In de tweede helft van de jaren ’90 werden ze ongekend populair, dit methodistische bluegrassbandje.
Sixteen Horsepower draaide om de charismatische frontman David Eugene Edwards, die zijn existentiële angst en zelfhaat combineerde met zijn hel-en-doemenis-geloof.
Bij geseculariseerde, postmoderne slimme muziekliefhebbers ging het er in als Gods woord in een ouderling. Men vond het prachtig. Zo lekker authentiek!
Reacties (3)
Sixteen Horsepower gaven leuke concerten, Edwards op banjo en op de accordeon. Verleden jaar heb ik nog een optreden van David Eugene Edwards solo gezien. Verstopt achter zonnebril en Stetson ramde hij grimmig zijn repertoire op gitaar het publiek in, waarmee hij nul contact had.
Jammer.
Ik was in 2010 zo gelukkig bij dat unieke concert in de kapel van Maria Roepaen te zijn, dat door Rockpalast is uitgezonden en later ook op DVD is verschenen. Ik weet nog dat ik me een beetje zat op te vreten omdat ik vooral langs die twee knullen voor me moest kijken. Toen ze na afloop opstonden bleken ze allebei minstens twee meter lang te zijn, en moest ik concluderen dat ze uit goedheid meer op hun rug dan op hun achterste hebben gezeten…
In 2018 had Edwards een project met Alexander Hacke van Einstürzende Neubauten, Risha. Die brei met Hacke achter een paneel knoppen en indianengejank van Edwards heeft mij in Keulen veel minder kunnen bekoren. Laura Veirs speelde die avond aldaar in de kleine zaal, en ja achteraf…
Methodistisch bluegrassbandje is wel een, ehhh, creatieve omschrijving. Waarmee je ze tekort doet. Edwards speelt af en toe banjo, maar veel meer bluegrass zit er niet in. Wat mijn vanaf het begin aan Sixteen Horsepower beviel was hun unieke, intense geluid, waarin ze allerlei stijlen combineerden. Met hooguit een mespuntje bluegrass in de mix. (Wat dat unieke geluid betreft, ze werden in hun begintijd wel eens vergeleken met The Gun Club. Maar dat kwam vooral door de stem van Edwards.)
En Edwards is inderdaad fanatiek gelovig, maar de (Franse en fantastische) ritmesectie helemaal niet. Sixteen Horsepower was dan ook helemaal geen typisch reli-bandje, dat de blijde boodschap wil verkondigen. Bij Edwards moesten (en moeten) zijn demonen eruit, en die blijken ernstig godsdienstwaanzinnig te zijn. Het is minstens net zoveel Nick Cave, die ook aardig wat religieuze symboliek in zijn teksten stopt, als reli-rock.