De heren van Blackberry Smoke namen violiste Amanda Shires in de arm voor deze cover van Tom Petty and the Heartbreakers uit 1982.
Eigenlijk doen ze het veel te romantisch klinken, want het lied voert een misnoegde minnaar op, die de nukken en streken van zijn lief meer dan beu is. Ze kan gaan, bitst hij haar toe. Maar beter dan hem zal ze waarschijnlijk niet vinden.
Als je het accent hoort, zou je toch niet denken dat deze heren uit Brownsville Texas komen. Laat staan dat je zou raden dat het twee Latino’s betreft. Luis Navarro werd zelfs even over de grens in Mexico geboren. Joel Niño in Los Fresnos.
Inmiddels heeft het duo alweer vier studioplaten achter de kiezen.
De regisseur van deze clip heeft goed naar de vormgeving van gothische horrorfilms uit de vroege jaren ’70 gekeken. Nu nog een paar uitgeholde pompoenen en Halloween kan beginnen.
Misschien klinkt A Forest na al die jaren akoestisch wel beter dan bemiddeld via elektrische gitaren en versterkers. Wist u trouwens dat The Cure 1 november een nieuw studioalbum uitbrengt?
Onlangs kwam ik twee fascinerende trailers tegen voor vampierenfilms die hun inspiratie ontlenen aan het verleden. ‘Le Vourdalak’ uit 1923 en de binnenkort te verschijnen ‘Nosferatu’ van Dave Eggers.
Wat is uw favoriete vampierenfilm?
Over Dionysuss is weinig meer bekend dan dat hij een twintiger uit de Oezbeekse hoofdstad Tasjkent is, die darkwave, witch-house and elektronische post-punk maakt.
Een goede cover kan het origineel nog wel eens overtreffen. Zo ook hier, in deze versie van Djo’s ‘End of Beginning’. Wie is ‘Djo’, vraagt u? Nou, dat is dus acteur Joe Keery, die Steve Harrington speelde in Stranger Things.
The Devils lijkt me prima muziek om mee wakker te worden. Dit Italiaanse muziekduo maakt ongecompliceerde garagerock. Hun meest recente album heet ‘Let The World Burn’ (2024).
Round Midnight is een muziekfilm uit 1986 over een drankverslaafde jazzsaxofonist die in Parijs zijn inspiratie hervindt. De titel is ontleend aan een nummer van Thelonious Monk uit 1943.
Aan de soundtrack deden tal van gerenommeerde jazzmuzici mee.
OPINIE - Over iets minder dan twee weken zijn de Amerikaanse verkiezingen. De druk op de Amerikaanse kandidaten om zich bij de kiezer in de kijker te spelen, neemt dus toe. Beeldvorming lijkt er daarbij meer toe te doen dan inhoud. Dat ligt vooral aan de aard van de hedendaagse media.
Bij het zien van een TikTok-commentaar op de laatste stunt van Donald Trump viel het me in eens binnen: we zitten met z’n allen naar reality-televisie te kijken. Trump had op een opmerking van Kamala Harris dat zij nog bij McDonalds had gewerkt gereageerd door zelf achter de frituur te gaan staan. Zo presenteerde hij zich als de ware man van het volk. Daar reageerde jan en alleman dan weer op, dat hij zelfs de frieten nog wist te verpesten.
Snuggere kijkers wisten te achterhalen dat de bewuste McDonalds die dag speciaal voor Trump buiten bedrijf was gesteld. Een beetje televisieproducent weet dat je nooit iets aan het toeval moet overlaten. De enthousiaste klanten waren vermoedelijk dan ook speciaal geselecteerd. Allerlei nieuwszenders brachten deze kunstgreep echter braaf. Het beeld van Trump in McDonalds-outfit achter het loket was een beeld gemaakt voor TV, zoals het ritje op een tank door presidentskandidaat Michael Dukakis in 1988 gemaakt was voor een foto in de krant.
“I fuckin’ nailed it!”, roept Red Hot Chili Peppers-drummer Chad Smith na deze spontane improvisatie op The Kill van 30 Seconds to Mars.
“Wat was dit? My Chemical Romance of zo? Een of ander emo-ding…” Blijkt het de band van Jared Leto te zijn.
Gisteren overleed Paul Di’Anno, die bekendheid verwierf als vroege zanger van Iron Maiden (1978-1981). Di’Anno werd 66 jaar oud. De zanger trad al geruime tijd op in een rolstoel als gevolg van gezondheidsklachten.
De Britse zanger – die eigenlijk Paul Andrews heette – kon er zelf wel om lachen. “Ik ben nu net zo kort van stuk als Bruce Dickinson”, grapte hij wel eens. Ook noemde hij zich de Stephen Hawking van de metal.