Romania’s Supreme Court in January is due to deal with an unusual case involving a sheepfold built in 2007 next to the military base in Deveselu, southern Romania, which hosts a US Army anti-missile shield.
Saoedi-Arabië gebruikt hongersnood als oorlogswapen in Jemen.
Saoediërs bombarderen vliegveld waar hulpgoederen aankomen.
Hulpverleners worden daarnaast door de Saudiërs bij de grens met Jemen tegengehouden, ondanks eerdere toezeggingen dat ze het land mochten betreden. Zeven miljoen Jemenieten verkeren bovendien in een ‘hongersnoodachtige’ situatie, aldus de Verenigde Naties.
Volgens de VN dreigt in Jemen een hongersnood die de wereld in decennia niet meer heeft gezien. De VN-coördinator voor noodhulp, Jamie McGoldrick, hoopt dat er snel verandering komt. “De voortslepende sluiting van vitale havens en vliegvelden door de Saudische coalitie maken de al ellendige situatie alleen maar erger”, vertelde hij aan persbureau Reuters. “De humanitaire impact van wat er nu gebeurt is onvoorstelbaar.”
Op de jaarlijkse klimaatindex vinden we Nederland op plaats 34 (van de 60).
Ver achter Zweden, Litouwen en Marokko. Wel nog ruim voor de Verenigde Staten. Dat land bevindt zich op plaats 56, net boven Iran en Saoedie-Arabië.
GroenLinks Europarlementslid Eickhout:
“De uitstoot per hoofd van de bevolking is in Nederland enorm hoog, zeker vergeleken met andere Europese landen. Daarnaast is het aandeel duurzame energie in Nederland beschamend laag. Landen als Zweden of Portugal maken echt werk van duurzame energie en dat zie je duidelijk terug in de cijfers.”
Europarlementsvoorzitter Tajani spreekt zich uit in Duitse media:
ELDERS - Griekenland draagt nog steeds een groot deel van de lasten voor de opvang van asielzoekers en migranten naar Europa
Op 28 oktober viert Griekenland Óchi (Nee)-dag met parades van soldaten en scholieren. Het is een herdenking van de weigering van de Griekse generaal Metaxas om troepen van de Asmogendheden in 1940 toegang te geven tot zijn land. Na het ‘Nee’ van de generaal begon ook voor Griekenland de Tweede Wereldoorlog met een inval van Italiaanse troepen in het noorden.
Voor de parade van de openbare school in Dafni, een voorstad van Athene, won de uit Afghanistan afkomstige Amir (11) dit jaar de competitie voor het dragen van de vlag. Maar de schoolleiding, die elke vorm van discriminatie ontkent, vond hem toch niet Grieks genoeg en liet hem in plaats van de vlag het naambordje van de school dragen. Zijn rol op deze nationalistische feestdag was anderen kennelijk nog steeds een doorn in het oog. Hij kreeg na de parade een steen door de ruit van zijn huis met de boodschap: ‘Vertrek en ga terug naar je dorp’.
Twee jaar na de grote stroom asielzoekers en migranten die via Griekenland Europa binnenkwamen is het economisch zwakke land nog lang niet uit de zorgen.
RECENSIE - Waarom beslist de toevallige plek waar we geboren zijn zo definitief waar we recht op hebben? Een nieuw boek over het koloniale verleden van het westen en de hedendaagse consequenties daarvan.
Achille Mbembe (1957) is een politiek filosoof uit Kameroen. Hij is opgeleid aan de Sorbonne en nu als docent geschiedenis en filosofie werkzaam in Zuid-Afrika en de Verenigde Staten. Zijn boek Kritiek van de zwarte rede is een bijdrage aan het debat over racisme, slavernij en het koloniale verleden van westerse landen. Mbembe plaatst zichzelf in de traditie van Frantz Fanon, wiens Verworpenen der aarde in de jaren zestig en zeventig populair was in de Derde Wereldbeweging. Mbembes boek werd twee jaar geleden wisselend ontvangen. Hij schreef ‘een pijnlijk precieze deconstructie van het rassenbesef’ volgens Peter Vermaas in de NRC. Carel Peeters in VN geloofde niet in zijn oproep tot verzoening: ‘hij stort bakken onverzoenlijk verwijt uit over Europa’.
Een politiek van vijandschap is het nieuwste boek van Mbembe. Nu verbindt hij het oorspronkelijke geweld van de koloniale machten aan actuele conflicten in de westerse samenleving, het terrorisme en de migratiecrisis.
Wij en zij
De kerngedachte in Mbembes filosofie betreft de wegkwijnende universaliteit van waarden, normen, onderling respect. Politiek ontaardt in wat de omstreden Duitse filosoof Carl Schmitt zag als eerste opgave: het onderscheid tussen ons en onze tegenstanders. Scheiding en afscheiding tussen de eigen groep, de -superieure- soortgelijken, en de anderen, de vijanden ‘die het op ons gemunt hebben’ zien we in de geschiedenis van het kolonialisme evenzeer als in die van het fascisme en nazisme. Met de concentratie- en vernietigingskampen als uiterste consequentie. Afstanden tussen groepen werden gemaximaliseerd om de onverschilligheid ten aanzien van het geweld en de onderdrukking door de veroveraars, de bezetters en de dictaturen te bevorderen.
De Amerikaanse econoom Fernando Betancor ziet in de crisis rond Catalonië het failliet van de Europese integratie.
De droom van de grondleggers van de EU was ooit dat Europeanen zich langzamerhand Europese burgers zouden gaan voelen. De natie zou aan belang inboeten vanwege alle garanties van de Unie voor welvaart en veiligheid.
Op dit punt hebben de separatistische Catalanen zich vergist. Eigenlijk is het oude nationalisme al terug sinds de afwijzing van het oorspronkelijke grondwettelijk verdrag in 2005 door de Fransen en de Nederlanders.
ELDERS - Honderd jaar geleden legde de Britse regering de basis voor een conflict dat nog steeds, en op dit moment meer dan ooit, muurvast zit. Spijt is nog ver te zoeken.
De Britse premier Theresa May* en haar Israëlische ambtgenoot Netanyahu kregen gisteren een galadiner aangeboden bij Baron Rothschild. Het diner was onderdeel van de herdenking van het feit dat honderd jaar geleden, op 2 november 1917, de Britse minister van Buitenlandse Zaken Arthur Balfour een brief schreef aan Lord Walter Rothschild, oudoom van de Baron, en toenmalig leider van de Britse zionistenbeweging. Zonder het eigenbelang van het Britse koloniale wereldrijk in het Midden-Oosten te vergeten zegde Balfour daarin zijn steun toe voor de oprichting van ‘een nationaal tehuis’ voor Joden in Palestina. Voor de zionisten was deze Balfour declaration het startsein voor emigratie naar het beloofde land.
Palestijnen waren niet uitgenodigd voor het diner. Ondanks dat Balfour in zijn brief ook respect eiste voor ’the civil and religious rights of existing non-Jewish communities in Palestine’ . De Palestijnen hebben daar tot op heden nog weinig van gemerkt. Sterker nog, schreef de Palestijnse president Mahmoud Abbas woensdag in The Guardian: ‘de Balfour declaration heeft verwoestende en verreikende gevolgen gehad voor mijn volk; de Nakba was de grootste catastrofe die ons ooit heeft getroffen.’ Abbas protesteerde dan ook tegen de viering van honderd jaar Balfour in aanwezigheid van Netanyahu. Hij noemde het een klap in het gezicht van de staatloze Palestijnen en al degenen die leven in bezet gebied. ‘Celebrations must wait for the day when everyone in this land has freedom, dignity and equality,’ meent Abbas, die vorig jaar nog een rechtszaak heeft overwogen tegen de Britse regering vanwege de Balfour declaration.
Hoe publiek geld verdwijnt in de zakken van private ondernemers.
“Zorginstellingen kiezen in toenemende mate op aanraden van hun accountants en financiële adviseurs voor een constructie waarbij het verlenen van de zorg wordt uitbesteed aan een bv van dezelfde eigenaar. Van privéklinieken, tot verslavingsklinieken en van instellingen in de geestelijke gezondheidszorg en tot thuiszorgbedrijven: in alle uithoeken van de zorg kozen bestuurders de afgelopen jaren voor de werkwijze.
ONDERZOEK - Ondanks alle twijfels die worden geuit over de continuïteit van de Europese samenwerking geven Europese burgers de EU dit jaar weer wat meer krediet. De prioriteiten die burgers stellen wijken wel af van de focus op vrijhandel bij de meeste Europese politici.
Een moeizaam verlopende Brexit, de winst van eurosceptische partijen in verschillende landen, voortdurende onenigheid over het immigratiebeleid, de openlijke oppositie van de Hongaarse en Poolse regeringen en het conflict over de onafhankelijkheid van Catalonië: een somber beeld van de toekomst van de samenwerking tussen de lidstaten van de Europese Unie is niet moeilijk te schetsen. Toch blijkt uit de nieuwe Eurobarometer van het Europese Parlement dat burgers de EU voorzichtig weer wat meer vertrouwen geven.
Voor het onderzoek in opdracht van het Europese Parlement interviewde Kantar Public tussen 23 september en 2 oktober 27.881 mensen in alle 28 lidstaten. Gemiddeld vindt 47% van de Europese burgers dat hun stem telt in de EU. Dat is het beste resultaat sinds de verkiezingen van 2009. Nog net iets meer, 48% is het niet met deze stelling eens. Dat is een daling van 11 procentpunten vergeleken met vorig jaar. Voor de nationale context ligt het gemiddelde van ‘mijn stem telt’ op 61%. Zweden en Denemarken scoren het hoogst in het vertrouwen dat een stem van de burger er toe doet, zowel nationaal als Europees. De laagste cijfers worden behaald in Griekenland.
De EU stelt een beslissing over de toelating van glyfosaat uit.
De lidstaten van de EU zijn er deze week niet uit gekomen wat ze moeten doen met de toelating van glyfosaat, het werkzame bestanddeel van het onkruidbestrijdingsmiddel Roundup.
Nog tien jaar verlengen? Misschien vijf of zeven jaar? Uitfaseren, zoals het Europese parlement wil? Alles is nog mogelijk. Sommige landen hebben meer tijd nodig om tot een besluit te komen.
Socioloog Jaron Harambam schreef een proefschrift over de complotdenkerscultuur in Nederland: is het idee van een georganiseerd complot dat achter belangrijke wereldgebeurtenissen zit wel zo gek?
Kijk naar een overheid die haar burgers afluistert en geheime operaties uitvoert. En ook: illegale afspraken tussen grote bedrijven die aan de orde van de dag zijn. Belangrijker nog, en dit is Harambams argument door zijn hele studie heen: als we willen begrijpen waarom zo veel mensen tegenwoordig zich bezig houden met complottheorieën, dan moeten we hen niet wegzetten als paranoïde gekken, maar de betekenissen die zij (en anderen) hier aan hechten onderzoeken.