gronk

Een van de dingen die opvalt in deze serie is dat de rock-scene het veel moeilijker heeft met drugs dan de house/rave/technoscene. In de house-scene zeggen ze gewoon dat ‘drugs work’ (zolang je natuurlijk wel de goede pillen hebt gekregen), terwijl de rock en metal-scene maar blijft klagen over de nadelen van drugs. Want drugs voelen toch een beetje te goed, je raakt er verslaafd aan, of je gaat ervan in de goot gaat liggen. Tsk.

Liedjes die over drugs gaan en ook nog eens een flinke partij maatschappijkritiek bevatten, dat is een double win. Public Enemy deed het met ‘night of the living baseheads’, waarin de dubbele houding tegen cokegebruik op Wallstreet en het harde politieoptreden tegen druggebruik in zwarte wijken op de hak werd genomen.

De nineties: de tijd waarin de ravecultuur doorbrak. Toen mensen de hele nacht doorfeesten op acid, house of techno. Dit alles terwijl er flinke hoeveelheden MDMA, MDA of andere varianten uit het grote boek van Dr. Shulgin werden geconsumeerd. Natuurlijk werd dat in de nodige liedjes bezongen. Zoals Ebenezer Goode van The Shamen, wat een niet-zo-verkapte lofzang was op XTC.

De boodschap dat drugs – en vooral psychedelica- fantastisch waren kwam ook terug in veel van hun andere werk, zoals Re: evolution, waar Terence McKenna op onnavolgbare wijze uitlegt waarom het druggebruik op raves precies op tijd kwam.