Martijn

Vandaag is de laatste ronde van Eredivisie voetbal seizoen 2010/2011. In een rechtstreeks duel zullen Ajax en Twente strijden om de landstitel. Dat is een unicum.
Toch zal voor mij het vooral het seizoen blijven waarin ik iets niet snapte wat volgens iedereen die ik hier op aansprak volkomen logisch was. Alleen waarom het logisch was, konden ze me dan weer niet helder uitleggen.

Het gaat over iets wat er gebeurde op 20 november 2010. Ajax speelde toen tegen PSV. De Amsterdamse club beschikte toen nog over zijn later aan Liverpool verkochte sterspeler, ‘Loco’ Luis Suarez. Deze Uruguayaan beschikte over heel eigen, volstrekt onnavolgbare denkpatronen, wat hem soms bracht tot volstrekt onnavolgbare kunststukjes op het veld. De negatieve kant was dat zijn schwalbes en andere overtredingen ook onnavolgbaar waren. Aan zijn uiterlijk kon je niet afleiden of hij zijn Jekyll of Hyde zou laten zien; Suarez’ beschikte slechts over één gezichtsuitdrukking, die een diepe, alles doordringende melancholie leek te verraden.

Die bewuste Ajax – PSV eindige met een opstootje, met het gebruikelijke duw- en trekwerk. PSV-speler Otman Bakkal ging daarbij op de voet van Suarez staan. Suarez toonde weer eens zijn ongekende originaliteit door Bakkal daarop te bijten. Niet eens hard, zoals Mike Tyson, die ooit een oor af beet van een tegenstander. Meer een soort love bite. Bakkal zelf kon er ook wel om lachen: