Teun Hulskamp

33 Artikelen
19 Waanlinks
1.323 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Gehaaid – Steven Hall

Om maar meteen met de conclusie in huis te vallen: Gehaaid is een absolute aanrader voor iedereen die van boeken en films houdt die “het zit allemaal tussen je oren” als thema hebben.

De plot-outline is als volgt: de hoofdpersoon, Eric Sanderson wordt kotsend wakker zonder te weten wie hij is en waar hij is. Al snel komt hij er door aanwijzingen, achtergelaten door zijn vroegere “ik”, achter dat zijn vriendin is omgekomen op vakantie en dat als gevolg van post-traumatische stress zijn geheugen aangetast wordt.

In eerste instantie lijkt het een gewoon syndroom, maar het blijkt dat hij wordt nagejaagd door een Ludoviciaan, een “conceptuele haai” die gekwelde geesten aanvalt en in bijzondere gevallen één geest blijft volgen. Die conceptuele haai bestaat echt, in die zin dat hij zich ook in de fysieke wereld manifesteert. Om dat concept kracht bij te zetten wordt de haai veelvuldig in het boek afgebeeld in de vorm van letters. Een erg leuk concept, wat het geheel een stuk overtuigender en geloofwaardiger maakt.

Daarnaast schrijft Hall erg goed. De conversaties zijn vlot, maar niet oppervlakkig, het boek verveelt geen moment en is niet stoffig of belangrijk-doenerig (iets wat je vaak bij Nederlandse auteurs ziet). Maar het is zeker ook niet vluchtig of te licht. Zoals gezegd: Eric?s aandoening wordt erg overtuigend neergezet en zijn verliefdheid voor en verdriet over de dood van zijn vriendin kun je van het papier af voelen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Oproep tot fatsoen of irritante bemoeizucht

Gisteren hoorde ik deze radiospot tegen agressie in het verkeer. Waarom hier een post over? Dat zit zo. In plaats van dat het een rustgevende werking op mij had, triggerde de uitspraak: “he, er wonen hier ook kinderen” bij mij juist een gevoel van agressie. Als racefietser krijg ik dit namelijk vaak naar mijn hoofd geslingerd. En nee: ik scheur niet met 30+ over woonerven. Kinderen, niet aangelijnde honden, onoverzichtelijke situaties en het gas gaat er meteen af.

Toch krijg ik dan als ik tergend langzaam een groepje ouders voorbij rij, toch nog een opmerking naar mn hoofd. Of nog erger: mensen gaan pontificaal op de weg staan om je te dwingen nog meer vaart te minderen. Zo ook met honden: laatst werd me op een fietspad (?!) verweten dat ik 20km per uur reed op een plaats waar mensen hun hond onaangelijnd aan het uitlaten waren. Voor de fietsleek: twintig doe je ook gewoon op je stadsfiets.

Ik kan me er in zo verre in verplaatsen dat ik ook begrijp dat iemand op een racefiets met sportkleren aan en een snelle zonnebril op zn knar een gevoel van snelheid opwekt. Wat ik dan niet begrijp is de complete afwezigheid van enige empathie bij dezelfde mensen. Ze zien alleen een racefietser op hun vertrouwde straatje/hondenuitlaatveldje. Daarbij wordt compleet voorbij gegaan aan het feit dat het gewoon een stuk openbare weg is en er wordt niet de moeite genomen om je daadwerkelijke snelheid in te schatten.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Verenigde Staten van Europa


Als we het over Europa hebben, dan is het de laatste tijd vooral over “de Europese crisis”. Om alle analyses kort samen te vatten: het is een soort hernieuwd provincialisme waarvan de oorzaken divers en niet eenduidig zijn: ontevredenheid over nationale politiek, ontevredenheid over liberalisering die ons wordt opgelegd door “Brussel” en in het algemeen een gevoel dat we niks betekenen in het grote Europa en de nog veel grotere wereld (want dan wil je natuurlijk in je schulp kruipen).

Het doel van mijn betoog is nu niet (voor de zoveelste keer) uiteenzetten waarom die gevoelens ongegrond zijn en wat er anders zou moeten, maar uiteenzetten wat we er aan kunnen doen.

De EU, haar burgers en een globaliserende wereld
Om te beginnen: ik denk dat “Europa” werkt. Waar Europa niet werkt, komt het vaak door interne verdeeldheid (vetorecht) en irrationele nationale belangen. Het is alleen een gegeven dat in het huidige systeem de Europese Commissie (EC) ongecontroleerd – tenminste niet door een volksvertegenwoordiging – zijn werk kan doen. Hun beleid lijkt vaak een soort spagaat te voeren tussen overdreven bescherming op het gebied van b.v. milieu en arbeidsomstandigheden en anderzijds het prediken van liberalisme naar Angelsaksisch model. Op zich is daar niks mis mee en ik denk dat Europese, en specifiek Nederlandse burgers daar helemaal niet onwelwillig tegenover staan. Maar het gaat vooral mis in de manier waarop die regelgeving tot ons komt. Een aanwijzing hiervoor is dat de grootste partij van ons land eigenlijk hetzelfde beleid nastreeft.

Vorige