Guilhem Desq bewijst met wat moderne elektronische hulpmiddelen dat je op een middeleeuws instrument behoorlijk kunt rocken.
Hoe zullen we dit genre eens noemen? Medieval metal? Alhoewel, gooi er een trombone tegenaan en het gaat richting klezmer.
Hij zoekt nog kleine geldschieters voor zijn aankomende album, trouwens.
Het is merkwaardig dat We Barbarians nooit is doorgebroken, want ze maken ongecompliceerde gitaarrock met een kraakhelder geluid.
Je zou toch zeggen dat daar een markt voor is. Nu alleen die ene hit nog.
Wie ‘elektronische gospel’ zegt, zegt natuurlijk Depeche Mode. Bij Pitchfork klaagde de recensent over ‘Delta Machine’ (2013) dat het net een verzameling ongebruikt materiaal van ‘Songs of Faith and Devotion’ was.
Laat ik dat nou toevallig hun beste album vinden. Mij hoor je dus niet klagen.
COLUMN - Als kind van de jaren tachtig kreeg ik nogal wat Amerikaanse televisieseries mee. The A-Team, Knight Rider, de Cosby Show. Veel herhalingen ook. Daarmee krijg je onbedoeld de culturele waarden mee, die erin verondersteld worden.
Een serie waar ik de laatste jaren steeds vaker onwillekeurig aan terugdenk, is de sitcom All in The Family. Dat komt door het typetje Archie Bunker. Archie was een typische vijftiger uit de arbeidersklasse die dan moet zijn opgegroeid in de jaren twintig en dertig, en die de hele dag zat af te geven op immigranten, feminisme en Democraten.
Bunker vond zijn schoonzoon maar een liberale hippie, en vond het maar niks dat vrouwen achter het fornuis vandaan kwamen en de plekken innamen die mannen rechtens toebehoorde. Hij maakt zich in die serie voortdurend belachelijk door zijn chagrijn en onmiskenbare bevooroordeeldheid.
De veronderstelling in de serie is dat de kijker onmiddellijk doorheeft dat Archie zich daarmee belachelijk maakt. Dat zegt iets over de culturele wind die in de jaren zeventig waaide. Zo’n Archie Bunker werd beschouwd als een fossiel uit een voorbije tijd. Veel twintigers en dertigers herkenden ongetwijfeld hun vaders: je kon moeilijk anders dan van ze houden, maar hun overtuigingen waren blijven steken in de jaren vijftig.
In 2008 brachten Brian Eno (ja, daar is ‘ie weer) en David Byrne het Album Everything That Happens Will Happen Today uit. Dit elektronische gospelfunknummer werd als gratis download weggegeven.
This groove is out of fashion
These beats are 20 years old..
Dat moge zo zijn, maar het zet de heupen niet minder in beweging.
In 1990 brachten Brian Eno en John Cale de plaat Wrong Way Up uit. Het nummer ‘Spinning Away’ werd tien jaar later nog eens in een coverversie gebruikt voor de film The Beach, met Leonardo DiCaprio en Tilda Swinton in de hoofdrollen.
Dat facebook beter fakenewsbook kan heten werd ook deze week weer duidelijk.
Een Limburgse ondernemer vond het een goed idee beveiligingsbeelden van een ziekenhuis in het Noordwesten van Rusland voor te stellen als komend van universitair ziekenhuis Gasthuisberg te Leuven.
De Rus werd uiteraard een agressieve vluchteling. De daarop volgende reacties logen er niet om.
Wordt het niet eens tijd dat het openbaar ministerie serieus werk gaat maken van het aanpakken van lieden die roekeloos haat zaaien door fake news te posten; of zou dat onbegonnen werk zijn?
In 1988 maakte Goran Bregovic de filmmuziek bij Emir Kusturica’s magisch-realistische zigeunerepos Time of the Gypsies. Bregovic gebruikte daar onder andere het populaire zigeunerlied over het lentefeest Ederlezi (op de dag van Sint Joris) voor.
In 1997 zou hij het nogmaals gebruiken in een multimediaal concert, getiteld Silence of the Balkans, dat gehouden werd in Thessaloniki. Daar werd ook een plaat van uitgebracht.
Het was ongeveer dezelfde tijd waarin Enigma en Deep Forest wijsjes van Amazonestammen en Balkanbewoners uit de archieven van antropologen opduikelden en voorzagen van donkere dansbeats. Die invloed is in deze weergave duidelijk merkbaar.
Ik had nog nooit van Reggaeton of Ele A El Dominio gehoord totdat ik dit nummer hoorde. Geen idee wie het is verder, maar de beats klinken lekker.
Schijnt retepopulair te zijn bij de kids op Puerto Rico, deze muziekstijl. Gangsta man! RealG4Life! Het zou inderdaad niet misklinken in GTA6.
Je zou het niet zeggen, maar First Aid Kit is een Zweedse country-folkband. Ze mochten een paar maal platenfeestjes ter ere van Emmylou Harris muzikaal begeleiden, en dat is behoorlijk toepasselijk.
The Black Heart Procession is een Californische Indieband, die dankzij de openingstune van de Griekse politiethrillerserie Het Tiende Gebod nogal populair is geworden in Griekenland.
Wim Opbrouck is een gulzigaard: een man van duizend liefhebberijen; zoals hij bourgondisch eet en de taal zuipt als een liefhebber van de sterke drank, zo is hij ook een gretig verteller.
En vertellen deed de Vlaamse acteur honderduit, maar het leek allemaal een spel waar hij vooral zelf schik in had. Aan het begin van het gesprek bracht Janine Abbring in herinnering hoe Opbrouck als enige had gestraald toen ze hem sprak ter voorbereiding van de avond.
Opbrouck onthulde hoe Zomergasten altijd al een van zijn favoriete programma’s en inspiratiebronnen was geweest: zijn eerste fragment was zelfs van Jan Wolkers in Zomergasten, ook al zo’n gulzig verteller, die smakelijk verhaalde hoe hij het graf van dichter Dylan Thomas had bezocht en zich uiteindelijk een kies had gebroken op een van de groene steentjes die zijn reisgenoten daar vanaf hadden geplukt.
In het erop volgende fragment liet Opbrouck zien hoe dirigent Reinbert de Leeuw samen met de Poolse dirigent Henryk Górecki op twee piano’s zitten te rammen terwijl ze de kersverse partituur van de laatste doorspelen. Opbrouck kon geweldig genieten van het onbeschaamde spelplezier. Ik zag vooral twee opgetogen kinderen tingeltangelen dat het een lieve lust was. Leuk om te zien, maar mij kon het niet bekoren: die twee waren lekker voor zichzelf bezig.