Terwijl Peking de Tibetaans ‘rebellen’ een laatste ultimatum stelt, maakt de Dalai Lama wereldkundig dat China zich wat hem betreft schuldig maakt aan ‘culturele volkenmoord‘. Naast de geestelijk leider in ballingschap, maakt ook het Internationale Olympisch Comité (IOC) zich zorgen over het opgelaaide geweld in de hoofdstad Lhasa. Opvallend genoeg pleitten beide ervoor de Olympiche Spelen die deze zomer in China gehouden worden niet te boycotten.
Waarom niet eigenlijk?
Zowel de Dalai Lama als het IOC verwachten dat de komst van de Spelen zullen bijdragen aan een verbeterde situatie in Tibet. De vraag is of dit wel realistisch is. De Olympische Beweging wil bijdragen aan een vreedzamere en betere wereld door op een vriendschappelijke en solidaire manier jongeren te onderwijzen door middel van sport. Het lijkt erop alsof China daar niet heel erg hard aan wil meewerken. Ik vermoed dat het land ook weinig zin heeft in een internationaal onderzoek naar de doden die gevallen zijn.
Welke Olympische gedachte brengt ons dan nog in China, als de Chinezen de Olympische gedachte maar niet willen begrijpen?