COLUMN - Ik heb het niet zo op acties. Ooit stond er een jongen aan de deur met een gratis lot voor de Postcodeloterij. Toen ik hem vertelde dat ik het niet wilde hebben, was hij stom verbaasd. ‘Ja maar meneer, het is… gratis.’ We begrepen elkaar niet zo goed, maar ik vertelde maar dat niet alles wat gratis is, ook leuk is om te hebben. Kijk, ik kan gratis een paardendrol in mijn gezicht laten uitsmeren, maar daar heb ik helemaal geen zin in.
Waarschijnlijk ben ik ergens in mijn kleutertijd blijven steken in de ‘zelf doen’-fase. Als ze me wat aanbieden waar ik niet zelf om gevraagd heb, dan wijs ik dat eigenlijk structureel af. Een deel komt ook wel door (terecht) wantrouwen. Als een bedrijf mij een fantastisch aanbod doet, dan doen ze dat naar mijn idee eigenlijk alleen maar om er zelf beter van te worden. Voor dat gratis lot van de loterij had ik natuurlijk mijn gegevens in moeten vullen, en dan staan ze elke dag aan m’n deur.
Het gekke is echter dat het voor mij ook bij een goed doel zo werkt. Natuurlijk wil ik de kinderen uit de Filipijnen wel helpen, maar niet als ik daarvoor door heel het Centraal Station achtervolgd moet worden door een assertieve griet met een iPad. ‘Ik wil het niet op jouw iPad doen, ik doe het thuis zelf wel,’ was mijn even botte als voorspelbare antwoord. Ik heb tegen haar gelogen.
Eerlijk is eerlijk: het was vooral het wantrouwen tegen mezelf dat me parten speelde. Het steunen van het goede doel zag ik eigenlijk alleen als het steunen van mijn eigen ego; het afkopen van mijn schuldgevoel. Een egoïstische daad die naar mijn idee geen plaats in een nobele daad als hulpverlening hoorde te hebben. Die gedachte zorgde ervoor dat ik geen geld gaf. Zonde, bleek achteraf, toen ik merkte dat dat exact de werking van een goede doel-actie is.
Het was uitgerekend Trijntje Oosterhuis die me dat duidelijk maakte. De zangeres, bekend van onder andere ‘Kom vlieg met me mee’ en haar grote voorhoofd, startte namelijk een Facebook-actie, waarin ze beloofde voor elke like een euro naar giro 555 over te maken. Een beginnersfoutje, want al gauw kwam het erop neer dat ze tweeëneenhalve ton zou moeten neerleggen. Dat deed ze natuurlijk niet, later zou namelijk blijken dat het helemaal niet om 555 draaide, maar om Trijntje zelf. Ze bedelde schaamteloos om nieuwe Instagram-volgers, en tikte achteloos een paar duizend euro binnen via promotiebedrijf SOL United. Maar hey, wel voor het goede doel hè!
Het was, zo zou ik leren, een voorbeeld van de Oosterhuis-paradox, waarin egoïsme wordt aangewend om altruïsme te veroorzaken. Trijntje was in werkelijkheid natuurlijk vooral met zichzelf bezig, maar creëerde daarmee wel een hoop aandacht voor de actie. Misschien dat ze het zelf niet eens door had, maar ze legde daarmee de essentie van de goede doel-actie uitstekend bloot: ‘Volg me! Like me! Bekijk me op televisie! En als je daar dan toch mee bezig bent: steun dan gelijk eventjes de Filipijnen.’
Reacties (10)
Het is mij even niet duidelijk: is die oproep van Trijntje nu wel zo verschrikkelijke aandachtshoererij? Laat die vrouw gewoon lekker. Ze moet gewoon zeggen dat het uit de hand gelopen is en vervolgens een flink bedrag overmaken. Totale absurditeit dat sommige lieden überhaupt menen ergens recht op te hebben. Je hebt op een fucking trackerdingetje geklikt van Facebook, het grootste kutbedrijf dat er momenteel bestaat en dat leeft van de aandachtshoererij van niet-eens-bekende mensen, en dan vind je het belachelijk als Trijntje duizenden euro’s stort voor het goede doel, maar boe-hoe-hoe-hoe geen tonnen ‘zoals beloofd’? Wat een kutvolk zijn mijn landgenoten soms!
Overigens volledig eens met dat mensen op straat dingen aansmeren volkomen kut is, zelfs voor goede doelen. Flikker op en laat mij gewoon ongestoord over straat lopen, alsjeblieft dankjewel.
1. Ik vraag me af of Oosterhuis echt zoveel heeft verdiend met de page-views op haar site. Sterker nog, als het een paar 100 euro is, is het veel.
2. Wat ik wel gek vond is dat ze het maar heeft laten gebeuren. Het was binnen een half uurtje wel duidelijk dat ze het niet zou kunnen of willen betalen. Gewoon een berichtje van “Wow, wat een response. Dat kannik helegaar niet betalen, dus ik kap het hier af, sorry” hadden de meesten ook wel begrepen. In plaats daarvan moedigt ze mensen aan haar ook nog op instagram te liken.
Dat laatste komt mij wel heel erg eigengeilerig over, op een moment dat je eigenlijk al weet dat je het beloofde niet waar gaat maken.
Vrij lastig uit te smeren hoor, paardendrollen. Zijn heel droog, en vezelachtig, met onverteerd hooi erin en zo.
Weet wat je afwijst …
Wat ik veel erger vind, los van de vraag of ze aandacht wilde, is het feit dat er ineens wel HEEL ERG VEEL MENSEN bereid waren een ander te laten betalen voor hun lollige LIKES.
Zo kan ik ook aan liefdadigheid doen.
Haar oproep was dom, hoewel ze had kunnen weten dat sommige prominenten hun LIKES gewoon kopen, maar uitgaan van het fatsoen van facebookers was inderdaad EEN BEETJE DOMM.
Ze moet gewoon eerlijk zeggen dat ze de zaak heeft onderschat en verder een substantieel bedrag betalen.
En, ik kan het haar aanraden, al deze zogenaamde LIKES direct de LIKE-laan uit flikkeren.
Parasieten en bloedzuigers dien je te mijden, zelfs op Facebook.
Trijntje had gewoon, zonder publiciteit, geld kunnen overmaken als zij dat wilde maar dat wilde zij niet want Trijntje was het onderwerp en niet de verzopen en deplorabele Filipijnen.
Publiciteit en geld genereren uit dit soort rampen geeft mooi aan dat Trijntje een verwende trut is.
@1: het zou aanzienlijk minder aandachtshoererij zijn geweest als ze niet in diezelfde tweet reclame had gemaakt voor the Voice of Holland en The Ladies Of Soul, haar damesorkestje.
Een artiest met een jaaromzet zoals Trijntje besteed al haar sociale media shizzle uit aan haar manager die maar aan een ding denkt , pr-marketing.
Betwijfel of ze überhaubt kan/mag inloggen op haar eigen pagina..
Als wat Treintje (niet) heeft gedaan de scholing (opvoeding) van haar Pa verraadt – en waarom zou dat niet zo zijn ? – weten wij veel en veel meer.
Ik schrijf dit onder impressie van het gezegde dat de (rotte) appel niet ver van de stam valt.
De Treintjes van deze wereld leven allemaal een beetje in een bubbel van schone schijn en loyale collegialiteit, waarin men elkaar zo’n beetje hoog houdt. Niemand zal ze recht in het gezicht zeggen dat ze bijvoorbeeld racist (Gordon), of zelf-promotor over de ruggen van Filipijnen zijn. Dat valt allemaal best mee, vindt men. Duizenden reacties op internet betekenen voor hun dan ook enkel iets als het onbetekenende klikken op ‘like’ buttons zijn.
Als de Treintjes van deze wereld nou alleen hun ding zouden doen, zoals zingen, maar ze willen als maar meer, van hun opgeblazen ego’s. Net zo lang tot men het wel gezien heeft en hen zelfs het zingen vergaat.