Als je dit zo hoort, zou je denken dat bluesgitarist Albert Cummings in de jaren ’70 of ’80 speelde. Hij is echter pas een kwart eeuw actief.
Zijn eerste optreden was in 1997 op de bruiloft van een vriend. Inmiddels heeft hij echter gespeeld met B.B. King, Johnny Winter en Buddy Guy.
Dwarsfluitspeler Herbie Mann vergeleek disco en funk eens met een pornofilm: “Five minutes of fun and that’s it.” Ironisch genoeg is zijn populairste single dit discohitje uit 1975.
“Hi-Jack” stond drie weken lang op Nummer 1 in de rubpriek ‘Dance Hit’ van Billboard Magazine.
Eddie Henderson is eigenlijk een serieuze jazztrompettist die hier samen met zangeres Patrice Rushen een swingend staaltje discofunk ten beste geeft.
Deze track komt van het album Runnin’ To Your Love uit 1979 waar een allegaartje aan stijlen op te vinden is.
Zanger Jacob Lusk heeft een indrukwekkend CV: hij was koordirigent, deed in 2011 mee aan American Idol en werkte als achtergrondzanger voor Diana Ross, Gladys Knight en Beck om maar een paar te noemen.
Naam maakte hij echter met het trio Gabriels, dat een retrogardistische cocktail van kwellende gospel, fragiele electronische muziek en in harmonieën gedrenkte doo-wop maakt. Zelfs Elton John is fan.
OPINIE - Als iets de teloorgang van het publieke debat tekent, is het wel de onverbeterlijke gewoonte van media om stukken rood vlees op Twitter en Facebook te werpen. Goed voor de clicks! Dat de artikelen achter een betaalmuur zitten en de nieuwsconsument ze niet leest maar enkel afgaat op kop en clickbait, zal nieuwsredacties worst zijn.
Redacteuren worden afgetraind om zo sappig mogelijke koppen en Twitter-bylines te schrijven. De lezer dient niet zozeer cognitief geprikkeld worden, maar geraakt in z’n emoties, de onderbuik. Dat zet aan tot kijken en reageren, en dat trekt dan weer de aandacht van anderen.
Bij Omroep West mocht ik zelf wel eens zo’n training ondergaan. Twee dames uit het mediavak vertelden hoe ze de koppenmakers van webpublicaties van landelijke kranten instrueerden om zoveel mogelijk op de emotie te mikken, variërend van meelij, afgrijzen, verontwaardiging, enzovoorts. Dat biedt de meeste kans dat de lezer toehapt.
Op media als Twitter en Facebook zien we vervolgens hoe gebruikers elkaar als roedels bijtgrage wolven opjutten om zo onbehoorlijk mogelijke happen uit zo’n stuk te nemen. Dat zo’n nieuwsartikel niet in z’n totaliteit wordt verorberd – laat staan verteerd – draagt slechts bij aan de bloeddorst. Amper is men klaar met het schrokken van enkele slordig afgereten brokken, en men hongert alweer naar het volgende slachtoffer.
In 1968 nam Barbara Acklin het nummer ‘Am I the Same Girl’ op. Producent Carl Davis besloot haar zang echter te vervangen voor een pianotrack van Floyd Morris.
Een goede zet, want het leidde in 1969 tot de hit Soulful Strut van Young-Holt Unlimited. Acklin moet zich echter beroofd hebben gevoeld. Toen haar gezongen versie later dat jaar alsnog werd uitgebracht, scoorde die aanzienlijk minder goed.
In 1992 pakte de Britse band Swing out Sister de mantel van Acklin op met een cover die een wereldwijde hit opleverde.
Dat een vette remix een oubollig geworden nummer nieuw leven in kan blazen, bewijst J Moreno hier met dit nummer van de discofunkgroep Indeep.
Als je dit nummer hoort, zou je toch niet denken dat het gezongen wordt door een twintiger uit Ohio. De 26-jarige Kenneth La’ron heeft dat Britse postpunk/new wave geluid volledig onder de knie.
Alsof je ergens in de jaren ’80 in een garage in Manchester staat te springen.
Teddy Swims heeft volgens eigen zeggen alles geprobeerd behalve therapie. Zingen kan ‘ie in ieder geval wel. Bill Withers zelf zou trots zijn op deze cover.
Glass Beams is een muzikaal trio uit Melbourne dat Aussie surf rock vermengt met traditionele Indiase motieven.
De Frans-Kameroense zanger Yamê (Emmanuel Sow) leerde voorliefde voor muziek van zijn vader, M’backé Ngoup’Emanty. Hij brak door met bovenstaande vertolking van zijn lied Bécane.
Zijn twee missende voortanden komen door een val van de tweede verdieping van toen hij een kind was. Omdat hij nog duimde groeiden de tanden volgens eigen zeggen nooit door.
Een blanke, rappende oma. Kan dat wat zijn? Veel zwarte luisteraars vinden het in elk geval lang niet slecht, en de boodschap sympathiek.