Michiel Maas

Naast winnaars kent de presidentiele race ook verliezers. Sargasso zet een aantal historische missers op een rijtje…

Albert Arnold (Al) Gore (D)
Verloor in: 2000 (Bush)

De (voorlopige) hekkesluiter in het rijtje is ook wel de meest bestolen presidentskandidaat ooit. Verliezen met een meerderheid is all in the game, maar toch erg zuur. En wie is de schuldige? Zijn het die nare stembiljetten in Florida? Of die broer van George? Of die rechters van het Supreme Court? De weggekaapte stemmen door Groenen-kandidaat Ralph Nader?
Of was het Gore zelf, die met zijn besluit om de

Naast winnaars kent de presidentiele race ook verliezers. Sargasso zet een aantal historische missers op een rijtje…

Bob Dole (R)
Verloor in: 1996 (Clinton)

Na vier Democratische losers eindelijk weer een Republikein in het voetlicht. En niet zomaar eentje. Bob Dole was als sinds 1961 actief in de landelijke politiek, en is waarschijnlijk de presidentskandidaat met de meeste politieke ervaring ooit. Tijdens zijn deelname aan de verkiezingen in 1996 was hij maar liefst 73 jaar. In zijn lange politieke carriere was Dole geen backbencher, maar jarenlang fractieleider in de senaat. In de jaren zestig werd hij tot drie keer herkozen in het Huis van Afgevaardigden.
Toch valt Dole wel te vergelijken met Walter Mondale: Veel politieke ervaring, een ouwelullerige uitstraling, en het opnemen (en afleggen) tegen een charismatische zittende president.
Want gaf de beperkte overwinning van Clinton in 1992 Republikeinen nog hoop voor de volgende verkiezingen, in 1996 werd Dole overtuigend verslagen.

Dole zelf maakte in de campagne geen overtuigende indruk, maar zijn vrouw Elizabeth stal de show. Ze had zelf ook politieke ambities (ze was zelfs uitdager van George Bush jr in 2000), en kwam over als een zelfverzekerd, vakbekwaam politicus. Ze werd in 2002 voor North Carolina in de Senaat gekozen.
Tegenwoordig fungeert Bob Dole nog wel eens als sidekick van CNN-presentator Larry King, en schrijft hij boeken.

Naast winnaars kent de presidentiele race ook verliezers. Sargasso zet een aantal historische missers op een rijtje…

Michael Dukakis (D)
Verloor in: 1988 (Bush sr)

Er zullen maar weinig presidentsverkiezingen zijn geweest waarin het Amerikaanse volk zo ontevreden was over de kandidaten. Michael Dukakis, gouverneur van Massachusetts en een koele technocraat, was niet veel beter dan George Bush, volgens Maarten van Rossem behept met het charisma van een reiswekker. Maar uiteindelijk zou Dukakis de verkiezingen verliezen door zijn beschaafdheid: hij weigerde om negatieve campagnespotjes in te zetten. Bush had geen last van deze morele terughoudendheid. Met spotjes over de liberale, onverantwoordelijke politiek van Dukakis als gouveneur joeg hij Amerikanen de stuipen op het lijf. Met name het verstrekken van een weekendverlof aan moordenaar Willie Horton kwam Dukakis duur te staan. Horton kwam niet meer terug naar de gevangenis en verkrachte in 1987 een vrouw. Bush maakte dankbaar gebruik van de dreigende werking van dit verhaal.
Amerikanen herinneren zich vaak slechts 1 detail van de presidentiele race: de foto van Dukakis in gevechtstenue, aan boord van een militair voertuig. Met deze foto diskwalificeerde hij zich definitief in de ogen van veel Amerikanen, en misschien is dat wel waar.

De uitverkiezing van Dukakis als kandidaat voor de Democraten had meer voeten in de aarde. De grootste kanshebber was in eerste instantie Gary Hart, die een vlotte, moderne uitstraling had, maar die regelmatig buiten de pot piste. Toen Hart werd betrapt met fotomodel Donna Rice was het gedaan met zijn politieke carriere.
Maar Dukakis kreeg het ook nog moeilijk met Jesse Jackson, een politiek talent die verbazend veel stemmen wist te winnen in de voorverkiezingen. Uiteindelijk gaf de steun van de machtige partijbonzen voor Dukakis de doorslag.
Na zijn nederlaag tegen Bush trok Dukakis zich terug uit de landelijke politiek en hij geeft nu politicologie aan e Northeastern University in zijn thuisstaat.

Naast winnaars kent de presidentiele race ook verliezers. Sargasso zet een aantal historische missers op een rijtje…

Walter Mondale (D)
Verloor in: 1984 (Reagan)

Dat het nog erger kon dan George McGovern bewees Walter Mondale in 1984. Ook Mondale won slechts 1 staat (zijn eigen Minnesota) en het District of Columbia. Een record van 13 kiesmannen. Maar, eerlijk is eerlijk, hij had toch zo

Naast winnaars kent de presidentiele race ook verliezers. Sargasso zet een aantal historische missers op een rijtje…

George McGovern (D)
Verloor in: 1972 (Nixon)

Als Barry Goldwater de wraak van de Republikeinse rechtervleugel was, dan was George McGovern die van de Democratische linkervleugel. Daar stopte de overeenkomst met Goldwater niet: McGovern werd in de strijd tegen Richard Nixon net zo hard afgeserveerd als Goldwater acht jaar eerder.

George McGovern was oorspronkelijk een gematigde senator uit South Dakota, maar keerde zich in de loop van de jaren zestig steeds meer tegen de oorlog in Vietnam. Om die reden werd hij de kandidaat van de anti-oorlogsbeweging, en werden ook zijn andere standpunten steeds liberaler. Door een nieuwe manier van kandidatenselectie in de democratische voorverkiezingen kregen vooral jongeren, vrouwen en etnische minderheden een grote stem. Prompt werd

Naast winnaars kent de presidentiele race ook verliezers. Sargasso zet een aantal historische missers op een rijtje…

Hubert Humphrey (D)
Verloor in: 1968 (Nixon)

Hubert Humphrey zal de geschiedenis ingaan als de presidentskandidaat die de kandidatuur won, maar de verkiezing verloor. De weg naar zijn nominatie was

Naast winnaars kent de presidentiele race ook verliezers. Sargasso zet een aantal historische missers op een rijtje…

Barry M. Goldwater (R)
Verloor in: 1964 (Johnson)

Barry Goldwater was de wraak van de Republikeinse rechtervleugel. Ze voelden zich geschoffeerd door Eisenhower, die vaak meer leek op een gematigde Democraat dan een echte Republikein. De nominatie van Goldwater moest daar verandering in brengen. De senator uit Arizona werd verslagen met een historisch overwicht voor toenmalig president Lyndon B. Johnson. Nog nooit werd een presidentskandidaat zo verpulverd in een verkiezing. Maar historici vinden de kandidatuur om een andere reden historisch. De nominatie van Goldwater en de campagne voor zijn verkiezing worden over het algemeen gezien als het echte begin van de New Right als dominante politieke beweging.

De New Right was een beweging die opkwam in de nieuwe boomtowns van na-oorlogs Amerika, de buitenwijken, of sub-urbs. Deze zee

Naast winnaars kent de presidentiele race ook verliezers. Sargasso zet een aantal historische missers op een rijtje…

Adlai E. Stevenson (II)(D)
Verloor in: 1952 (Eisenhower), 1956 (Eisenhower)

Stevenson kwam uit een familie van politici. Zijn grootvader, Adlai E. Stevenson (I), was vice-president onder Grover Cleveland in 1892-96. Zijn zoon, Adlai E. Stevenson (III) schopte het tot senator voor de staat Illinois.
Stevenson is wellicht de meest intellectuele presidentskandidaat die de VS ooit hebben gehad, en een van de meest conservatieve democraten. Zijn nominatie in 1952 was ongewoon: President Harry Truman stelde zich niet voor een tweede termijn beschikbaar, maar Stevenson, gouverneur in Illinois, speelde in eerste instantie dat hij niet ge

Naast winnaars kent de presidentiele race ook verliezers. Sargasso zet een aantal historische missers op een rijtje…

Thomas E. Dewey (R)
Verloor: 1944 (Roosevelt), 1948 (Truman)

Zoals u op de foto (uit 1948) kunt zien is dit niet Thomas E. Dewey, maar toenmalig Democratisch president Harry S. Truman. De Chicago Daily Tribune was iets te vlot met het uitroepen van de nieuwe president in 1948. Een opmerkelijke fout, want de uiteindelijke uitslag was niet eens echt close. Truman won met 24,1 miljoen stemmen, tegenover 21,9 miljoen voor Dewey.
Toch leek Dewey

De Verenigde Staten zijn, bij uitstek, een land van winnaars. Niet voor niets is het verkiezingssysteem er een van