Hier is weer eens zo’n lyrisch pareltje van de schromelijk ondergewaardeerde Divine Comedy. Ditmaal verhaalt Neil Hannon over een ouder wordende Engelse dame, die haar jeugd verspilde met jetset-feestjes en tijdens haar huwelijk meer aandacht stopte in het society-leven dan in haar kinderen.
Het loopt nogal eenzaam af, deze melancholieke zedenschets.