De seniorenprins en -prinses (2)

(Deel 1)

Het was avond, dus toen we de straat in liepen was het van grote afstand te zien: Voor het huis van mijn ouders stonden palen met feestverlichting van het soort dat ik alleen ken van kermissen en bordelen langs provinciale verbindingswegen. Tegen de gevel waren enkele poppen geplaatst die van carnavalswagens afkomstig leken te zijn. En er hing een groot bord met de tekst: ‘Senior prins Herman II en prinses Tiny I.’
‘Ze hebben het verkeerd geschreven,’ zei mijn vader, toen we binnen waren. ‘Er had senioren moeten staan. Nu klopt het niet.’ Enkele gasten in de huiskamer plaagden hem door het woord senior uit te spreken als het Spaanse señor.
Ik besloot me aan een taalkundige theorette te wagen. ‘Senior zegt iets over de leeftijd van de prins. Senioren zou betekenen dat je de prins ben van de senioren.’

Ik wist niet zeker of die redenering correct was. Alleen in een klein Limburgs dorp durf ik me als taalkundige op te werpen.
Mijn vader keek me onbegrijpend aan. Toen vroeg hij: ‘Dus het is wel goed?’
Ik zei dat me leek dat het allebei goed was.
Hij wendde zich tot de grappenmakers. ‘Hoor je dat? Het is wel goed.’
Er kwam geen reactie.

De volgende dag zou de receptie plaatsvinden. Het senior of senioren prinsenpaar moest eerst naar een receptie in een naburig dorp. Ondertussen kwam mijn broer en zijn gezin binnen met enkele pannen vol bami. Toen mijn ouders terugkeerden, werd er bami gegeten.
De receptie zou beginnen om elf over twee. Overal zit het getal elf in. Tegenwoordig zou men dat branding noemen.
Om half twee werden ze opgehaald door de schutterij, de raad van elf, de dansmariekes en een verzameling mensen die ik zo snel niet kon thuisbrengen. Een film van Fellini telt doorgaans minder figuranten.
Er werd gefloten door het fluitenkorps, er werd getrommeld door de trommelaars en er werd gesproken door de keizer van de raad van elf. Toen sloten mijn ouders aan in de stoet en was men gereed om de gewone prins en prinses op te gaan halen worden. Ook de rest van de familie zou meelopen.
De stoet kwam in beweging en meteen weer tot stilstand. De gewone prins en prinses zijn toevalligerwijs de nieuwe buren van mijn ouders.
Er werd gefloten door het fluitenkorps, er werd getrommeld door de trommelaars en er werd gesproken door de keizer van de raad van elf.
Mijn vrouw, geen Limburgse, was toen al enigszins gedesoriënteerd. Vera, onze oudste dochter, wierp verliefde blikken op de dansmariekes.
De prins en prinses sloten aan en daarmee was de stoet gereed om richting café ’t Torp te marcheren.

(Morgen het slot.)