ELDERS - Deze week blijven we in Venezuela. De situatie lijkt steeds schrijnender te worden in de Caribische oliestaat. Na ruim twee weken van protesten zijn minimaal 13 doden gevalen. Het einde lijkt nog niet in zicht, daar zowel regering als oppositie elkaar als schuldige van het conflict aanwijzen.
Vorige week schreef ik over de protesten van de studentenbeweging en de radicale oppositie. Toen was de verwachting dat Leopoldo López, een van de oppositieleiders, zich afgelopen dinsdag aan zou geven bij de autoriteiten. Dat is inmiddels gebeurd. Hij wordt door de regering gezien als het brein achter de gewelddadige protesten. Hoewel López nog steeds vast zit, zijn de aanklachten samenzwering en moord inmiddels komen te vervallen.
Volgens de regering zijn de gewelddadigheden de schuld van de oppositie. Maduro heeft meerdere malen geroepen dat de oppositie opnieuw een – door de VS gesteunde – staatsgreep wil plegen. Een aantal Amerikaanse diplomaten moest daarom het land verlaten. De president van Venezuela claimt ook dat radicale fascisten verantwoordelijk zijn voor de doden en gewonden die tot nu toe zijn gevallen. Video’s en foto’s uit Venezuela vertellen echter een ander verhaal. In verschillende media is te zien hoe medewerkers van de geheime dienst, gewapende Chavista-bendes en de politie demonstranten verwonden en soms zelfs vermoorden.
Maandag stond een ontmoeting gepland tussen president Maduro en de verschillende gouverneurs. Henrique Capriles is gouverneur van de staat Miranda, die door de oppositie wordt geleid. Hij zegde echter af “Ik ga niet met Maduro rond de tafel zolang hij het volk onderdrukt”, liet de ex-presidentskandidaat weten. Tijdens de massademonstratie van afgelopen zaterdag, zette Capriles de eisen van de oppositie op een rij: hij eist de onmiddellijke vrijlating van alle gearresteerde studenten en Leopoldo López. Ook moeten de gewapende bendes direct ontwapend worden en moet de regering de repressie van de demonstraties staken. Dat is een beduidend gematigder geluid dan dat de meer radicale oppositie (waar López bij hoort) laat horen. Volgens hen moet Maduro direct zijn biezen pakken.
Draagvlak
Zowel oppositie als regering krijgen tienduizenden enthousiastelingen op de been voor hun demonstraties. Het is lastig in te schatten hoeveel steun beide kampen genieten. Het is algemeen bekend dat Maduro binnen zijn eigen partij onder druk staat. De voedseltekorten, onveiligheid en hoge inflatie raken vooral zijn achterban. Maar hoewel een groot deel van de Chavistas geen fan is van Maduro, betekent dat niet dat een oppositieregering voor hen een acceptabel alternatief is.
De protesten beperken zich dan ook vooral tot de wijken van de middenklasse, enkele uitzonderingen daargelaten. Capriles riep zijn achterban op ook naar de arme wijken te gaan, om daar zieltjes te winnen. Gisteren bleek in Caracas opnieuw dat de sociaal-economische verhoudingen ook in dit conflict meespelen: terwijl in het arme westen van de stad weinig van de protesten te merken was, werd in het meer welvarende oosten heftig gedemonstreerd.
Wat wel is veranderd, in vergelijking met eerdere protesten, is dat ze nu ook in provinciesteden plaatsvinden. In Valencia, Barquisimeto en Maracaibo gaan Venezolanen massaal de straat op. Met name in San Cristóbal, in de staat Táchira (West-Venezuela), is de situatie gespannen en wordt zelfs het leger ingezet. Hier begonnen de studentenprotesten enkele weken geleden, nadat een studente werd aangerand.
Ook in het buitenland wordt gedemonstreerd. Zo vonden afgelopen zaterdag protesten plaats in steden zoals Amsterdam, New York en Buenos Aires. Overal ter wereld verzamelen Venezolanen zich om aandacht te vragen voor de gebeurtenissen in hun land.
Fair & balanced
Het is moeilijk werken voor journalisten in Venezuela. De persaccreditatie van CNN is inmiddels ingetrokken – volgens president Maduro omdat ze de waarheid verdraaiden. Andere journalisten berichten over willekeurige arrestaties van journalisten, intimidatie en het verplicht wissen van opgenomen materiaal. Het Colombiaanse NTN24 was lange tijd het enige kanaal dat de protesten op televisie uitzond in Venezuela. De regering heeft het kanaal inmiddels van de kabel gehaald.
In het buitenland lijkt Venezuela te lijden onder het Oekraïnesyndroom: weinig media hebben interesse in de gebeurtenissen in de oliestaat. De Europese en Amerikaanse media richten zich vooral op de situatie in Oekraïne. Dat geldt zeker voor Nederland: er is geen enkele Nederlandse journalist in Venezuela aanwezig. Dat, terwijl het land een buurland van ons koninkrijk is. In de Spaanstalige wereld is beduidend meer aandacht voor de protesten in Venezuela. Hier in Argentinië zijn de regeringsgezinde media op de hand van Maduro, terwijl de media van de Argentijnse oppositie, de oppositie in Venezuela steunen.
Regelmatig verschijnen artikelen van Remi Lehmann in regionale dagbladen van Wegener (onder andere Brabants Dagblad en De Gelderlander). Voor een dagelijkse portie nieuws uit Zuid-Amerika volg je Remi op Twitter.
Reacties (9)
Het is een poging van de midden/hogere klasse de macht weer naar zich toe te trekken.Het arme deel van de bevolking heeft niets positiefs te verwachten van de tegenstanders van Maduro,studenten zijn er doorgaans rechts en van gegoede komaf.
En de media gaan natuurlijk weer mee in de hype.
@1: ‘de media’? Je doelt op de media die de mond gesnoerd wordt door het regime in Venezuela? Waar kritiek op het regime niet is toegestaan, zoals gebruikelijk in een dictatuur? Onbegrijpelijk dat er nog mensen zijn die dat bewind steunen.
De olieproduktie van Venezuela loopt langzaam terug, terwijl het binnenlands verbruik oploopt. Bij een constante olieprijs dalen de olie-inkomsten van Venezuela.
Zoals de Nederlandse regering moet bezuinigen als er minder gas geproduceerd wordt, zo moet ook de Venezolaanse regering de tering naar de nering zetten. Het maakt niet uit wie er in de regering zit.. de bevolking zal hoe dan ook ontevreden zijn (net als in Egypte, Griekenland en de Oekraïne)
De oppositie kan niet aan de macht komen via democratische middelen en probeert het nu voor de *tweede* keer met geweld. Het is een herhaling van de protesten en coup van een paar jaar geleden met dezelfde mensen aan het roer.
@4: het zou dan ook wel zo eerlijk zijn als die oppositie gebruik kan maken van dezelfde middelen als het regime, zoals bijvoorbeeld media, anders zijn ‘democratische’ verkiezingen met een gehersenspoelde bevolking een farce.
@3: Er wordt minder olie geproduceerd omdat de regering de kip met de gouden eieren heeft geslacht (het staatsoliebedrijf PSDVA): dat is wel degelijk afhankelijk van wie er aan de macht is.
Van The Economist
The sector’s decline began in 2003, following a strike by the employees and managers of Petróleos de Venezuela (PDVSA), the state oil company, in protest against Mr Chávez’s leftist policies. When the conflict ended, the president had almost 20,000 workers sacked. Since then, PDVSA’s chairman, Rafael Ramírez, has steadily replaced them with loyal chavistas: he has made it an explicit company policy to employ only supporters of the president. He has also allowed Mr Chávez to use the company as a piggy bank for his “socialist revolution”: last year, PDVSA spent twice as much on off-budget government programmes as it did on taxes, royalties and dividends.
http://www.economist.com/blogs/americasview/2012/08/venezuelas-oil-industry
@6: elk olieveld, elk olieproducerend land bereikt op een bepaald moment een maximale olieproduktie: peakoil
Ga je nu echt beweren dat Venezuela de uitzondering is en dat daar de olieproduktie opnieuw zal gaan stijgen als er maar een andere regering komt?
@remi: vreedzaam protest in Sao Paolo tegen corruptie en het WK voetbal leidt toch tot >200 arrestaties door massale inzet van oproerpolitie.
http://www.youtube.com/watch?v=N9yU1bOe0ag
@8: Dank voor de tip Hans!