In Tegenlicht had een Braziliaanse wetenschapper een robot ontwikkeld die bestuurd werd door de gedachtes van een aap. Dezelfde techniek kan ervoor zorgen dat mensen met een dwarslaesie weer kunnen lopen (tijdens de opening van het WK in Brazilië zal een jongen van 15 die van onderen verlamd is de aftrap doen). Terwijl de Braziliaanse wetenschapper enthousiast vertelt over zijn experimenten, zie ik voor me hoe de aap door krijgt dat zijn verlengde robot onverwoestbaar is en, gewoon omdat het kan, zijn begeleiders al denkend dood mept, waarna hij op oorlogspad gaat. Ik zie The Terminator voor me, HAL uit 2001, de mens als batterij in The Matrix en het robotjongetje in A.I. dan, ontworpen om voor altijd een liefhebbend zesjarig jongetje te zijn, duizenden jaren lang elke seconde naar zijn overleden moeder verlangt.
ACHTERGROND - Onderzoek: middagslaapjes van meer dan een uur verkorten het leven aanzienlijk, nog los van de tijd die je aan de slaapjes zelf kwijt bent natuurlijk.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
COLUMN - ‘Maak even een foto man, voor op Facebook…’ Routinematig en zonder enige vorm van toeristische bescheidenheid maken twee mannen van een jaar of vijfentwintig met hun smartphones kiekjes van elkaar bij een zwarte Ferrari. De auto staat ‘zomaar’ in een druk uitgaansgebied in het centrum van Amsterdam. Enkele seconden later bekijken ze samen de gemaakte foto’s. Eentje is zó enthousiast, dat hij ter plekke besluit dat dit zijn nieuwe profielfoto op Facebook zal gaan worden! Waarschijnlijk heeft hij de foto meteen in zijn FB-profiel gezet, inclusief begeleidende tekst: ‘Ik voor Ferrari!!’ #wtf #lol. Voordat ze honderd meter verder zijn gelopen, zal hij al een tiental ‘likes’ te pakken hebben.
Op een terrasje zitten enkele meisjes gezellig in de het zonnetje met elkaar te kletsen… Via WhatsApp. Giechelend ‘praten’ ze met elkaar via het mobiele smartkastje dat ze als vanzelfsprekend met twee handen stevig vastklemmen voor hun gezicht. ‘…OMG! Hij is egt wel knap! *bloost*’ De jongeman, type hipster in een beige chino met omgeslagen broekspijpen en Birkenstocks dragend, kijkt af en toe op zijn eigen iPhone. Hij lijkt geen rust te hebben om te kunnen genieten van z’n Coca-Cola Zero. ‘Kijk, hij lijkt zenuwachtig te worden van je… *lief*’ Waarschijnlijk verwacht hij een app’je van iemand. Weet hij wat er zich naast hem afspeelt, aan de tafel met de gierende hormoontjes? Waarschijnlijk wel.
Terwijl mijn vriendin een jurkje past bij de H&M, kijk ik vanuit m’n ooghoek naar twee opvallende dames van rond de vijftig. Type: vrijgevochten, prosecco als ontbijt. Ze kunnen het niet laten om een idioot felgeel bontmutsje op te zetten, dat als accessoire te koop wordt aangeboden in deze Zweedse modetempel. Wat ik verwachtte gebeurde ook. Uit de donkerbruine (nep)lederen tas, waarop repeterend het logo van de ontwerper staat, komt een bling bling hoesje tevoorschijn. Terwijl dame één met het gele mutsje op het hoofd poseert en een guitig ‘duckface’ mondje opzet, maakt de ander enkele pics. ‘Waaahh… Deze zet ik meteen in een tweetje op mijn timeline!’ schreeuwt ze ongegeneerd met rauwe stem door de winkel. ‘Nee joh, gek…! App ‘m me ff door!’ Vanavond zullen minimaal drieduizend van haar vierduizend achthonderdzeventien volgers, haar BFF, inclusief kek bontmutsje, via Twitter hebben kunnen aanschouwen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Lekker loungen met Herbie Hancock:
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Uit 1972:
Vanaf morgen een ander genre…
Van Eric Donaldson uit 1971:
Uit 1968:
Aangezien het vandaag twintig jaar geleden is dat Kurt Cobain dood werd gevonden, was dit natuurlijk onvermijdelijk.
“Penny royal tea is a herbal abortive,” […] “I threw that in because I have so many friends who have tried to use that, and it never worked. The song is about a person who’s beyond depressed; they’re in their death bed, pretty much.”
Tsja.
Hoe toepasselijk! Neil Young met Out on the Weekend uit 1972:
Jeff Buckley’s cover van Hallelujah – Leonard Cohen.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.