Death song – deel 2

(deel 1) Het kantoor van de “Business Advice Company” is gevestigd in een representatieve kantoorvilla. Een secretaresse ontvangt ons.

–          “Onze directeur is er niet. Over een uur heeft hij een afspraak buiten de deur en of hij daarvoor nog hier komt, weet ik niet.”

–          “Wij weten dat uw directeur er niet is. Daar komen wij voor. Kunt u ervoor zorgen dat alle medewerkers bijeenkomen?”

–          “Nou, ik weet niet of dat kan… Dan moet ik eerst onze adjunct-directeur vragen…”

Natuurlijk kan dat. Korte tijd later zitten wij met z’n allen in de vergaderruimte. De medewerkers, mannen strak in pak met stropdas, vrouwen in keurige mantelpakjes, maken allemaal een vrij vermoeide en overwerkte indruk.

–          “Wij moeten u helaas mededelen dat uw directeur dr. Bas Pieters vannacht is overleden. Wij gaan uit van een misdaad.”

Niemand zegt iets, iedereen zwijgt. Niet zozeer omdat iedereen in shock is, nee, het is een ander soort zwijgen, ik weet niet wat het is. Uiteindelijk verbreekt adjunct-directeur Drs. Gustav Bakker de stilte:

–          “O, o, o, dat wordt moeilijk. Dr. Pieters had een bijzonder talent voor de acquisitie. Ik betwijfel dat het bedrijf zonder hem kan overleven.”

–          “Weet iemand van u wie een motief zou kunnen hebben?”

Nu neemt personeelsconsulente Karla Delveaux het woord:

–          “Misschien een van de medewerkers die hij ooit heeft ontslagen.”

Na afloop van het gesprek mogen wij even met haar meelopen om een lijst van deze ex-medewerkers te krijgen. De lijst blijkt lang. Wij vragen hoe dat komt.

–          “Nou, nieuwe medewerkers hebben in het begin de indruk dat zij van Pieters alle ruimte krijgen om zich vrij te ontplooien, maar dat lijkt natuurlijk maar zo. In werkelijkheid gaat hij al vanaf het begin stiekem op zoek naar je zwakke plekken om je daarmee vervolgens te kunnen manipuleren en in zijn macht te krijgen. Die macht gebruikt hij dan meestal om je heel hard te laten werken, veel overwerk, werken in het weekend en zo, maar bij tijd en wijle ook om iemand vrij onverwacht te ontslaan. Dat heeft dan weer als doel extra motivatie aan de andere medewerkers te geven om nog harder te gaan werken zodat zij niet de volgende zullen zijn. Daarnaast vond Pieters dat volgens mij soms ook gewoon leuk om te doen. Het is gewoon… hoe moet ik het zeggen… compassie was niet echt zijn voornaamste eigenschap… Ik zal de lijst even voor u uitdraaien… O ja, en vergeet u niet de oud-vennoten. Zo’n 15 jaar geleden heeft Pieters op een vrij vervelende manier een aantal vennoten uit het bedrijf gegooid. Dat zijn zij hem altijd kwalijk blijven nemen. Ik zal u hun namen ook nog even geven.”

–          “Dank u wel. Dat was het voorlopig, maar houdt u er rekening mee dat wij opnieuw contact met u zullen opnemen.”

Wij gaan weer naar buiten. Gladys zegt:

–          “Opgelucht… Zij zijn allemaal opgelucht dat Pieters dood is.”

Natuurlijk. Dat is het wat de vreemde stilte in de vergaderruimte verklaart. Ondanks alle problemen die nu iedereen te wachten staan, overheerst bij iedereen toch een gevoel van opluchting, misschien zelfs van grote opluchting. Ook de nog niet ontslagen medewerkers zouden dus een motief kunnen hebben.

Dezelfde indruk krijgen wij later ook in het filiaalbedrijf en de oud-vennoten, die inmiddels een ander bedrijf zijn begonnen, ‘Business Advisory Board’, zijn zelfs ronduit blij. Dr. Pieters was dus kennelijk niet bijzonder geliefd. Vreemd eigenlijk dat hij desondanks een groot talent voor acquisitie zou hebben.

–          “Had die kerel eigenlijk ook vrienden?”

–          “Daar heeft iemand als hij helemaal geen behoefte aan.”