Broken Flowers

Bill Murray heeft een prachtkop. Voor regisseur Jim Jarmusch genoeg inspiratie voor een hele langspeelfilm. In Broken Flowers speelt Murray Don Johnston (met een T). Johnston is een Don Juan op leeftijd die te horen krijgt dat hij ergens een 19-jarige zoon heeft rondlopen, waarvan een snelle berekening leert dat hij die dus pak em beet circa ommenabij zo’n 19 a 20 jaar geleden ergens verwekt moet hebben. Zijn Ethiopische buurman (gespeeld door Jeffrey Wright, de verpleger van Al Pacino in Angels in America) spoort hem aan de mogelijke moeders van zijn zoon te bezoeken. Dan ontspint zich een roadmovie die dankzij het onderkoelde spel van Murray, de spitsvondige dialogen en de fraaie vrouwspersonen een tintelende bioscoopervaring in ieder mens’lijk lichaam teweeg brengen. Je zou kunnen zeuren dat Murray wel erg makkelijk de cultstatus heeft bereikt en dat hetzelfde truukje in Lost in Translation al zovelen nepte. Dan zeg ik dat iedereen die Murray in Groundhog Day of Ghostbusters al in zijn hart sloot, verontschuldigd is om zich door deze (vermeende) zelfillusie te laten bedwelmen. Overigens is het bijna transparante karakter van Murray in Broken Flowers perfect om een ode te brengen aan de geportretteerde vrouwen. Af en toe lijkt het zelfs of hij meelacht met de filmkijker. “Iets met computers en meisjes”, dat is eigenlijk de ambitie van Johnston geweest, zoals hij het verwoordt tegenover een jongen die misschien wel zijn zoon is. De jongen heeft bijna hetzelfde, “iets met filosofie en meisjes”. En zo is het maar net.