Nadat we gisteren al de Koude Oorlog en de Afrikaanse Bush Wars hebben gehad, schakelen we nu wat verder terug; naar de Ierse Hongersnood van 1845 (en daaropvolgende jaren).
De hongersnood werd veroorzaakt door een dodelijke combinatie van de aardappelziekte en een systematische politieke en economische onderdrukking die de Ierse boeren in voorafgaande jaren van de beste stukken land had verdreven.
De reactie van de Britse regering op de toenemende noodsituatie was volstrekt inadequaat. Een hoge Britse ambtenaar (en tevens vurig aanhanger van het principe van laissez faire), Sir Charles Trevelyan, beschreef de hongersnood bijvoorbeeld als “an effective mechanism for reducing surplus population” en “the judgement of God”.
Als je als Ier niet wilde verhongeren, kon je natuurlijk proberen eten te stelen om in leven te blijven. Maar de Engelsen hadden zo hun manieren om dat te ontmoedigen, onder andere door deportatie naar een Australische strafkolonie. En dat betekende doorgaans jarenlange dwangarbeid en – als je pech had – onmenselijke ranselpartijen door sadistische opzichters.
Als ik Robert Hughes’ De fatale kust mag geloven, hadden Ieren het in Australië bovendien nog wat zwaarder te verduren dan de gemiddelde gevangene. Als je het al overleefde, was de kans dat je je familie ooit nog terug zou zien ook nog eens bijzonder klein.
Ziedaar de thematiek van het nummer The Fields of Athenry: hongersnood en deportatie.
By a lonely prison wall,
I heard a young girl calling
Michael, they have taken you away,
For you stole Trevelyan’s [inderdaad: die Tevelyan] corn,
So the young might see the morn.
Now a prison ship lies waiting in the bay.
De Dropkick Murphys deden ‘m (uiteraard) ook:
Reacties (1)
Toch wel te begrijpen dat een hoop Ieren het niet zo erg op de Engelsen hebben ;-)
N.B.
Morgen ga ik de afspeellijst die aan het eind van “The Fields of Athenry” verschijnt eens via de versterker draaien.
Wordt een “Ierse ochtend” :-)