Daybreak – launch a nuke with a tweet

RECENSIE - De serie Daybreak opent met een scene met Matthew Broderick als schoolhoofd, die zijn dagelijkse praatje tegen de leerlingen houdt, via het geluidssysteem van de school. Matthew is de reden dat ik deze serie ben gaan kijken, dus dat begint goed. Een minuut later begint hoofdpersoon Josh tegen de camera te praten.

(Oooooh! Dat doet me denken aan Ferris Bueller’s Day Off, misschien wel mijn favoriete film aller tijden. Met Matthew Broderick in de hoofdrol, die met zijn vrienden een dag van school spijbelt. Compleet met een gestolen Ferrari beleven ze bizarre avonturen, zijn de volwassenen te slim af en vooral hun achterdochtige schoolhoofd moet het ontgelden.)

Als Los Angeles in een flashback ontploft, ben ik helemaal verkocht. En die scene wordt ingeleid met de zin: “And little dictators, well they can launch a nuke with a tweet. And then one day, they did.”

Een groot deel van de volwassenen blijkt gedood, en de rest is veranderd in een soort zombies die ze Ghoulies noemen. De “nuke”, was waarschijnlijk een biologisch wapen. Dieren zijn ook gemuteerd. De vraag waarom de jongeren hiervan verschoond zijn gebleven, blijft onbeantwoord, maar kniesoor die daarop let. Josh neemt het ervan in verlaten winkels, heeft zich – natuurlijk – een Ferrari toegeëigend en duikelt een zwaard op. Vervolgens gaat hij op zoek naar een huis, want die staan uiteraard voor het grootste deel leeg. Hij heeft ook nog een andere missie; zijn geliefde Sam zoeken. Een en ander is niet helemaal zonder gevaar. Een niet ontplofte raket in de voortuin is een dealbreaker, duh. Onderweg ziet hij hoe een kind om hulp roepend in een kooi achter een motor aan wordt gesleept. De assholes zijn helaas niet verdwenen, juist alleen maar erger geworden. Some kids are worse than Ghoulies.

Geef ik teveel spoilers weg? Welnee, dit waren de eerste 10 minuten van aflevering 1. Het verhaal slaat eigenlijk nergens op, en er zitten ook wel een paar vrij stupide scenes in (Amerikaanse humor is soms best wel lame). Maar de dialogen/monologen en bijbehorende referenties aan de (pop)cultuur zijn erg grappig. Er zitten er zoveel in, dat ik ze vast niet allemaal zie. Er zijn ook veel flashbacks, waardoor de rol van het schoolhoofd gelukkig niet beperkt blijft tot een cameo.

Dat de serie op IMDB een schamele 6,4 scoort boeit me niet, met deze ingrediënten is het voor mij nu al geslaagd. Aflevering 1 eindigt met een cliffhanger, en Josh’ opmerking: “So what’s life like in the Apocalypse? It’s never what you’ld expect.”.