Ja, dat is wel even andere kost dan André Hazes met z’n vlieger.
Auf meiner Stirn ein Muttermal
Entferne es mit Messers Kuss
Auch wenn ich verbluten muss
Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat dit episch aandoende lied Rammsteins antwoord is op Metallica’s Unforgiven, maar mogelijk ligt dat aan mij.
Herbie Mann was een van de eerste jazzmusici die zich toelegde op de dwarsfluit. Toch bevinden zijn populairste nummers zich in andere genres.
Voor Mann was disco zoals gezegd een muzikale vorm van porno, en de cover van deze plaat bevestigt dat ook wel. Het jaar is 1971, voor wie het zich afvroeg.
The Couchettes hebben bij mijn weten nooit bestaan, dus vermoedelijk is dit een AI-coverversie. Hoe de maker dit doet qua arrangement en uitvoering is me niet duidelijk, want artificiële intelligentie heeft alsnog een sjabloon nodig.
Het is wat dat betreft net een goocheltruc. Het verbluffende zit ‘m erin dat wat je ziet en hoort niet zou moeten kunnen, zodat je denkt: hoe flikt ‘ie ‘m dat?
Een optreden uit 2003 in een late night show van sterverslaggever Katie Couric. Robbie Williams is op de top van zijn kunnen. Hij pakt iedereen in met zijn verleidingskunsten.
Simon Cowell ondergaat schaterlachend een lapdance ondanks de homoseksuele innuendo en Mike Meyers – op dat moment een wereldster door de Austin Powers-films – wordt door Williams charisma teruggebracht tot de rol van side-kick.
Een ouderwets protestlied tegen de oorlog. Maar het is de Gaza-oorlog en dat maakt het lied controversieel. Er worden door grote corporaties dan ook allerlei beperkingen op gezet. Zo kun je het niet delen vanaf Macklemore’s eigen Youtubekanaal.
Hoe dan ook: als je hippe gasten zover krijgt dat ze protestliederen tegen je gaan uitbrengen, zeker als hen dat een hoop geld kan gaan kosten, kun je op je vingers natellen dat je de propagandaoorlog hebt verloren.
Als je dit zo hoort, zou je denken dat bluesgitarist Albert Cummings in de jaren ’70 of ’80 speelde. Hij is echter pas een kwart eeuw actief.
Zijn eerste optreden was in 1997 op de bruiloft van een vriend. Inmiddels heeft hij echter gespeeld met B.B. King, Johnny Winter en Buddy Guy.
Dwarsfluitspeler Herbie Mann vergeleek disco en funk eens met een pornofilm: “Five minutes of fun and that’s it.” Ironisch genoeg is zijn populairste single dit discohitje uit 1975.
“Hi-Jack” stond drie weken lang op Nummer 1 in de rubpriek ‘Dance Hit’ van Billboard Magazine.
Eddie Henderson is eigenlijk een serieuze jazztrompettist die hier samen met zangeres Patrice Rushen een swingend staaltje discofunk ten beste geeft.
Deze track komt van het album Runnin’ To Your Love uit 1979 waar een allegaartje aan stijlen op te vinden is.
Zanger Jacob Lusk heeft een indrukwekkend CV: hij was koordirigent, deed in 2011 mee aan American Idol en werkte als achtergrondzanger voor Diana Ross, Gladys Knight en Beck om maar een paar te noemen.
Naam maakte hij echter met het trio Gabriels, dat een retrogardistische cocktail van kwellende gospel, fragiele electronische muziek en in harmonieën gedrenkte doo-wop maakt. Zelfs Elton John is fan.
OPINIE - Als iets de teloorgang van het publieke debat tekent, is het wel de onverbeterlijke gewoonte van media om stukken rood vlees op Twitter en Facebook te werpen. Goed voor de clicks! Dat de artikelen achter een betaalmuur zitten en de nieuwsconsument ze niet leest maar enkel afgaat op kop en clickbait, zal nieuwsredacties worst zijn.
Redacteuren worden afgetraind om zo sappig mogelijke koppen en Twitter-bylines te schrijven. De lezer dient niet zozeer cognitief geprikkeld worden, maar geraakt in z’n emoties, de onderbuik. Dat zet aan tot kijken en reageren, en dat trekt dan weer de aandacht van anderen.
Bij Omroep West mocht ik zelf wel eens zo’n training ondergaan. Twee dames uit het mediavak vertelden hoe ze de koppenmakers van webpublicaties van landelijke kranten instrueerden om zoveel mogelijk op de emotie te mikken, variërend van meelij, afgrijzen, verontwaardiging, enzovoorts. Dat biedt de meeste kans dat de lezer toehapt.
Op media als Twitter en Facebook zien we vervolgens hoe gebruikers elkaar als roedels bijtgrage wolven opjutten om zo onbehoorlijk mogelijke happen uit zo’n stuk te nemen. Dat zo’n nieuwsartikel niet in z’n totaliteit wordt verorberd – laat staan verteerd – draagt slechts bij aan de bloeddorst. Amper is men klaar met het schrokken van enkele slordig afgereten brokken, en men hongert alweer naar het volgende slachtoffer.
In 1968 nam Barbara Acklin het nummer ‘Am I the Same Girl’ op. Producent Carl Davis besloot haar zang echter te vervangen voor een pianotrack van Floyd Morris.
Een goede zet, want het leidde in 1969 tot de hit Soulful Strut van Young-Holt Unlimited. Acklin moet zich echter beroofd hebben gevoeld. Toen haar gezongen versie later dat jaar alsnog werd uitgebracht, scoorde die aanzienlijk minder goed.
In 1992 pakte de Britse band Swing out Sister de mantel van Acklin op met een cover die een wereldwijde hit opleverde.
Dat een vette remix een oubollig geworden nummer nieuw leven in kan blazen, bewijst J Moreno hier met dit nummer van de discofunkgroep Indeep.