Bjöööörk

Als het om muziek gaat ben ik best tolerant. Het meeste wat je op de radio hoort is rotzooi, maar ach, de boog kan niet altijd gespannen staan. Zelfs al hoor ik Heb je even voor mij op de radio, dan ben ik niet kinderachtig en zing ik goedgemutst mee (zelfs uren later nog, wat dat kutlied blijft de hele dag in mijn kop hangen, en nu ik erover schrijf zit ik er wéér een paar uur aan vast).

Maar er zijn van die artiesten die ik niet kan aanhoren. Een van de ergste is het IJslandse kindvrouwtje Björk. Bijna was de wereld haar vergeten, totdat een of ander reclamebureau Multilul een liedje van dat verschrikkelijke wezen gebruikte bij een reclamefilmpje op teevee. Als volwassen vrouw met een nagemaakt kinderstemmetje praten en ‘zingen’, dat is gewoon pervers, en niet ‘lekker pervers’ maar ‘vies, goor, smerig pervers pervers’.

Alleen de naam van die trol is goedgekozen, want Björk, dat is precies het geluid dat ik maak als al weer een voedzame maaltijd mijn mond verlaat, vermengd met zeer zure maagsappen en groene gal, kwalijk riekend, krachtig voortgestuwd en opgepompt door de peristaltische bewegingen van mijn bloedeigen slokdarm, elke keer als ik Björk hoor.