Ook Chinezen zijn ontevreden over het optreden van hun regering bij de ongeregeldheden in Tibet van afgelopen week. Veel te slap. ‘We konden niet geloven dat onze regering zo zwak en laf was’, tekende de New York Times op uit de mond van brave burger mevrouw Meng.
Het is niet de eerste keer dat eenzijdige propaganda de Chinese regering tussen twee vuren doet belanden. Twee jaar geleden leidde anti-Japanse retoriek van de regering tot demonstraties en rellen bij Japanse consulaten in het land. Aanleiding was toen een schoolboek dat op de Japanse markt was toegelaten, waarin Japanse oorlogsmisdrijven werden verzwegen of goedgepraat.
Indertijd waren de motieven van de Chinese regering al raadselachtig. Er waren aanwijzingen dat de regering demonstraties bewust uit de hand liet lopen, maar de nationale pers zweeg ze dood. De demonstraties kwamen handig van pas bij het blokkeren van de Japanse wens een permanente zetel in de Veiligheidsraad te verwerven.
Deze keer zijn de ongeregeldheden wel uitgebreid op televisie geweest, maar het is onduidelijk wat de regering wil bereiken met het aanwakkeren van anti-Tibetaanse gevoelens onder de bevolking. Converteerbaar in internationale druk lijkt deze woede niet. Tenzij Beijing daadwerkelijk gelooft dat Tibetaanse autonomie net zo’n gotspe is als een revisionistisch schoolboek.
Reacties (6)
Ik klik me te barsten, maar geen bron voor die mysterieuze foto. Worden hier militairen ingezet om geweldadigheden door Tibetaanse monniken te ensceneren?
Tenzij Beijing daadwerkelijk gelooft dat Tibetaanse autonomie net zo’n gotspe is als een revisionistisch schoolboek.
Dat is niet zo vergezocht als het op het eerste gezicht klinkt. Zie bijvoorbeeld deze site die de Chinese point-of-view weergeeft. Men is daar van mening dat Tibet al eeuwen onderdeel van China is (en niet, zoals wij allen denken, pas sinds 1951).
En hoewel er op het Chinese standpunt veel af te dingen valt, is het zeker niet zo simpel dat ze domweg liegen: de status van Tibet is altijd erg vaag geweest, en er waren zeer zeker al eeuwen heel nauwe banden met China.
@1: foto komt uit 2003 en is relatief onschuldig. Monniken wilden niet figureren in een film en toen schakelde men het leger in.
@2: In je link staan wel een aantal dingen die op zijn zachtst gezegd de waarheid fors oprekken (en onwelgevallige onderdelen worden verzwegen). Daarnaast is er een verschil tussen zelfstandigheid en autonomie. Zelfs in de vaagheid van de status van Tibet, kun je er niet onderuit dat Tibet op zijn minst altijd een forse autonomie heeft genoten, ook in tijden dat het officieel deel uit maakte van de respectievelijke Chinese of Mongoolse keizerrijken.
In feite geeft China ook wel toe dat Tibet een autonome status behoort te heben (Het is op papier ook een autonome regio en ook de gebieden die de Chinezen buiten de regio geplaatst hebben, maar waar Tibetanen wonen, worden als autonome gebieden benoemd).
Het probleem zit hem in de praktijk, waarin de Chinezen weinig heel laten van die autonomie.
@4 ja, natuurlijk staat er een hoop onzin in. Mijn punt was niet dat dit de objectieve waarheid is, maar dat dit “de waarheid volgens China” is, en dat ik het niet onwaarschijnlijk acht dat dit niet puur voor propaganda-doeleinden bij elkaar gelogen is maar dat men in China _echt_ gelooft dat de vork zo in de steel zit.
En zoals altijd denk ik dat de waarheid ergens in het midden ligt. Het Westerse beeld van Tibet is uiteindelijk ook sterk geromantiseerd.
Los van dit alles: uiteraard ben ik het volledig met je eens dat het huidige Chinese beleid in Tibet onderdrukkend is, mensenrechten schendt en inderdaad de Tibetaanse taal en cultuur dreigt uit te wissen. De andere kant van het verhaal is wel dat China ontzettend veel geld in de ontwikkeling van Tibet heeft gestoken, scholen heeft gesticht en zeer veel aandacht aan economische ontwikkeling van het gebied heeft gegeven. Dat doen ze, om het voorzichtig uit te drukken, niet altijd even goed (het onderwijs is bijna allemaal in het Chinees ipv het Tibetaans bijvoorbeeld), maar het is niet alleen maar een verhaal van onderdrukken en vertrappen. En die kant wordt in het Westen nogal snel over het hoofd gezien.
@5: Die ontwikkeling in Tibet door China is ook onderdeel van de 17-puntenovereenkomst tussen China en Tibet (door China en Tibet “afgesproken” na de invasie van 1950 en de voorwaardes waaronder Tibet weer onder Chinese souvereiniteit viel). Probleem is dat China zich niet houdt aan een aantal andere punten van die overeenkomst (zo op het oog minimaal punt 3, 4, 5, 7 en 11).