Sebastiaan van der Lubben, auteur op Sargasso

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De Amerikaanse interventie in Mexico

10 oktober 2011 , 10:00 , door Sebastiaan van der Lubben

Rick Perry is gouverneur van Texas, wil president van Amerika worden en doet daarom mee aan de strijd om de nominatie binnen de Republikeinse Partij. Daarvoor moet hij stemmen winnen en stemmen win je door standpunten in te nemen. Tijdens een bijeenkomst riep Perry daarom op militair te interveniëren in Mexico. Gekkenhuis, gilde commentatoren. Oorlogsretoriek om zijn verlies in de peilingen te compenseren, schreeuwden anderen. Mexico is geen failing state en zal dat ook niet worden, repliceerde tegenstanders. Kortom: Perry is in de war met zijn war on drugs. Maar klopt die ‘verwarring’?

Het ‘Mexicaanse probleem’ is bekend. Sinds 2006 zijn er meer dan 36.000 doden gevallen in de voortdurende oorlog tussen drugsbenden. En het probleem breidt zich langzaam uit. Hoewel het aantal misdrijven in de grensregio lijkt te dalen, neemt The Small Wars Journal wel een versteviging van de greep door Mexicaanse drugkartels (Transnational Criminal Networks – TNC’s) op het Amerikaanse openbaar bestuur waar. De Inspector General of the Department of Homeland Security bericht dat

… since 2003, 129 U.S. Customs and Border Protection officials have been arrested on corruption charges and, during 2009, 576 investigations were opened on allegations of improper conduct by U.S. Customs and Border Protection officials.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Schandpaal of opsporing?

2 oktober 2011 , 16:00 , door Sebastiaan van der Lubben

Door een foto van een verdachte in de stad op te hangen, nagel je ze natuurlijk niet aan de schandpaal. Je nodigt ze uit voor een goed gesprek om te achterhalen wat hun aandeel in een strafbaar feit was. Hier is geen sprake van een schandpaal, meneer Jensma, maar van strafrechtelijke zorgvuldigheid.

Politie met getrokken wapen – dat zijn in Nederland zeer nieuwswaardige beelden. Dat zegt wat over onze samenleving en cultuur. Blijkbaar zijn we het niet gewend als agenten hun wapen op anderen moeten richten. De rechtstaat is er door geschokt, we willen dat de daders ‘hangen’. Maar wie was er precies bij? Wie was op het moment supreme zo dreigend dat agenten naar hun pistool moesten grijpen? Een oproep om zich te melden bood weinig soelaas. Agressieve hooligans hielden zich verborgen. Dus dreigde Aboutaleb foto’s van verdachten in op grote beeldschermen in de stad te plaatsen. Een stap te ver, schrijft Folkert Jensma in het NRC (26 september):

Aboutaleb beoogt een schandpaaleffect dat preventief werkt. De hoofdofficier zou ermee instemmen. Daarmee gaat het openbaar bestuur een grens over.

Naadloos breit Jensma zijn argument uit (met excuses voor de lange quote):

Een schandpaal is een straf, en wel uit de Middeleeuwen. Een burgemeester is bovendien geen rechter. En een afgeslagen bestorming is ook geen terreurdaad waarbij doden vielen. Beeldschermen op straat is een uiterste middel, dat alleen denkbaar is als al het andere is mislukt.

Foto: copyright ok. Gecheckt 04-10-2022

Wilders stemt uitspraken af met Justitie

13 september 2011 , 10:30 , door Sebastiaan van der Lubben

De grens tussen geschiedschrijving en actualiteit is met het gisteren verschenen boek De smaak van de macht overschreden. Daarin een interview met onder meer Ruud Lubbers (en Kok, Balkenende, Van Agt en De Jong). Buiten dat het CDA goed is vertegenwoordigd in de serie interviews, christen-democraten blijven toch praatgrage politici met een sterke innerlijke drang tot verantwoording, haalt het boekje vooral het nieuws door uitspraken die Lubbers doet over zijn informatie-werkzaamheden, augustus 2010. Daarmee legt hij afspraken bloot die tijdens de onderhandelingen geheim waren en nu van grote invloed kunnen zijn op de politieke krachtverhoudingen.

De moeite die het CDA met dit gedoodgkabinet heeft, is u wel bekend. De emotionele toespraken van Verhagen en De Jong (toen diamteraal tegenover elkaar) tijdens het partijcongres hebben diepe sporen getrokken in de partij. De link met Wilders paste de partij niet, beweerden boze leden, zeker niet na de electorale afstraffing die het onder Balkenende had gekregen. Er dreigde zelfs een opstand onder de provinciale afgevaardigden. Nee, repliceerde Verhagen: een partij die geen macht zoekt, is geen partij. Door deel te nemen aan dit kabinet zou de christen-democratie waken over belangrijke waarden en deze beter kunnen beschermen dan vanuit de oppositie. Lubbers (informateur), De Jong (tegenstander van het kabinet), Balkende (afgestrafte premier): alleen al vanwege deze personages is het boek van Annemarie Gauthérie van Weezel, waar ze allemaal voorbijkomen, natuurlijk smullen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 01-03-2022

Ik kap ermee

6 september 2011 , 08:00 , door Sebastiaan van der Lubben

Ik ben het beu, zat, ik ben leeg, op, uitgewoond. Mijn geduld is verdwenen. Ziek van het feit dat de beveiliging van Nederlandse sites helemaal geen beveiliging is. Ik waarschuwde mijn partner anderhalf jaar geleden al voor de gevaren van DigID. Ik heb er zo’n hekel aan, maar ja: zie je wel! Zaken doen met de Belastingdienst zonder‘ DigID bleek bijna onmogelijk, verzekerde zij mij. Murw gebeukt en uitgeraast zette ik dan toch maar mijn krabbel. Het was mijn laatste fysieke daad. Mijn overheid en ik deden alleen nog maar elektronisch zaken. En nu ligt onder andere mijn bruto salaris op straat. Ergens in Iran. Ze tapten mijn gegevens af en ze mogen er in stikken, wat mij betreft.

‘De’ overheid rommelt zich steeds vaker steeds dieper in steeds serieuzere problemen. Leest u mee? Als we niet opletten, heeft de PVV ons koningshuis afgeschaft, zijn we veroordeeld tot minderheidskabinetten tot in de eeuwigheid en accepteren we een parlement dat zich door Brussel (of Griekenland, al naar gelang u wilt) buiten spel laat zetten en een premier die hetgeen hij met collega-leiders bespreekt niet normaal over het voetlicht krijgt. We sturen politiemensen op een trainingsmissie om militairen op te leiden die, juist, ten oorlog trekken, schaffen hier thuis de Nederlandse defensiemacht af, laten, onbeheerd, helicopters achter op het strand van Libië (er kon een bommetje op) en nu blijkt de overheid onze persoonlijke gegevens niet of nauwelijks te kunnen beschermen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 04-10-2022

Obama’s meta-campagne

30 augustus 2011 , 17:00 , door Sebastiaan van der Lubben

Een beroerde economie en een prima track record op het gebied van veiligheid – zo waardeert het Amerikaanse volk de inspanningen van president Obama: hij kost je baan, maar redt je leven. Toch scoorde hij voor zijn algehele waardering een all time low in een recente Gallup-poll. Behalve voor zijn strijd tegen terrorisme. Met de dood van OBL en het uitblijven van aanslagen op Amerikaanse bodem is het thema veiligheid absoluut voor hem. En dat wordt ook erkend: Amerikanen voelen zich wel veilig, maar veiligheid is als water uit de kraan. Het stroomt. Pas als je er ziek van wordt of het komt er niet meer uit, is er een hoop commotie. Nijpender is werkloosheid – dat voel je elke dag. Overal.

De vraag is of de Republikeinse tegenkandidaten wel het juiste antwoord hebben. Volgens de rekenmeesters van het Congres blijft de werkloosheid de komende jaren boven de acht procent. Dat heeft geen politieke, maar structureel economische redenen. Toch slaan GOP’ ers Obama om de oren met de duizenden banen die onder zijn presidentschap zijn verdwenen. En als je werkloos bent, is elk redelijk klinkend alternatief beter dan thuis op de bank blijven zitten. Het Republikeinse thema is dus werk, werk, werk, Obama kan veiligheid, veiligheid, veiligheid wel op zijn buik schrijven, dus rest hem een strategische campagne.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Gezocht: een ankerpunt in Den Haag

19 augustus 2011 , 11:23 , door Sebastiaan van der Lubben

Rutte vergiste zich in vijftig miljard en mag twee dagen met de billen bloot. Het Journaal leest slotbepalingen van Europees overleg niet en framed dat als een schandalige, onderhandse slimmigheid van de Finnen. De Jager en Rutte lijken ook verbaasd en reageren weer sneller dan verstandig is: dit mag helemaal niet! Wat is het geval: de Finnen hebben een onderpand van de Grieken gekregen. Mocht het misgaan in het Zuiden, betaalt het Noorden het onderpand niet terug.

Dat hebben die slimmerds afgedwongen tijdens de EU-top van 21 juli. U weet wel, die top waar Rutte zo uitgleed tijdens de afsluitende persconferentie. De bepaling, daar waren ze bij en wisten ze van. Waarom zijn ze dan zo verbaasd als de Finnen daadwerkelijk met de Grieken onderhandelen? Niet vreemd dat ras-politicus Wilders wakker wordt en minister van Financiën om zo’n zelfde onderpand als de Finnen vraagt.

De Jagers reactie – dit mag niet – is mijn inziens te snel. Volgens De Jager mag de deal alleen doorgaan als alle andere landen het daarmee eens zijn.Probleem is dat dat al is gebeurd. Alle aanwezigen hebben er immers voor getekend. Opgenomen in een document (vier pagina’s in totaal) is het nu officieel. Trouwens, welke instantie gaat de onderhandse deal tussen Finnen en Grieken dan terugdraaien? Nee, hier is meer te doen dan De Jager doet vermoeden.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

S&P’s voelt hete adem Obama in de nek

15 augustus 2011 , 16:00 , door Sebastiaan van der Lubben

Vorige week was het nog een voorspelling, deze week draait het Amerikaanse ‘apparaat’ toch echt de duimschroeven bij S&P’s aan. Toen schreef ik: Het Witte Huis heeft de aanval al geopend, Warren Buffet zou Amerika vier A’s geven (als het zou kunnen) en in Europa gaan stemmen op om eigen rating agencies op te zetten. Nog even en S&P’s gaat zelf down the drain.

Down the drain is overdreven, maar Obama’s apparaat drukt S&P’s nu langzaam in de hoek waar harde klappen gaan vallen. Naast forse kritiek vanuit het Witte Huis en Buffet is nu ook beurswaakhond SEC in actie gekomen. Zij gaan de afwaardering van de Amerikaanse kredietwaardigheid nog eens minutieus narekenen en willen weten of sprake is van handel met voorkennis. Dat mag namelijk niet.

SEC reageert op geruchten over opvallend grote handelsvolumes vlak voor de officiële bekendmaking. Er zouden vrijdagmiddag meer handelaren dan normaal short zijn gegaan tegen Amerikaanse staatsobligaties. Dat zou wijzen op kennis afkomstig uit Amerikaanse overheidskredieten of S&P’s. Aan de SEC om uit te zoeken: 1) of er een lek is, 2) waar dat lek dan zit, 3) of dit lek verklaart dat er opvallend veel short is gegaan en 4) dat komt omdat mensen daadwerkelijk voorkennis hadden.

Experts verwachten dat er niets uit het complexe onderzoek gaat komen. Het gonsde al geruime tijd van de geruchten over een eventuele afwaardering. Die vrijdag zwollen de berichten in volume aan – short gaan was eerder een educated guess dan een illegale handeling. Dus, luidt mijn tentatieve conclusie, is er een andere reden om de SEC even bij S&P’s langs te sturen: een politieke. Het bezoek vand e SEC is een signaal dat de politieke campagne 2012 is begonnen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

S&P: Standaard en Armoedig of meten is weten, als je weet wat je meet

8 augustus 2011 , 11:00 , door Sebastiaan van der Lubben

Nobelprijs-laureaat, econoom en NYT-columnist Paul Krugman is het zat dat zijn land gebukt gaat onder de willekeur van S&P. Ze zouden begrotingen niet kunnen interpreteren en wanneer heeft S&P ooit een rating bijgesteld zonder voorafgaande onrust op de markt? Nooit, denkt Krugman. De Verenigde Staten maken er een potje van, geeft ook Krugman grif toe. S&P spant wat hem betreft de kroon en de markt loopt er blind achteraan. De crisis wordt gevoed door amateurs. Hij citeert in een primaire reactie op de ‘bijstelling’ van ‘die amateurs’:

Apparently we’re supposed to care about what some idiots at some corrupt organization think about anything.

Een reactie op zijn column herinnerde lezers er fijntjes aan dat S&p de toxic assets (sub-prime leningen) een AAA gaf. Die geschiedenis is gevoegelijk bekend en volgens Krugman zitten we nog midden in de bankencrisis die daaruit voortvloeide. Krugman leest die reacties en schreef

… it’s hard to think of anyone less qualified to pass judgment on America than the rating agencies. The people who rated subprime-backed securities are now declaring that they are the judges of fiscal policy? Really?

Aan Krugmans keiharde oordeel over de S&P’s van deze wereld gaat mijn inziens nog een vraag vooraf: hoe kun je in vredesnaam de Amerikaanse economie, ‘s werelds grootste en complextste ter wereld reduceren tot AAA of AA+? Met andere woorden: wat zegt die ‘+’ ten opzichte van die derde ‘A’ als je het tegen de gehele Amerikaanse economie afzet? Statistieken zijn vooral bedoeld om data te comprimeren om er zo mee te kunnen rekenen. Er is echter een grens waarna je dat niet meer moet doen. S&P lijkt mij ver over die grens te zijn gegaan.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Waarom Groot Brittannië ook grondtroepen zal inzetten tegen Kadaffi

1 augustus 2011 , 13:01 , door Sebastiaan van der Lubben

Het brede front tegen Kadaffi vertoont scheuren. Om hun verlies te voorkomen, zal Groot Brittannië grondtroepen willen inzetten. Ze hebben geen keus.

De relatie tussen Libië en Groot Brittannië is lang en uiterst problematisch. Kadaffi sponsorde de Provisional IRA met geld en wapens, zijn geheim agenten joegen op Brits bodem in de jaren tachtig op Libiërs in exil en tijdens een demonstratie tegen de kolonel, op 17 april 1984, schoten Libische ‘diplomaten’ vanuit de ambassade (In Libische termen: Volkskwartier) de Britse agente Yvonne Fletcher dood. Sindsdien is, officieel dan, geen diplomatiek contact tussen beide landen. Het duurde tot 7 juli 1999 tot de diplomatieke banden werden hersteld.

En die ijzige relatie is De relatie bleef zeker na de vrijlating van Abdelbaset Ali al-Megrahi door de Schotse regering ijzig en is er niet veel beter op geworden. al-Megrahi is in 2001 veroordeeld vanwege zijn aandeel in de aanslag boven Lockerbie op een Pan Am-toestel waarbij in 1988 in totaal 270 doden vielen. Hij zou ongeneeslijk ziek zijn en snel sterven en mocht dat in Libië doen. Onlangs dook hij levend op bij een parade ter ere van Kadaffi. De man heeft een onverwoestbaar gestel.

De Britse erkenning van de Libische Rebellenraad als enig gezag in het land en deelname aan de NAVO-paraplu boven hun stellingen in een burgeroorlog tegen Kadaffi mag dan ook geen verrassing heten. Cameron c.s. hebben immers nog wat zure appels te schillen met de kolonel. Probleem is dat die erkenning er wat vroeg is gekomen. De recente moord op rebellenleider Abdel Fattah Younis door mede-rebellen duidt op sterke interne verdeeldheid. Uitblijvende, significante militaire successen tegen het Kadaffi-regime veroorzaakt barsten in het brede front tegen de weerbarstige dictator die, lijkt het, slechts hoeft te wachten op het gewelddadige uitbarsten van de onderlinge kinnesinne. Mogelijk geholpen door wat geheime prikacties achter de stellingen van de opstandelingen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Onder andere omstandigheden was Breivik een Unique Selling Point

30 juli 2011 , 12:00 , door Sebastiaan van der Lubben

Breivik is óf knettergek óf juist niet. Tussenwegen zijn er nauwelijks, afgaand op de advocaat van de Oslo-shooter enerzijds en de directeur van het Noorse ‘Pieter Baan Centrum’, Paul Hartvik anderzijds. Probleem met die simplistische tweedeling: de psyche van de mens is niet binair. Je bent niet gek of niet-gek. Het is een glijdende schaal.

Zijn advocaat is er duidelijk over: Breivik is zo gek als een deur. Hij is niet zoals wij, zei hij tegen de verzamelde pers eerder deze week. De jongen is in oorlog, in oorlog tegen de hele wereld en niemand die dat begrijpt. Breiviks advocaat heeft een strategie: zijn cliënt ontloopt een veel zwaardere straf als blijkt dat hij niet alles op een rijtje heeft. En: het maakt het beeld dat wij over zijn cliënt hebben begrijpelijk en behapbaar. Laten we eerlijk zijn: je moet ook wel gek zijn om zo’n slachting aan te richten.

Newspod van de BBC interviewde Paul Hartvik, forensisch psycholoog, verbonden aan de het Centre for Research and Education in Forensic Psychiatry (Universiteit van Oslo). Hij noemde Breivik ‘intelligent’, ‘systematisch’, ‘sterk narcistische persoonlijkheid’ en iemand die het niet kan verkroppen dat anderen zijn intelligentie niet erkennen. Dat gebrek aan erkenning voedt zijn woede die in de jaren heeft kunnen leiden tot deze orgie aan geweld. Hartvick schetst een complexer beeld van Breiviks persoonlijkheid dan zijn advocaat. De Britse interviewer stelt, terecht, dat wij Breivik wel gek kunnen vinden, maar dat de wetenschappelijke maat van idiotie complexer in elkaar steekt.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Breivik groter gevaar voor individuele vrijheid dan Al-Qaeda

25 juli 2011 , 16:00 , door Sebastiaan van der Lubben

Waarom zijn Amerikanen niet veel vaker slachtoffer van vreselijke terroristische aanslagen, wilde Foreign Policy-redacteur Daniel Byman vlak na de aanslagen in Oslo en de moordpartij op Utoya weten. Belangrijke factor: kloek optreden van Amerikaanse opsporings- en inlichtingendiensten en de militaire successen tegen al-Qaeda. Kort gezegd: door individuele vrijheden in te leveren voor collectieve veiligheid. Een helder standpunt en Byman toont overtuigend aan dat die keuze ook het wenselijk effect heeft gehad.

Byman schreef zijn heldere analyse vlak na de Noorse aanslagen. Toen de wereld nog naarstig zocht naar een link met al-Qaeda of resten daarvan. Gezien de modus operandus van de dader sloten commentatoren een actie van een eenling uit. Dit drama was geen Virgina Tech, Columbine, Gabrielle Giffords of Fort Hood, maar, gezien de complexiteit, een georganiseerde afstraffing vanwege de Noorse aanwezigheid in Afghanistan. Al snel wezen analisten richting al-Shabab (Somalische extremisten). In de wirwar aan feiten en de verschrikkelijke beelden die keer-op-keer werden herhaald was die analyse bijna een geruststelling. Terroristen – ja, daar hebben we de nodige ervaring mee en dus onze maatregelen voor getroffen. Die kunnen niet alles voorkomen, maar wel heel veel.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Journalisten zijn honden

19 juli 2011 , 08:00 , door Sebastiaan van der Lubben

Het is bon ton om journalistiek aan de schandpaal te nagelen. Televisie, radio, kranten – ze snappen er op de redacties geen klote van. In die zin bevestigt het Britse afluisterschandaal een hardnekkig beeld van journalisten: dat zijn niet de bewakers van de democratie, maar onbetrouwbare honden die voor hun scoop over lijken gaan. Wie van enige afstand uitkijkt over het medialandschap ziet rookpluimen uit de ruïnes van de journalistieke moraal opborrelen. Het is eenvoudig om in snelle lijnen het ethische faillissement van de journalistiek uit te tekenen. Wat anderen – godzijdank – niet afschrikt om gewoon hun werk te doen. En goed ook.

News of the World heeft er ontegenzeggelijk een potje van gemaakt. Andrew Loyd (Financial Times) en Jack Straw (Times) pleiten in hun column daarom voor (een vorm ven) regulatie in de Britse pers. Volgens beide commentatoren heeft het zelfreinigend vermogen gefaald. Een onzinnige stelling. Het schandaal werd immers gebroken door twee andere kranten: The Guardian en The New York Times. Beide dagbladen hielden jarenlang claims dat de Britse schandaalkrant afluisterde en de betrokkenheid van politie in hun kolommen. Er is geen beter toezicht denkbaar dan toezicht door collega-journalisten. De politie faalde, de politiek faalde, de commissie die al toezicht moest houden – ze faalden allemaal.