Weinig postings op Sargasso vandaag, zoals u ziet. De ene helft van de redactie zat in de achtertuin bij het zwembadje met de kinderen te spelen, terwijl de andere helft de marathon van Rotterdam liep, die trouwens nogal cru door Ivo Opstelten werd onderbroken. De boel werd ineens zonder enige waarschuwing afgeblazen en liet een heel leger recreatieve lopers in vertwijfeling achter, met de finish niet eens in zicht. Alsof het zogenaamde noodscenario bij te warm weer in een paar minuten door de organisatie in elkaar was geflanst. Dat het een zooitje was die hele organisatie staat buiten kijf, want aan water was ook al een schromelijk gebrek.
De redactieleden van Sargasso, ook zij die met uitdrogingsverschijnselen in het ziekenhuis belandden, eisen daarom subiet hun inschrijfgeld terug!
Wist u trouwens dat die marathon van onze jongens in Uruzgan vandaag nog veel meer uithoudingsvermogen kostte? Deze loop was verder ook prima georganiseerd. Alleen al om al die Talibanstrijders weg te houden van het parcours was een perfecte organisatie nodig. Verder was er volop water verkrijgbaar! Volgend jaar rent daar vrijwel zeker een redacteur van Sargasso mee, om te laten zien dat we best wel ballen hebben. Mits onze reiskosten worden vergoed natuurlijk. En onze jongens dan nog niet weg zijn uit Uruzgan…
Een groot schrijver, Kurt Vonnegut, is niet meer. Hij overleed gisteravond op 84-jarige leeftijd aan een hersenletsel, als gevolg van een noodlottige val in zijn flat. Zeven jaar geleden balanceerde hij al op het randje van de dood, na een brandje in zijn huis dat hij met een deken probeerde te doven. Het resultaat was dat Vonnegut in het ziekenhuis belandde met een ernstige rookvergiftiging. Bijna kreeg hij toch nog zijn zin: dat de sigarettenindustrie hem zou vermoorden. De fervente kettingroker had er zelf ooit een grap over gemaakt. Hij zou de sigarettenindustrie voor de rechter slepen, omdat hij nog steeds niet dood was. Op een pakje Pall Mall stond het toch duidelijk: roken is dodelijk. Vuur en brand, het speelde een belangrijke rol in zijn leven. In zijn boek Slaughterhouse-Five zat hij ook al middenin een brand, als Amerikaanse krijgsgevangene, tijdens het grote bombardement op Dresden in de Tweede Wereldoorlog.
In het boek beschreef hij Dresden na het bombardement. Na de bommen is Dresden in een groot maanlandschap veranderd en ziet Vonnegut, alias Billy Pilgrim, alleen maar lijken liggen. De verbrande lijken ruiken aanvankelijk niet eens vies. Pas als de lijken gaan rotten en ontbinden, beginnen ze de stank van rozen vermengd met mosterdgas te verspreiden. De meeste lijken worden door soldaten met vlammenwerpers gecremeerd. Zoekend naar een verklaring voor wat er is gebeurd, komt Vonnegut met een pratende vogel op de proppen. “Poe-tie-wiet?”, piept het vogeltje. Het is tevens het einde van het boek.