Björk had dit pareltje al op de plank liggen sinds de late jaren negentig, maar de zangeres vond het te catchy voor Homogenic (1997) of Vespertine (2001).
Over Rosalía morgen meer.
Lavender was een van de eerste echte hits van Marillion, van het album Misplaced Childhood uit 1985. Wie wel eens een vroege prog-rockplaat van Genesis heeft beluisterd, heeft meteen door waar de heren hun muzikale en lyrische inspiratie aan ontleenden.
Zelfs zanger Fish (Derek Dick) klinkt hier behoorlijk als Peter Gabriel in z’n Genesis-tijd.
Peter Frampton werd eind jaren ’70 een wereldster met hits als ‘Show me the Way’. Toen hij midden jaren ’80 in de schulden raakte, liet jeugdvriend David Bowie hem spelen in diens begeleidingsband.
Frampton mag inmiddels een grijsaard van 74 zijn, hij kan nog steeds een aardig stukje pingelen. De pensionado geniet duidelijk van z’n oude dag. Hij kan doen waar ‘ie zin in heeft. Zoals een mooie gitaarcover van Radiohead maken.
Je zal maar een hitsige satyr als Nick Cave aan je deur horen schurken, hinnikend van bronstigheid en huilend van wellust. Daar zou je toch van schrik diep onder de lakens kruipen?
Japan was een Britse artpop/new wave-band die bekendheid verwierf in de late jaren zeventig en vroege jaren tachtig. Hun albums verkochten goed, meestal meer dan 100.000 platen.
In 1982 ging de band echter uiteen, om zeven jaar later weer bij elkaar te komen als Rain Tree Crow.
We blijven nog even hangen in avant-gardistische sferen met het Brooklynse kwartet Wood River.
Frontvrouw en multi-instrumentalist Charlotte Greve zit in tal van muziekprojecten, waar ze dan meestal altsaxofoon speelt.
Ik krijg steevast de zenuwen van experimentele jazz, en deze uitvoering vormt daarop geen uitzondering.
Meer informatie over dit avant-gardistische muzikale project, dat inmiddels alweer tien jaar loopt, vindt u hier.
We kennen Iggy Pop natuurlijk allemaal als langharig podiumbeest. De punkrocker weet halfnaakt en zwetend, met priemende blik en brutaal charisma hele arena’s tot exase te brengen.
Hier zien we Pop echter gesoigneerd, in maatkostuum, bewegen met een gevaarlijke elegantie.
‘Heet van de naald’, zeiden ze vroeger, als een plaat net uit was gebracht. Wat zou het equivalent daarvan zijn voor een digitaal geschoten videoclip?
Hoe het ook zij, de Zweedse softgothic retro-rockband Rosegarden Funeral Party voert ons muzikaal terug in de tijd met dit makkelijk wegluisterende deuntje.
Eigenlijk had ik hier een concertregistratie uit 1979 willen plaatsen, maar het samengeknepen geluid van Rick Davies doet het live toch een stuk minder goed.
Dit was allemaal lang voordat er zoiets als autotune bestond, dat begrijpt u.
Ambitie kan de dames van Plush niet ontzegd worden. Volgens eigen zeggen is het hun missie de rock weer naar de voorhoede van de muziekindustrie te brengen.
Gaat ze nooit lukken natuurlijk. Daarvoor is het landschap veel te veel veranderd. MTV is dood en de jaren tachtig komen niet meer terug.
Het is alweer tien jaar geleden dat Sharon Kovacs haar muziekcarrière lanceerde met de EP My Love.