Evelyn “Champagne” King is een Amerikaanse zangeres en muziekproducente die van eind jaren zeventig tot midden jaren tachtig een aantal discohits had.
Het Portland Cello Project weet de naargeestigheid van dit Radiohead-nummer uit 1997 tot volle uitdrukking te brengen.
Met een glansrol voor zangeres Patti King.
Met Halloween voor de boeg, lijkt deze gouwe ouwe van de Schotse singer-songwriter Donovan uit 1966 zeer toepasselijk.
“Both lyrically as well as musically, the languid and trippy contents project a dark foreboding atmosphere. (…) Donovan’s lyrics are well matched as they project a sort of sinister tale of paranoia and the paranormal.” (Lindsay Planer)
Parliament verzorgt hier even op funky wijze het gospeluurtje voor non-conformisten en alternativo’s.
Morphine was een Amerikaanse alternatieve rockgroep, die in 1989 werd geformeerd door Mark Sandman en Dana Colley in Cambridge, Massachusetts. De groep ging uit elkaar toen voorman Sandman in 1999 overleed aan een hartaanval.
‘Rope on fire’ is van het album The Night, postuum uitgebracht in 2000. Het beschrijft in een aantal filmische droomscènes een relatie in crisis.
_-
Cab Calloway was een populaire jazzartiest in de jaren ’30 en ’40. Hij acteerde van de jaren dertig tot de late jaren zestig ook in tal van films, waaronder de korte muziekfilm Hi-De-Ho.
Calloway speelt hier een notoire versierder, die het aanlegt met de vrouw van een treinconducteur, die ‘ie eerst een radio heeft aangepraat, zodat zij naar jazz kan luisteren. Met een flinke dosis sluikreclame voor een zeker radiomerk. Al vraag ik me af of de mannelijke kijkers van het filmpje geneigd zullen zijn zo’n ding in huis te halen.
Ik kan niet zeggen dat de nieuwe single van Chelsea Wolfe me bijzonder aanspreekt, maar de clip van regisseur George Gallardo Kattah is huiveringwekkend mooi.
Het is net een sprookjesachtige nachtmerrie.
Als ik één protestlied zou moeten noemen dat de mentaliteit van kolonisten ten opzichte van de inheemse bevolking haarscherp op de korrel neemt, dan is het wel Don’t Drink the Water van de Dave Matthews Band.
Wie raadt de achtergrondzangeres? Gefeliciteerd, u kent uw alternatieve jaren ’90 rock.
De grappen zijn woke, maar ironisch. Anders zouden ze immers niet grappig zijn.
‘Het Midden-Oosten is vandaag rustiger dan die in twee decennia is geweest’, pochte de Amerikaanse Nationale Veiligheidsadviseur Jake Sullivan op 29 september.
Iets meer dan een week later stak Hamas met haar gruwelijke terreuractie een brandende lont in het kruitvat van het Midden-Oosten.
De Ghanese kunstenaar El Anatsui (1944) verwierf faam met ontzagwekkend fraaie kunstwerken van wegwerpmaterialen. Op dit moment houdt hij een expositie in het Tate Modern: Behind the Red Moon. Met dank aan een zekere Japanse autofabrikant.
Op het eerste gezicht denk je dat je te maken hebt met een weefwerk. Bij nader kijken wordt echter duidelijk dat er gebruik is gemaakt van niet voor de hand liggende materialen. Zo maakte El Anatsui tal van werken van flessendoppen, nadat hij in 1998 een zak met doppen van bierflesjes langs de kant van de weg vond. De troosteloze aanblik deed hem mijmeren over de rol die alcohol speelde in de slavernijhandel, zo vertelt hij.
Eerlijk gezegd vind ik dat soort associaties wat al te gemakkelijk en clichématig. Het is echter een thematiek die een doorlopende lijn vormt in het werk van de Ghanees. In het begin van zijn carrière brak hij traditionele aardewerken kruiken die hij dan weer gedeeltelijk en vervormd aan elkaar lijmde. Dat symboliseerde dan de reconstructie van het Afrikaanse continent, dat door kolonialisme stuk was gebroken.
Wat mij aanspreekt in het werk van deze kunstenaar is echter de verstilling en het ontzag dat het weet op te roepen, de dynamische vormen en de visuele toespelingen op traditionele Afrikaanse motieven en patronen, en dan blijkt het werk zelf te bestaan uit weggeworpen consumptieartikelen. Dat getuigt van zelfspot en tegelijkertijd van een melancholische houding.
Peter Allen Greenbaum, beter bekend als Peter Green, was een Britse bluesgitarist, mede-oprichter van Fleetwood Mac en psychiatrisch patiënt. Zo onderging hij nog elektroshocktherapie om z’n schizofrenie te behandelen.
In 1998 werd hij opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame. Rolling Stone rangschikte hem op plaats 58 van de beste rock- en bluesgitaristen ter wereld.