Sukiyabashi Jirō is een restaurant waar je zó voorbij zou lopen. Het piekleine etablissement bevindt zich in een hoekje onderaan de toegangstrap van een metrostation in Tokio. Maar de plek is een legende met drie Michelinsterren, en eigenaar Jirō Ono is 85 jaar oud en vindt dat hij nog best even te gaan heeft vóór hij de perfectie heeft bereikt.
Je zou om minder een documentaire foodfilm maken. Dat is dan ook precies wat de Amerikaanse cineast David Gelb gedaan heeft. De film “Jirō Dreams of Sushi” volgt de 85-jarige meester-sushimaker in zijn zoektocht naar de volmaakte sushi en geeft een uniek kijkje in de keuken van een restaurant waar de inktvis urenlang wordt gemasseerd om naar de normen van de eigenaar toch maar mals genoeg te zijn. We maken kennis met Ono’s 65-jarige(!) zoon Yoshikazu en diens worsteling met zijn toekomstige erfenis, en met de jongere zoon Takashi die aan het hoofd staat van een tweede sushirestaurant in een buitenwijk waar het er slechts marginaal meer ontspannen aan toe gaat.
Deze film is een schitterend portret van een sobere en bescheiden maar uiterst gedreven kunstenaar, zijn twijfels, zijn verwachtingen en zijn kunst. Want kunst is sushi hier zeer zeker: we zijn mijlenver verwijderd van de voorverpakte rommel uit de super of de hupsakee-hapjes in de all-you-can-eat gelegenheden waarmee het sushilandschap steeds meer vervuild raakt.
Schitterende muziek van Phillip Glass, Mozart en Tsjaikovsky, prachtige fotografie en een loom tempo maken dat je totaal wordt meegesleept door deze bijwijlen onpeilbare man en zijn omgeving: zijn zoons, zijn keukenbrigade (mensen die pas na vele jaren meedraaien zelfstandig een omelet mogen maken), een restaurantcriticus, een visverkoper, een rijsthandelaar (“iedereen wil mijn rijst wel hebben, maar ze krijgen hem niet want alleen Jirō-san weet hoe je hem perfect klaar moet maken”). Ik zeg: wie het in deze 1:21 uur durende productie van begin tot eind droog kan houden, die is niet in staat tot echte liefde voor voedsel.
“Jirō Dreams of Sushi” draait vanaf morgen in de Nederlandse bioscoop. En ú, eetlezer, kunt daar gratis heen, want ik mag zo maar 2 x 2 vrijkaarten aan u weggeven. Wat u daarvoor moet doen? Niets! Alleen maar als eerste en als vijfde een mailtje sturen naar eetschrijven(appeltaartje)gmail(punt)com met uw naam en adres. Zo ziet u maar weer dat u hier niet voor niets zo trouw meeleest, altijd.
Reacties (6)
krijg er honger van, doe mij ook maar zon cesium 137 bonbonnetje
おいしそう!お腹空いた!^ー^
Ziet er heerlijk! Had honger! ^ー^
fout in het emailadres?
en welke bioscoop?
Als elk stukje dood dier met deze aandacht behandeld en gegeten zou worden, dat zou een lief een stukje buikvet waard zijn.
Serieus, mooie trailer, goede post. Doet je toch denken…
Niet te verwarren met Sukiya, een fast-foodketen die je echt overal tegenkomt.
http://en.wikipedia.org/wiki/Sukiya_%28restaurant_chain%29