De echte dreiging in Amerika

Het afgelopen decennium waren bange jaren voor de VS, maar hoe groot was de terroristische dreiging nu echt?

Onlangs is een interessante studie verricht door veiligheidsdeskundige John Mueller. Hij en zijn studenten hebben alle zaken onderzocht na 11 september waarbij een poging is gedaan om een jihadistische aanslag te plegen om Amerikaanse grondgebied. Het zijn 33 zaken. Enkele opvallende bevindingen:

In 12 gevallen zijn complotten ontrafeld door middel van een informant. In de meeste gevallen hielp die informant mee of stimuleerde hij zelfs de uitvoering door bijvoorbeeld nepbommen en geld te leveren.

De meeste pogingen waren erg knullig. Ondanks de waarschuwing van de Amerikaanse overheid voor de toepassing van massavernietigingswapens, lukte het de meeste wannabe terroristen niet om een werkende bom of wapen te fabriceren. Ze werden vervolgens wel allemaal aangeklaagd voor de poging om massavernietigingswapens te gebruiken. Mueller verbaast zich over deze slechte voorbereidingen, zeker omdat de VS in zijn geschiedenis al veel succesvolle bomaanslagen kreeg te verduren, vooral in de jaren zeventig.

De doelen werden toevallig gekozen. Er was zelden sprake van het bewust uitkiezen van ‘kritieke infrastructuur’.

De motivatie van de aanslagplegers was zelden religieus geïnspireerd. De meesten maakten zich kwaad over het Amerikaanse en Israelische beleid in het Midden-Oosten. In drie gevallen (van de 85 potentiële daders) stuurde de dader aan op een zelfmoordactie.

Er zijn geen bewijzen gevonden voor rekrutering. In vier gevallen werd de actie vanuit het buitenland aangestuurd. De meeste daders bleken eenlingen te zijn.

Er zijn geen aanwijzingen dat de daders hulp kregen uit Mexico of Canada. De VS hebben na 9/11 miljarden in grensbewaking geïnvesteerd. Ook heeft cameratoezicht in geen enkele zaak ook maar enige rol van betekenis gespeeld.

In totaal zijn er 85 mensen opgepakt, ongeveer 1 op de 30.000 moslims.

De conclusie van Mueller is dan ook stevig:

Perhaps the ultimate joke, however, is the one played on the taxpayers. Since 9/11, expenditures on domestic homeland security have expanded by a total of over $1 trillion even though a reasonable assessment of the cases and of the capacities of the small number of would-be terrorists detailed in this book would suggest that the problem or threat presented by domestic terrorism scarcely justifies such great alarm and such massive expenditure. Indeed, one study applies standard risk and cost-benefit analysis to the issue and concludes that the enhanced expenditures can only be justified if they can be held to have deterred, prevented, foiled, or protected against four otherwise successful attacks roughly like the one attempted at Times-Square in 2010 (Case 27) per day.

Compounding this absurdity, is the fact that, according to a careful assessment by a committee of the National Academy of Sciences in 2010, these funds have been expended without any serious analysis of the sort routinely required in other areas of the government. The committee could not find “any DHS risk analysis capabilities and methods” adequate for supporting the decisions made, noted that “little effective attention” was paid to issues that are “fundamental,” was (with one exception) never shown “any document” that could explain “exactly how the risk analyses are conducted,” and looked over reports in which it was not clear “what problem is being addressed.”

As part of this, a sort of bitter comedy is present when the authorities, joined by legions of terrorism experts, continually proclaim there to be thousands of terrorists afoot and predict imminent disaster, but are never countered when they make their proclamations or held to account later when these prove to have been so much hot air. However ironic the phenomenon, it is a deeply serious issue, as suggested elegantly by Brian Jenkins:

Needless alarm, exaggerated portrayals of the terrorist threat, unrealistic expectations of a risk-free society, and unreasonable demands for absolute protection will only encourage terrorists’ ambitions to make America fibrillate in fear and bankrupt itself with security.

In the end, the cases in this book seem to suggest, at least to me, that a New York Times article in 2009 was engaging in considerable understatement when it observed, “Since the terrorist attacks of Sept. 11, 2001 senior government officials have announced dozens of terrorism cases that on close examination seemed to diminish as legitimate threats.” However, I wouldn’t want to exclude the media from blame for the fundamentally absurd process of hype and threat-exaggeration. It was on the fifth anniversary of 9/11 that Charles Gibson intoned on ABC television, “Now putting your child on a school bus or driving across a bridge or just going to the mall—each of these things is a small act of courage. And peril is a part of everyday life.” Duly informed, I have since avoided malls. I can’t stand being surrounded by all those heroes.