In mijn eerste Closing Time vertelde ik waar ik fan van was als kind. Na de Dolly Dots en Doe Maar kwam Duran Duran. Nu ik het zo opschrijf blijkt dat ik al vroeg een liefde had voor alliteraties.
Toen ik een jaar of 13 was werd The Reflex een grote hit, met die geweldige clip waarbij het lijkt of het publiek overspoeld wordt door een plens water. Van de tekst begreep ik geen ruk (nog niet eigenlijk), maar dat mocht de pret niet drukken. Ik was op slag verliefd op Simon Le Bon, wat een gelukkie was, omdat Doe Maar datzelfde jaar uit elkaar ging en dit mijn liefdesverdriet daaromtrent een beetje dempte.
Niet veel later kwam Wild Boys uit met ook al zo’n bijzondere clip. Dat was toen echt een dingetje. MTV bestond nog niet zo lang en artiesten buitelden over elkaar heen om de meest fantastische minifilmpjes te maken.
Het succes van de band was kort maar hevig. Nadat ze de eer kregen om de soundtrack voor de Bond-film A View to a Kill te maken ging het bergafwaarts. Ze hadden nog een hitje, Notorious, maar dat vonden wij fans eigenlijk maar een raar nummer. De daarop volgende nummers in de Wiki-lijst ken ik niet eens. Tot in 1993 opeens Ordinary World uitkwam. Toen was ik allang met hele andere dingen bezig, maar het is best een aardig liedje. De clip is een stuk minder, maar de tekst is zowaar begrijpelijk.
Reacties (2)
Na Girls on Film en Hungry Like the Wolf ben ik afgehaakt, maar wel een verademing; ff geen metal.
DD was meer verpakking dan inhoud. Het waren vooral hele middelmatige muzikanten, met een slechte live reputatie in tegenstelling met hun tijdgenoten Simple Minds en U2. Toen John en Andy Taylor later samen gingen spelen in The Power Station met toppers als Robert Palmer en Bernard Edwards en Tony Thompson van Chic, vielen ze snel door de mand.