Covers. Ik heb er een haat-liefdeverhouding mee. Meestal omdat covers ‘meer van hetzelfde’ zijn. Oninteressant, inspiratieloos. Dertien in een dozijn-bandjes die dertien in een dozijn-muziek maken en alleen kunnen kopiëren wat anderen al eerder gedaan hebben. Er zijn natuurlijk uitzonderingen, waarbij de artiesten een nummer eigen maken. Iets toevoegen, of juist iets verwijderen waardoor je naar een nieuwe versie luistert die dermate anders en interessant is dat het zich kan meten met het origineel zonder te parasiteren. Wat placebo deed met ‘Running up that hill‘ van Kate Bush, bijvoorbeeld. Of Torre Florim van De Staat met ‘Fire Starter‘ van The Prodigy.
Maar het zijn en blijven uitzonderingen. Daarom is het ook het vermelden waard als er zo’n nieuwe cover verschijnt. Een cover die het nummer van de grond af opnieuw opbouwt. Je eindigt met iets wat herkenbaar is, maar in bijna niets meer lijkt op het origineel. Bijvoorbeeld van een wat onbekender nummer, zoals recentelijk van de Ramones: Quid pro quo. Ik kende het in ieder geval nog niet. Helaas is er maar een fragment beschikbaar.
En dan nu de nieuwe versie:
Emo Trump recites poem on White House lawn pic.twitter.com/rAD3xRjX4L
— Nick Lutsko (@NickLutsko) November 20, 2019
Ontegenzeggelijk eigen. Aangepast aan de tijdgeest. Maar is het ook beter? Wat zeggen jullie?
Reacties (1)
1,2,3,4….. No one plays the Ramones like the Ramones. Dus weg met die blonde kuifkarrekiet, die ik overigens meer associeer met Barbra Drijfzand en Witnie Hoesten. Lekker kitsch en veel bling bling dus.