens? Onderzoeken naar welke boeken iedereen in huis heeft?

Feit is dat Londen redelijk goed beveiligd is. Met de IRA waren ze aanslagen wel zo’n beetje gewend. Op minder grote schaal, maar toch. De enige conclusie die je kan trekken is dat je jezelf niet kan beschermen tegen zulke aanvallen. Beveilig je doeltype A, dan schakelen ze over op doeltype B. Er zitten altijd mazen in het systeem en mensen die bereid zijn te sterven voor hun (verknipte) idealen houd je toch niet tegen.

De vraag blijft wat de grens is van de overheidsbemoeienis die wij als samenleving willen accepteren. Op momenten als deze schrikt de politiek in een spasme. Tijdens zo’n periode kunnen makkelijk allemaal wetten worden doorgedrukt die er in normale tijden nooit doorheen zouden komen. En met de plannen van onze politiechefs in het achterhoofd ben ik wederom weer net iets banger geworden voor de toekomst. Als we niet waakzaam blijven gaat onze maatschappij langzaam de richting op van de maatschappij die de terroristen voor ogen hebben. En het wrange is dat we dat dan helemaal zelf doen.

Ik wil afsluiten met een quote van de Burgermeester van Londen:

“[People] choose to come to London, as so many have come before because they come to be free, they come to live the life they choose, they come to be able to be themselves. They flee you [the terrorists] because you tell them how they should live. They don’t want that and nothing you do, however many of us you kill, will stop that flight to our city where freedom is strong and where people can live in harmony with one another. Whatever you do, however many you kill, you will fail.”

Laten we het hopen…