Is doping het Grote Probleem van de wielersport? Niemand gelooft dat Floyd Landis de enige is die tijdens de Tour de France 2006 bezweek voor de toverdrank van de teamarts. Sterker nog, misschien is Landis wel één van de weinigen die het niet heeft gedaan. Want alleen een domme teamarts laat je iets gebruiken dat a) veel makkelijker te detecteren en b) veel minder effectief is dan bijvoorbeeld groeihormonen of Increlex. En dat zijn dan alleen de soorten dope waarvan bij de wielerbond bekend is dat er geen fatsoenlijke urinetesten voor zijn.
Maar als doping het Probleem is, dan zal er nooit een Oplossing komen. Integendeel, dan zal de komst van gendoping de doodsteek betekenen. Gelukkig is zoveel somberheid helemaal niet nodig.
Je zou ook kunnen zeggen dat het probleem van de wielersport ligt bij de kijkers, die de Tour de France nog steeds beschouwen als een wedstrijd tussen fietsers. Slaat nergens op natuurlijk, want de Tour is allang geen wedstrijd meer tussen wielrenners. Het is een wedstrijd tussen de mensen die de trainingsprogramma?s opstellen, tussen de ontwerpers van vederlichte aerodynamische superfietsen, en tussen de boekhouders en PR-mensen die het geld binnenhalen waarmee dit alles gefinancierd kan worden. Wielrennen is een sport van wetenschappers, van financiële jongens en van tweakers. Zij schrijven de voorstelling, de renners krijgen slechts een script in handen geduwd.
En het probleem van de wielersport is dat de fans krampachtig vasthouden aan het idee dat het daar nog gaat om bloed, zweet en tranen en onversneden heroïek. Er zou geen vuiltje aan de lucht zijn als we die illusie maar gewoon los konden laten, en in staat zouden zijn om de Tour te beschouwen als een soort jaarlijkse farma-olympiade, met de deelnemers als rijdende etalages voor het nieuwste wondermiddel. Net zoals Formule-I welbeschouwd een wedstrijd is tussen autofabrikanten, en niet tussen coureurs.
Posters in bushokjes waarop Michael Boogerd breed lachend zijn duim omhoog steekt, met daaronder de slogan “Ik ga de Tour in met vertrouwen, want op Cyclosteron van Novartis kun je bouwen”, en reclamespotjes met FLoyd Landis die op radio en t.v. laat weten de Tour te gaan winnen dankzij AstraZeneca’s nieuwe wondermiddel InstaBoost. De gezondheidsrisico?s worden op die manier minimaal, want geen farmaceut ter wereld wil geassocieerd worden met een wielrenner die plotseling dood van z?n fiets valt, en het wordt er niks minder spannend van. Mits we afstappen van het bizarre idee dat je een evenement waarin zoveel geld omgaat als de Tour zou kunnen omvormen tot een eerlijke, pure fietswedstrijd.
Reacties (3)
Ik zal maar even semi-serieus reageren:
1) tsja ik heb liever toch een zo clean mogelijke sport. wellicht is twee categorieen dan een idee?
2) zal wel nooit gebeuren want de farmaceuten kunnen denk ik niet zo veel verdienen aan de gewone mens wat betreft deze middelen. Die kunnen nl. de al bestaande anabolen prima tot zich nemen.
Zolang de renners geen gezondheidsrisico’s lopen vind ik alles best. Uiteindelijk doen ze het toch zelf.
Als je dit niet wilt, dan zou je ook allerlei andere dingen moeten verbieden, zoals gestroomlijnde fietsen enzo. Deze helpen een atleet ook om sneller te gaan zonder dat hij er zelf iets voor doet.
Maar ik ben voor het gecontroleerd gebruik van doping. Jij zou het toch ook oneerlijk vinden dat je de Tour niet kan winnen alleen maar omdat je genetisch niet goed genoeg in elkaar zit? Want dat wordt het dan. Een race van het team dat de beste gemiddelde genetische samenstelling heeft.
My thoughts exactly. De Tour is al niet eerlijk, niet alleen vanwege genetica, maar ook omdat de teams met het meeste geld het beste materiaal en beste ondersteunend personeel hebben.