RECENSIE - Deze zomer bespreekt Marc van Oostendorp elke donderdag een gratis te downloaden meesterwerk uit de Nederlandse literatuurgeschiedenis. Deze week: ‘Een revolverschot‘ van Virginie Loveling, uit 1905.
Een van de prettige kanten van lezen: dat je in hoofden kunt kijken waarin nooit iemand kijkt, hoofden waarin het gist en borrelt. Hoofden van een Vlaamse jonge plattelandsvrouw van dertig, Marie Sanders, die altijd voor een ander klaar staat: wie er midden in de nacht een splinter in zijn duim slaat, laat hem er door haar met haar pinnetje uit halen.
Tot er iets in haar knapt.
Ook voor haar tien jaar jongere zusje heeft ze altijd gezorgd. Na de dood van beider ouders leven ze samen, tot er een ramp gebeurt: de vrouw van hun buurman, Luc Hancq (‘mijnheer Luc Hancq’, de muziekleraar van het dorp) komt te overlijden.
Ineens is hun buurman een begerenswaardige vrijgezel.
Marie denkt zeker te weten dat hij wel wat voor haar voelt. Maar gaandeweg krijgt ze in de gaten dat er tussen haar zus en mijnheer Luc Hancq ook iets moois aan het opbloeien is, en misschien zelfs wel iets veel mooiers. En dan gaat het dus gisten in Marie’s hoofd, en het loopt allemaal niet goed af, maar met een revolverschot, zoals de titel al suggereert, en allerlei ellendige nasleep ervan.
Het mooie van Een revolverschot is dat je binnen in het hoofd kijkt van een eenzame Vlaamse vrouw, die langzaam krankzinnig wordt omdat ze met niemand ooit praat en daarom aan alles wat iedereen doet de wildste interpretaties toekent. Je kunt het allemaal volgen, maar je kunt het niet tegenhouden.
En ondertussen doet Virginie Loveling allerlei observaties waarbij je denkt: hè ja, zo is het. Mijn favoriet: dat als er vier mensen samen oplopen, ze nooit allemaal naast elkaar lopen, zelfs niet als het pad daar wel breed genoeg voor is. Drie mensen lopen nog weleens naast elkaar, maar vier mensen verdelen zich automatisch in twee groepjes. Je hebt er niets aan om dat te beseffen, maar het feit dat het een schrijfster ruim honderd jaar is opgevallen, is heel ontroerend.
Volgende week: Vincent Haman van Willem Paap.