In zijn column in The New Yorker van deze week wijst James Surowiecki nog maar eens op de gevaren van werkloosheid. Werkloosheid is natuurlijk slecht voor economie als geheel en de overheidsfinanciën in het bijzonder. Veel van de 13 miljoen Amerikanen die thuis zitten (de werkloosheid was 8.2% in maart) en de 25 miljoen Europese werklozen (wat nog een onderschatting is) hebben te maken met armoede, schulden en sociaal isolement. Langdurig werkloos zijn verkleint je ‘baanvindkans’ en betekent vaak zelfs een verlies aan vaardigheden, zoals lezen. Maar mijn oog bleef haken aan recent onderzoek naar de relatie tussen werkloosheid en levensverwachting waar Surowiecki op wijst. Daaruit blijkt dat je baan verliezen je leven zomaar met 1.5 jaar kan verkorten.
De economen Till von Wachter en Daniel Sullivan keken naar de levensverwachting van werknemers in Pennsylvania die in de jaren ’80 (in 81/82 was er een kleine recessie) hun baan verloren. Met name voor de mannelijke werknemers van middelbare leeftijd die lang bij dezelfde werkgever zaten, bleek ontslag gevaarlijk: hun jaarlijkse sterftecijfers stegen met 50-100% in de eerstvolgende jaren, en zelfs na 25 jaar zouden ze nog jaarlijks 10-15% meer kans hebben om te overlijden. Hun dataset strekt tot 2006, maar Von Wachter en Sullivan nemen aan dat de levensverwachting voor deze groep met 1-1.5 jaar daalt. Voor de jongere werknemer en de werknemer tegen de pensioenleeftijd is het effect minimaal.
Een deel van de verklaring ligt in het verlies aan inkomen op de lange termijn (gemiddeld zo’n 15–20% voor deze groep) waardoor ook de gezondheidszorguitgaven teruglopen. Ook de sociale stress, c.q. statusangst, die bij werkloosheid komt kijken heeft aanzienlijke gezondheidseffecten. Von Wachter en Sullivan halen nog wat onderzoek aan waaruit blijkt dat baanverlies in Europa – met haar sociale vangnet – minder effect heeft, hoewel langdurige studies hiernaar nog ontbreken.
Voor wie denkt dat Von Wachter en Sullivan een open deur in trappen: Er bestaat onderzoek waaruit blijkt dat sterftecijfers tijdens recessies juist licht dalen, vanwege een gezondere levensstijl en minder werkgerelateerde ongelukken. Von Wachter en Sullivan laten zien dat deze gemiddelden voor in ieder geval één groep niet opgaan.
Reacties (6)
In de VS ben je niet meer ‘werkloos’ als je je tijdelijke ww kwijt bent. Op een gegeven moment was er een ‘verheugende’ daling in het aantal werklozen, gewoon omdat die mensen meer dan een jaar zonder werk zaten. Zwervers, bewoners van ’tent-cities’ komen bij mijn weten gewoon niet voor in dat percentage van 8,2%.
Ik kan me vergissen, weet ook niet hoe dat in Nederland/Europa berekend wordt, maar ik heb het bange vermoeden dat die BLS-pdf uitgaat van het aantal mensen dat niet helemaal ‘afgeschreven’ is…
Verschrikkelijk dat je voor eeuwig werkloos gesteld kan worden omdat je in een crisis ontslagen bent en daardoor tijdelijk geen nieuwe baan hebt kunnen vinden. Mensen zijn te eerlijk met solliciteren, ik zou in die positie gewoon mijn arbeidstijd een paar maandjes uittrekken en eventueel wat posities bij bedenken.
Ik bedoel, waarom zou je nog eerlijk zijn? Is het eerlijk dat je constant wordt afgewezen door recruiters die 15 seconden naar je cv kijken, een gat zien van een half jaar en je daardoor automatisch naar de eeuwige stapel verwijzen?
Controles worden opgevoerd: meer referenties, zelfs van jaren geleden – je oude diploma’s/certificaten weer afstoffen. Zelfs voor het vak van putjesschepper kom je niet meer aan het werk met een wazig verhaal.
Alleen bijvoorbeeld bij Randstad waar openlijk wordt voorgetrokken met studenten. Die hoeven niets te bewijzen – want jong, ambitieus, en vooral goedkoper. En via de achterdeur krijgen de uitzendbureau’s voor de ouderen werkzoekenden wat geld erbij uit het re-integratie potje(compensatie voor hogere loonkosten).
Mijn ervaring is heel anders joop. Ik ben gaan doorstuderen omdat ik niet voldeed aan de magische 5 jaar werkervaring. Dat terwijl ik een uitstekend cv had opgebouwd (buitenland, anderhalf jaar bij een multinational stage gelopen en afgestudeerd etc.) Oftewel, the grass ain’t greener on the other side.
Vertel me, transformeren mensen pokemon-style als ze eenmaal 5 jaar werkervaring ergens in hebben?
Het slopende aan werkloosheid is de onzekerheid. Je weet niet wanneer je weer een baan zult hebben en wanneer je weer een normaal inkomen hebt waar je gezin van kan leven. Dat levert een hoop stress op.
Verder is het in crisistijd zowel onder politici als onder de doorsnee burger erg populair om werklozen de schuld te geven van hun eigen werkloosheid.
“Voor wie echt wil, is er altijd werk”, dat soort gelul van mensen die zelf nooit werkloos zijn geweest, en geen idee hebben wat het inhoudt om keer op keer afgewezen te worden omdat je onder- dan wel overgekwalificeerd bent (dat laatste komt heel vaak voor!).
De term werkloos is taboe voor de werkloze zelf,werkzoekende is het woord dat ze dienen te gebruiken als ze aan hun eigen situatie refereren.
Althans dat wordt ze wijsgemaakt tijdens motivatie “workshops”van het UWV.