Ik was al een hele tijd niet meer in een revalidatiehuis geweest. Dat was schrikken. Vooral, omdat het in niets op een revalidatiehuis leek. Mijn buurvrouw van 85 was opgenomen na een val. Ze had wat schaafwonden, vocht achter de longen en was zwak van ouderdom. In het ziekenhuis werd ze niet beter. Sterker nog: ze vonden haar lastig, want ze wilde naar huis. Dat was geen optie. In het revalidatiehuis vonden ze haar ook lastig. Ik sprak haar daar vorige week vrijdag. Ze zag er duidelijk slechter uit dan toen ik haar vond na haar val. Ze zat onder de medicatie. Ik hield haar hand vast, ze ademde zwaar en ze vroeg of haar tuin er nog goed bij lag. Ze zei dat ze naar huis wilde, ik antwoordde dat ze eerst maar beter moest worden. Ik stelde haar gerust, maar ging met een ongerust gevoel weg. Na lang zoeken kwam ik een verpleegster tegen, zei vertelde me dat mevrouw agressief was en in de war. Ik zag dat anders. Mevrouw was volgens mij oud, slechthorend en eenzaam. Verder was ze bang om dood te gaan en wilde ze naar huis. In mijn ogen geen gekke gedachte. Een dag later zou ze een ontsnappingspoging wagen.
Alleen vertrok ze uit het zorgcentrum en ging op huis aan. Op de parkeerplaats werd ze gesnapt. Platgespoten werd ze nu naar een gesloten afdeling gebracht. Woensdag ging ik weer op bezoek. In de gesloten afdeling kon je de dood horen, ruiken en zien. Er waren een tweetal verpleegsters, maar vooral heel veel oude vrouwtjes en een enkel oud mannetje. Oude mensjes die allemaal onder de medicatie zaten en daardoor in hun stoel sliepen. Her en der lagen op de grond gebruikte zakdoekjes. Het rook er naar pis. Ik vond mijn buurvrouw op haar kamer die ze met 3 anderen deelde. Ze was gecapituleerd. Haar ogen keken mij aan maar zagen niets. Wie ‘One flew over the cuckoo’s nest’ heeft gezien, weet wat ik bedoel. Ze kon niet meer praten. Ze krapte op haar kop waar etensresten in leken te zitten. Het spijt me, ik kan het ook niet fraaier maken dan het was. Was dit dezelfde buurvrouw die ik 2 weken daarvoor grapjes had horen maken tegen de ambulancebroeder? Ze leek er nog wel wat op. De arts vertelde me dat ze ‘hard achteruit was gegaan’. Die inschatting deelde ik. Ik ging naar huis en werd opgebeld dat mijn buurvrouw gestorven was.
We gaan allemaal dood, daar is helaas nog niets op gevonden. Maar zo? Waarom kon ze niet in haar eigen huisje doodgaan, het huisje waar ze al 56 jaar woonde? Haar ervaren en toegewijde thuiszorghulp had nog aangeboden haar daar te verzorgen. Hebben mensen zonder zorgzame familie of zonder grote geldbuidel geen recht op een menswaardig einde? Blijkbaar niet. Ik zal wel naïef zijn. Het personeel was vriendelijk en voor zover ik dat kan inschatten bekwaam. Wel leidt het personeelstekort tot slechte zorg, veel medicatie en daardoor een slechte kwaliteit van leven voor de bewoners. Ik weet nu wat dat in de praktijk betekent.
Reacties (21)
Hulde! Zelf ooit vrijwilligerswerk in een verzorgingstehuis gedaan en kan het bovenstaande beamen. Mensonterende toestanden. Heb het idee dat onze omgang met ouderen niet al te best is in vergelijking met zuid-Europese landen. Waarom zie je daar altijd meer grijs op straat?
Iedereen kent deze taferelen toch, waarom stemmen dan zo veel mensen op de VVD en het CDA? Dat snap je toch niet? Wat dat betreft heb ik nog meer begrip voor Wildersstemmers.
Investeer in machines die mensen thuis in leven / comfortabel / gecontroleerd kunnen houden.
Het zou, voor zover ik dat kan opmaken uit het hierbovenstaande verhaal, onverantwoordelijk zijn jouw 85 jarige buurvrouw terug naar huis te sturen. Indien ze terug naar huis gestuurd zou worden en weer zou vallen en wellicht haar heup breken, ben je pas echt ver van huis.
@bridges:Inderdaad, wellicht .
Wellicht let jij zometeen slecht op bij het oversteken en wordt je geschept door de tram. Zullen we jou daarom maar vasthouden in een ziekenhuis?
http://www.youtube.com/watch?v=sTJ7AzBIJoI
@4: Zou heel goed kunnen. Maar is dat een reden mevrouw suf te mediceren?
De verwijzing naar ‘One flew over the cuckoo’s nest’ is redelijk relevant. In de film wordt gesteld dat medicatie wordt gebruikt om patiënten in gewenst gedrag te persen.
Nu gebeurt dat ook. Uit een verwrongen soort machteloze goedbedoeldheid. Iemand moet rustig gehouden worden om de kans op vallen of andere schadelijke gekkigheid te voorkomen. Op de bijwerkingen wordt een volgend medicijn voorgeschreven, tot de patiënt een fikse cocktail krijgt te verwerken.
Let wel: de medicijnen worden alleen door artsen voorgeschreven. Maar een arts ziet ook wel dat een patiënt niet 24 uur per dag iemand bij zich kan hebben, die de patiënt er veilig doorheen helpt.
Gevolg: dit soort medicatiebeleid, dat even gevaarlijk is.
Zo’n revalidatiehuis is echt helemaal niet prettig. Mijn broertje is daar terechtgekomen na een motorongeluk. Hij vond het echt helemaal niks.
Niet gek als je weet dat daar behoorlijk wat depressieve mensen zitten omdat ze ledematen hebben verloren. Dit kan in een ongeluk gebeurd zijn, of door een ziekte. Die depressiviteit sloeg door op alle mensen die daar zaten.
Ik ervaar precies hetzelfde als AB. Er is een soort machteloze woede over mij gekomen. Een bejaard familielid moest naar het ziekenhuis. Omdat revalidatie nodig was ging hij naar een tehuis waar hij binnen een paar weken een wrak werd.
Het lijkt wel alsof verpleegkundigen, met al hun goede bedoelingen, niet in staat ‘willen’ zijn om iemand terug naar huis te krijgen.
Alsof men vast zit in structuren en processen die er op gericht zijn om een dag door te komen.
Het is al verschillende keren voorgekomen dat de sector afwijzend stond tegenover initiatieven om de situatie te verbeteren. Er was bijvoorbeeld geen capaciteit om stagiaires in te werken. Dat is al vreemd want dan kom je nooit van personeelsgebrek af maar het is nog vreemder als er geen echt alternatief wordt aangedragen.
Het lijkt wel alsof het management bewust stuurt op een situatie (vergelijk het ouderwetse ‘beheerste discontinuiteit’) om zo de eigen positie te handhaven.
En de verpleegkundige zit als in een mangel.
Er is geen tijd om goede aandacht te besteden aan de patienten. Er wordt ook niets gedaan om de situatie echt te veranderen.
Alleen de roep om meer geld. Die is er natuurlijk altijd.
Intussen is gezondheid en zorg met € 68 miljard de grootste post op de Nl begroting en gezien de naoorlogse situatie wordt de groep die de groeiende kosten moet gaan betalen steeds kleiner.
En het aantal familieleden zoals bij AB en bij mij groeit ook.
Het lijkt er steeds meer op dat ouderen in een afhankelijke positie plotseling wilsonbekwaam worden gezien, dan wel gemaakt. Als dit ons voorland is dan kan je beter nooit na je 70e in een ziekenhuis komen, want ze laten je er niet meer uit.
@ Bridges. Onverantwoord, me reet. Zelfbeschikking heet dat, die dan word afgenomen. Als ik mijzelf wil ontslaan uit het ziekenhuis, en wil bedanken voor de ‘fantastische’ zorg die mij daar wordt aangeboden is dat mijn goed recht. Toch? Of zijn ouderen die gevallen zijn die rechten ineens kwijt?
Thuis willen sterven of oud worden is blijkbaar geen optie die door medici erg belangrijk wordt geacht. Jammer en een schande.
Toch is het, en misstanden als verwaarlozing en platspuiten zijn helemaal niet goed te praten, makkelijk om alles maar op de zorg en het personeel of het gebrek daaraan te af te schuiven. Wat moet je dán? Ouden van dagen die totaal niet meer voor zichzelf kunnen zorgen 1 op 1 hulp gaan bieden? Gaat toch niet. En misschien hebben we het hele zorgsysteem wel zo ingericht dat familieleden niet eens een gedeelte van de zorg mógen overnemen (bij zoon of dochter in huis) anders raakt de DBC in de war en kan geen aanspraak gemaakt worden op vergoeding, maar er schort veelal toch ook iets in óns sociaal besef. De familie, de kinderen…
Oma met Parkinson of Alzheimer in huis nemen is w.s. teveel gevraagd inderdaad @sapere dosio…
Um.
Alleen vertrok ze uit het zorgcentrum en ging op huis aan. Op de parkeerplaats werd ze gesnapt. Platgespoten werd ze nu naar een gesloten afdeling gebracht.
Dat vereist toch even wat toelichting c.q. onderzoek. Het betrof hier voor zover ik kan lezen in het artikel geen gesloten instelling, geen gedwongen opname en ook geen mentaal achterlopende buurvrouw.
Wellicht was er een goede reden om aan te nemen dat ze niet (afdoende) in staat was om voor zichzelf te beslissen. Dat lijkt me sowieso buitengewoon lastig te bepalen voor een arts die een bejaarde die d’r jas niet kon vinden op de parkeerplaats aantreft.
Het lijkt me goed voor eenieder alhier om te weten dat de Nederlandse wet voorziet in een oplossing daarvoor: de Mentor: een ervaren, objectief en neutraal persoon met een wettelijke status die enkel tot doel heeft de belangen van dit soort mensen te behartigen. Ook als die belangen conflicteren met andere medische of financiele belangen of zelfs de eigen veiligheid. Het staat volwassenen immers vrij om domme dingen te doen.
Zo’n mentor of mentorachtig iemand ontbrak duidelijk in deze situatie. Mocht u iemand in zo’n situatie tegenkomen en voelt u zichzelf niet mans genoeg om erop te handelen (deze mevrouw naar huis te brengen bv:)) of weet u gewoon niet wat u moet doen of twijfelt u (zoals AB hier na het eerste bezoek), bel maatschappelijk werk, kantonrechter of wie dan ook en laat een mentor aanstellen. Dat kunt u ook zelf zijn.
Aanvulling: nu ik het teruglees klinkt mijn relaas wellicht ietwat kritisch op AB. Zo heb ik dat zeker niet bedoeld. Ik zou zelf waarschijnlijk niet eens naar het revalidatiecentrum gegaan zijn…. Dus alle lof voor AB!
@zmoc Je aannames zijn juist. Ik heb echter geen idee wat die goede reden was. Fysiek was ze op dat moment zeker niet in staat alleen thuis te zijn. Ik weet ook niet in wat voor geestelijke toestand ze op de parkeerplaats was.Ik was daar niet bij. Een dag eerder was ze tegen mij nog helder. Volgens de verpleging was ze toen al in de war.
Ik heb het gevoel dat ze met betere zorg nog geleefd had. Meer aandacht, minder medicatie. Weten doe ik dat natuurlijk niet. En ik had haar vooral een beter einde gegund. Liefst thuis, met de aandacht van haar vaste thuiszorghulp.
Ik wist overigens niet vh bestaan van een mentor. Goed advies, al lijkt me dat wel iets wat je vroeg moet regelen…
Er zit een venijnig gedachtengoed onder. Dat is namelijk het helpen van kwetsbaren. Als je een bepaalde leeftijd hebt, of je bent arm, of heel erg allochtoon, of je hebt iets van een mankement, dan wordt je al snel tot ‘kwetsbaar’ gebombardeerd. Dat betekent meteen dat je een status krijgt die niet veel veschilt dan van een kind. Dat is allemaal met de beste bedoelingen, men wil je helpen, maar soms hoef je mensen niet te helpen, zoals deze mevrouw. Feit dat ze 85 is en ‘kwetsbaar’ betekent nog niet dat ze geen eigen wil meer heeft. Dat soort mensen worden onderdeel van een procedure, protocollen, een stappenplan waarbij er steeds minder manouvreerruimte is en zelfstandig gedrag al snel voor ‘lastig’ of ‘verward’ wordt aangezien.
Ik zag dat ook bij mijn grootmoeder. Die werd behandeld als een kind. Ja ze had hulp nodig bij de dagelijkse dingen, maar hoefde echt niet betutteld te worden. Denigrerend. Een goede zorgverlener respecteert de soevereiniteit van mensen.
@Yevgeny Podorkin (#11): Moeten we dan allemaal mantelzorgers worden? Daar lees ik wel eens berichten over, die mij deden besluiten mijn oude vader beslist niet in huis te nemen. Kijk, was het begrip mantelzorger nooit uitgevonden, dan lag dat wel anders natuurlijk.
Overigens zijn er ook heel wat verzorgings- en verpleegtehuizen, waar prima wordt gewerkt, met net zo weinig personeel. Helaas hoor ik de voorbeelden van AB net iets te vaak.
Dit verhaal is Lariekoek! Mensen die weglopen binden ze namelijk vast. Of heeft niemand opgelet afgelopen week?
Goed, persoonlijk, verhaal AB, tragisch ook. Oudjes met trauma’s raken wel eens in een acuut delirium of psychose … op zulke momenten moeten er bekende omheen cirkelen, anders gaat het mis …
Mijn oma zit nu in een revalidatie oord, haar situatie is onvergelijkbaar die van je buurvrouw … mijn deelneming
@ Peter
Zonder nu de hele zorg (voor ouderen) te ontleden, gaat ons toch ook niet lukken …
Gaat me om het volgende: “Iemand” (familie, thuishulp of instantie) “besluit in goed overleg” (ook weer zoiets) dat een “bejaarde” (wanneer ben je dat dan) niet meer “in staat wordt geacht” (hoe komt men tot dit verdict) “geheel zelfstandig” (ik kan best nog koken) te “wonen” (alleen of op een zaal)…ik had net zo goed de hele zin tussen haakjes kunnen zetten.
“Dit gaat écht niet langer meer zo Henk!”
En hup meteen in de klauwen van zorgverzekeraars en in die gesloten maalstroom van het dag- en nacht zorgcircuit en met mantelzorgers die werken onder ISO- normen/ kwaliteitsborgingen regel/ wetgeving en met, pff, het kwaliteitskeurmerk met tie rib bungelt al aan je teen en dan is de barcode nog niet eens in je nek getatoeëerd…overgedragen aan de grappen en grollen van de zorg. Gelukkig kwam er 1 x per week familie want: drukdruk.
Te veel en te snel en te groot monsterachtige premies die de zorgkosten niet dekken gevolgd door nóg monsterachtiger premies die de zorgkosten niet dekken enz.enz., it’s a fair cop ‘t lijken wel triple A- hypotheken. Ondertussen schermt men achter de schermen met allerlei termen als Zorg op maat en Flexibiliteit (de aller”mooiste”) alsof het het productieproces van pakken diepgevroren spinazie betrof, a la crème.
Komt ook omdat ik dat een waar spookbeeld vind. Oud afgedankt en alleen. Slechts omringd door over de meest vreselijke ziektes kankerende soortgenoten. Kom daarnaast regelmatig in dat soort centra en heb de nare gewoonte overal waar ik mijn knarretje naar binnen steek de boel te observeren. Sjokt daar soms maar wat achter die rolstoeltjes aan in die weeïge graflucht…wachten wachten op de bingo of het avondmaal.
Die Engelse docu gezien met die 83- jarige Poolse WO I veteraan? Die met driedubbele dikke jampotglazen iedereen van zijn erf afjoeg met z’n wandelstok en bruingoed en dergelijke (ene Mr. Trimble o.i.d.)?
From my cold dead hands…je kan je beter doodvechten.
@Yevgeny Podorkin
Lekker stukkie. Begin toch eens een eigen blogje!
Maar goed, die zorg. Welke zorg dan ook, je kan er maar beter uitblijven. Dat wil nog niet zeggen dat alle zorginstellingen en medewerkers over de kam van onbeschoft gedrag gekielhaald moeten worden.
Dan die mentaliteit van oudjes dumpen in de bak met afgedankte spulletjes. Daar valt inderdaad heel wat op af te dingen. Maar ook dat wil nog niet zeggen dat je noodzakelijkerwijze toch in een tehuis terecht kan komen.
Op hoge leeftijd behandeld worden als niet ter zake doende past niet. Niet in tehuizen en daarbuiten ook niet.
Het ‘recht op een goed verzorgde oude dag’ dient in de grondwet te worden vastgelegd.