Bert is vooral erg prima

Van Marwijk is gewoon een logische trainer. Maar op het moment dat dit Nederlands Elftal een geniale ingeving nodig had, gaf hij niet thuis.

Het is een unieke ‘prestatie’. Drie nederlagen in het competitieve voetbal. Het was de Nederlanders nog nooit overkomen. Nu schijnt er van alles ‘een eerste keer’  te moeten zijn, maar hier zullen velen in dit geval anders over denken. Het was in ieder geval een goed beschamende vertoning. Toch kan het niet echt een verrassing zijn. Van Marwijk had zijn fouten namelijk al voor het toernooi gemaakt. Al is het de vraag of je hem die kan aanrekenen.

Goh, wat hebben we gelachen om die gekke Marco van Basten. Romano Denneboom, Dave van den Bergh, Nicky Hofs, Martijn Meerdink; ze mochten onder de Utrechter allemaal hun debuut maken. In hun verdere carrière is pijnlijk duidelijk geworden dat ze niet bepaald Oranje-waardig waren. Wat veel mensen echter vergeten is dat hij ook Boulahrouz van RKC liet doorbreken. En van Persie een kans gaf. Nog sterker: Maar liefst acht van de 23 internationals aanwezig in Polen en Oekraïne speelden hun eerste interland onder van Basten, terwijl zeven daarvan inmiddels meer dan 30 interlands hebben verzameld.

Bert van Marwijk is de afgelopen vier jaar een stuk conservatiever geweest. Al zijn debutanten zijn goed te verdedigen. Een heel scala aan jongelingen kreeg de kans tegen Oekraïne in de eerste wedstrijd na de WK-finale. Jetro Willems mocht op komen draven nadat Erik Pieters geblesseerd raakte. Hij was op zijn beurt weer vervanger van Giovanni van Bronckhorst, die in 2010 met pensioen ging. Van der Wiel mocht bij gebrek aan een rechtsback in de selectie rekenen op een basisplaats. Luuk de Jong werd gebracht als spits voor de aftakelende Ruud van Nistelrooij. Keepers werden er ook geselecteerd. Van der Sar en Timmer waren immers respectievelijk gestopt en niet goed genoeg. Bovendien braken er de afgelopen jaren met Krul, Vorm en Velthuizen de nodige keeperstalenten door. Centraal achterin kregen ook een aantal jongens de kans, al was dat vooral de eerste twee jaar onder van Marwijk. Niet gek, want zowel Heitinga als Mathijsen zijn nooit doorgegroeid naar de echte top.

Allemaal heel logisch dus. Dat is ook misschien wel het woord dat Bert van Marwijk het best omschrijft. Waar Johan Cruijff vaak claimt dat iets logisch is terwijl de gemiddelde voetballiefhebber er geen reet van snapt, is van Marwijk begrijpelijk. Vandaar dat hij ook zo lang geliefd was. Nu lijkt het zijn ondergang te worden.

Want ondanks de pogingen die hij ondernam, heeft hij weinig spelers echt een kans gegeven. Uit een bepaald soort angst. Assistkoning Narsingh die tot de voorbereiding geen minuut in het Nederlands Elftal-shirt speelde, je kan het snappen, het is een jonge jongen. Al zouden velen de rappe buitenspeler graag eens een keer aan het werk willen zien.  Dat Braafheid ondanks nog geen 50 competitiewedstrijden in de laatste vijf jaar afgelopen seizoen nog een keer een basisplaats heeft gekregen is zelfs bespottelijk te noemen. Maar ook begrijpelijk. Net zoals het begrijpelijk is dat een speler als John thuisbleef ten faveure van Dirk Kuijt. Er zijn meer voorbeelden. De Vrij, Martins Indi, Gouweleew, Anita, Dost, Büttner, Maher, Clasie: Velen hebben een beter seizoen gekend dan menigeen Nederlands Elftal-speler. Maar dat je je zeker moet voelen over zo’n risico is ook logisch. Logisch. Zijn we weer.

Van Marwijk is gewoon een logische trainer. Maar op het moment dat dit Nederlands Elftal een geniale ingeving nodig had, gaf hij niet thuis. Want Bert is Bert. Geen genie, maar wel een prima trainer.  Niets minder, maar ook absoluut niets meer. Helaas hadden we dat wel nodig.

Dit stuk is geschreven door Michiel Jongsma van Soccer Department.

Foto Flickr cc ING Nederland