De Nederlandse muzikant Joep Meyer (bekend van de Moon Tapes) heeft een nieuw project: Cosmic Crooner. Daarin slaat hij een volstrekt andere richting in, en haalt hij inspiratie uit de jaren ’60 en ’70.
Zelf typeert Meyer de muziek van Cosmic Crooner als ‘Doowop Space Pop’.
Van een band die zich Coverland noemt, mag je vooral lekkere covers verwachten. De heren weten te leveren met ‘Out of Touch’ (1984) van het popduo Hall & Oats.
Voor oude zakken zoals ik is Crockett’s Theme van keyboardgod Jan Hammer jeugdsentiment. Zelfs al keek je niet naar Miami Vice, dan nog werd het liedje afgespeeld op de radio, TV en in de schoolsoos. Ik weet niet hoe jong Kebu’s publiek is, maar het klinkt in ieder geval als vanouds.
Leuk weetje: Kebu (Sebastian Teir) was voor z’n solocarrière toetsenist voor de Finse metalband Kouzin Bedlam.
Eigenlijk was de Amerikaanse countryzanger Terry Allen een beeldend kunstenaar. Muziek maken deed hij erbij. Zijn concept-album Juarez begon als muzikale omlijsting bij een expositie van zijn schilderijen en sculpturen.
Inmiddels wordt hij echter beschouwd als een pionier op het gebied van de alternatieve country.
Hiphop-artieste Doja Cat gooit op dit moment hoge ogen met het nummer ‘Vegas’ voor de biopic van Baz Luhrmann over het leven van Elvis Presley.
In het nummer grijpt ze terug op de oorspronkelijke versie van ‘Hound Dog’ van Big Mama Thornton. Die scoorde er in 1952 al een hit mee, maar Elvis maakte het nummer vier jaar later pas echt wereldberoemd.
Zoals gezegd stond Nile Rodgers (69) afgelopen weekend in Rotterdam op het North Sea Jazz Festival met Chic. Voor wie het gemist heeft verwijzen we hier naar een videoregistratie. Het plezier spat er vanaf.
Hé, maar zeg: is dat onze eigen Candy Dulfer die we daar voorbij zien komen?
Nile Rodgers is een van de invloedrijkste muzikanten van de 20e eeuw. Met zijn vieze gitaarloopjes maakte hij menig nummer tot wereldhit. Zo schreef ‘ie met bassist Bernard Edwards onder meer bekende nummers voor Sister Sledge en Diana Ross, componeerde hij gitaarriffs voor David Bowie en maakte hij in 2013 Random Access Memories met Daft Punk tot megasensatie.
Brian Molko heeft nieuwe boventanden en draagt tegenwoordig een snor als Freddie Mercury. Buiten dat is de oude Placebo met hun laatste album helemaal terug.
Hé, van wie is dat vieze gitaarloopje? Van Nile Rodgers natuurlijk! Hoe kan het ook anders? Deze briljante gitarist wist met z’n funky riffs het disco-genre in de jaren ’70 en ’80 boven zichzelf te verheffen.
Nile Rodgers is een van de invloedrijkste muzikanten van de 20e eeuw. Met zijn vieze gitaarloopjes maakte hij menig nummer tot wereldhit. Zo schreef ‘ie met bassist Bernard Edwards onder meer bovenstaand liedje voor Sister Sledge.
Via een vlog van muziekproducent Rick Beato kwam ik op het spoor van deze vertolking van John Dowlands renaissancehit ‘Can She Excuse My Wrongs’ door een ensemble van de vermaarde luitist Julian Bream.
De romantische lezing van de tekst is dat de vrouw in kwestie boos is om iets wat de zanger heeft gedaan, niks meer van hem wil weten en de man zich nu afvraagt of hij om haar gunsten moet blijven dingen. Maar ja, hij is hopeloos verliefd, dus wat kan ‘ie anders?
Het is alweer bijna twintig jaar geleden dat de toenmalige band van André Manuel (Krang) de plaat Gluut uitbracht. Die werd nog deels bekostigd met een of andere subsidie om de regionale kunsten aan te moedigen: alle nummers waren namelijk in Twents dialect en naar verwachting zou de plaat geen commercieel succes worden.
De CD zat in een merkwaardig plastic constructie, die nog het meest weg had van een uitvergrote pillendoos, en die grof beschilderd was door de bandleden van Krang zelf. Geen idee hoeveel exemplaren ervan zijn gemaakt. Zal nu wel een collector’s item zijn geweest.
Het latere werk van Tori Amos had ik niet zo gevolgd. In 2011 bracht ze op verzoek van Deutsche Grammophon een conceptalbum uit, waarin ze klassieke stukken verwerkte in nieuwe arrangementen. Amos bedacht een verhaal bij de liederencyclus.
Lang niet alle liedjes op het album kunnen me bekoren, maar dit nummer, gebaseerd op Domenico Scarlatti’s Sonate in F mineur, K. 466, ligt behoorlijk lekker in het gehoor.